φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα! 
Πως θα μπορούσαμε να αποκρούσουμε την κατά κύματα επίθεση του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) κατά των υποτελών Παραγωγών του συλλογικά παραγόμενου τεράστιου κοινωνικού πλούτου; Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε πως υπήρχε μόνο ένας τρόπος: η γενική απεργία διαρκείας. Μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;ΟΧΙ, και το γνώριζαν οι Κύριοι. Γιατί δεν μπορούσε να γίνει; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας απαντήσουμε σε ένα άλλο. Γνώριζαν οι Κύριοι της Αριστεράς ότι θα η επίθεση δεν αποκρούεται με μονοήμερες γενικές απεργίες οι οποίες κάθε άλλο παρά γενικές είναι από τη στιγμή που ο ‘ιδωτικός τομέας’, οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου δεν απεργούν ενώ από τους δημόσιους υπάλληλους μόνο ένα μέρος, που διαρκώς συρρικνώνονταν, συμμετείχε; Εάν δεν το γνώριζαν, είναι παντελώς άχρηστοι. Εάν το γνώριζαν, είναι παντελώς επικίνδυνοι. Η γνώμη μου: Το γνώριζαν, άρα είναι παντελώς τσιράκια του Κυρίου καπιταλιστή.
Θα υποχωρούσε ο Κύριος; ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕ, θα το έβαζε στα πόδια τρέχοντας. Θεωρητικά, εμείς, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου μπορούμε να αντέξουμε μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, χιλιετίες, γιατί είμαστε εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, ενώ αυτός δεν είναι παρά ένας ένοπλος ενδεής, ένας αυθέντης, με την αρχική σημασία του όρου (οπλοφόρος, αυτός και έντεα [όπλα]).
Επανέρχομαι στο ερώτημά μου: θα μπορούσε να γίνει μια πραγματική γενική απεργία διαρκείας; ΟΧΙ, δεν θα μπορούσε. Με τους συνδικαλιστές και τους Κυρίους της Αριστεράς να αποφεύγουν συνειδητά τον μόνο αποτελεσματικό τρόπο απόκρουσης της επίθεσης του Κυρίου, γενική απεργία διαρκείας δεν θα μπορούσε να γίνει. Η ιστορική Αριστερά όχι μόνο δεν άνοιξε ένα διάλογο με αντικείμενο τον τρόπο απόκρουσης της επίθεσης αλλά συμμετείχε και στις μονοήμερες γενικές απεργίες. Η κατάληξη ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη; αποτυχία ολοκληρωτική. Δεν θα έπρεπε να συμμετέχει; ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ! Σας ακούγεται λίγο βαρύ, το καταλαβαίνω, αλλά μπορείτε να φανταστείτε ποια θα ήταν σήμερα η θέση της Αριστεράς εάν δεν συμμετείχε; Ο κόσμος της εργασίας ήθελε, περίμενε μια απάντηση στο ερώτημα: πως θα αποκρούσουμε την επίθεση; Απάντηση δεν πήρε. Πολύ γρήγορα όσοι και όσες συμμετείχαν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις ΚΑΤΑΝΟΗΣΑΝ ότι με τις μονοήμερες ‘γενικές απεργίες’ δεν γίνεται απολύτως τίποτα και προτίμησαν το μεροκάματο από τη λιτανεία στους δρόμους της Αθήνας.
Η ευθύνη των Κυρίων της ιστορικής Αριστεράς είναι τεράστια! Μετά από αυτήν την παταγώδη και κομβικής σημασίας αποτυχία ένα νέο κύμα εγκατάλειψης της νεκροζώντανης Αριστεράς θα σημειωθεί. Η ιστορική Αριστερά θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι Κύριοι της Αριστεράς θα μείνουν χωρίς υποτελείς. Εάν τα εναπομείναντα αποκόμματα της νεκροζώντανης Αριστεράς δεν επιβιώσουν εκλογικά, σε λίγα χρόνια θα αποχωρήσουν παντελώς από το πολιτικό προσκήνιο. Εάν ενωθούν για να επιβιώσουν, θα αποβιώσουν μια ώρα νωρίτερα, γιατί ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι και ολοένα και περισσότεροι τους γυρίζουν την πλάτη.
Σε διαβάζω και συμφωνώ με όσα λές (οχι πως σε νοιάζει η δική μου άποψη βέβαια)
Στό μόνο που έχω κολλήσει – το έχω διαβάσει και σε παλιότερα κείμενά σου- είναι πως θα μπορούσε να γίνει μια απεργία διαρκείας .
αν πάρουμε υπ οψην μας ότι υπάρχουν και εργαζόμενοι που ζούν μόνο απ το μεροκάματό τους
Αν έχεις την καλοσύνη και τον καιρό γράψε κάτι και γιαυτό (ή παρέπεμψέ με σε κείμενό σου που δεν πρόσεξα ίσως)
Θα με βοηθούσε πολύ …βλέπεις ορισμένα κατάλοιπα δύσκολα φεύγουν απ το μυαλό μας και είναι αυτά που δεν το αφήνουν να προχωρήσει.
Σ’ευχαριστώ που μ’ακουσες
Πιστευω να έγραψα σωστά το μέηλ μου 🙂
Αγαπητή Ελίτσα, αν ήξερες πόσο με νοιάζει η δική σου άποψη, του φίλου σου, της φίλης σου, του αδερφού σου, του πατέρα σου, της μάνας σου, του γιού σου, της εγγονής σου, θα τρόμαζες! Εάν δεν μας νοιάζει η άποψη του άλλου, τι μας νοιάζει Ελίτσα; Εάν δεν μας νοιάζει η λύπη του, η χαρά του, η σκέψη του, γιατί να ζούμε Ελίτσα; Είμαι εργάτης, Ελίτσα, είμαι οικοδόμος, έχω τρεία παιδιά, έχω μεγαλώσει άλλα δύο, μη το ξεχνάς ποτέ, σε παρακαλώ, μη με πικραίνεις. Για το ζήτημα της πραγματοποίησης μιας γενικής απεργίας διαρκείας δεν έχω γράψει διότι είναι ένα από το ισχυρότερα όπλα των υποτελών Παραγωγών το οποίο χρησιμοποιείται μόνο σε περίπτωση κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου. Για να γίνει μια γενική απεργία διαρκείας θα πρέπει να συντρέχουν κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις, οι οποίες ασφαλώς σήμερα δεν υπάρχουν. Δεσμεύομαι ότι μόλις μου δοθεί ευκαιρία θα γράψω ένα εκτενές κείμενο γι’ αυτό το ζήτημα. Το σχόλιό σου είναι πανέμορφο και ειδικά η τελευταία σου παρατήρηση, η οποία θα μας απασχολήσει τις προσεχείς δεκαετίες και θεωρητικά και πολιτικά και οργανωτικά, αφορά όλα τα κοινωνικά πεδία: τα κατάλοιπα που έχουμε στο μυαλό μας δεν μας επιτρέπουν να ανοίξουμε τον πνευματικό μας ορίζοντα. Αυτό, Ελίτσα, είναι το πρόβλημα των προβλημάτων. Αυτά τα κατάλοιπα εγώ τα αποκαλώ ποιμενικό τρόπο σκέψης ή μίμηση του Κυρίου. Γι αυτά τα κατάλοιπα γράφω συνεχώς και θα γράψω πολλά ακόμα στο μέλλον. Εάν γράφεις, πολύ ευχαρίστως να φιλοξενήσω κείμενό σου. Θα χαρώ πολύ.
Φιλίά – Αθανάσιος
Σ’ευχαριστώ
Ναι είναι πολλά αυτά που βάζουν φρένο στη σκέψη (μου)
Σ’ευχαριστώ για όσα μου έγραψες..
“Γράφω” στην emaistra.blogspot.com αλλά παρ’όλο που με τιμά η ευγενική σου πρόσκληση γνωρίζω τα όριά μου και απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που με παίρνει.Εκτιμώ τη σελίδα σου και δεν θα ήθελα να δώ μέσα τις ανοησίες μου.
Τα σέβη μου 🙂