φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ, ακούω, με θλίψη και απογοήτευση, άντρες και γυναίκες να υποστηρίζουν απόψεις οι οποίες είναι κατά λέξη επανάληψη των απόψεων που πλασάρουν οι τηλε-σχολιαστές δελτίων ειδήσεων, δηλαδή των θέσεων, των αποφάσεων της Κυβέρνησης, δηλαδή του Κυρίου της παραγωγής και του χρήματος. Θλίβομαι όταν ακούω τους υποτελείς Παραγωγούς του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου να παπαγαλίζουν τα λόγια των Κυρίων τους. Τη στάση αυτή την αποκαλώ αποβλάκωση, το γνωρίζετε. Σήμερα, οι υποτελείς Παραγωγοί βιώνουν μια αντίφαση πρωτοφανή: από τη μια θέλουν να ζήσουν, δεν θέλουν να εργαστούν, δυσφορούν με το μεροκάματο και τον μισθό, από την άλλη όμως είναι είναι φοβισμένοι, γιατί έχουν εσωτερικεύσει τον εκφοβισμό και τις απειλές, καλυμμένες και φανερές, του Κυρίου, είναι απομονωμένοι, επειδή προκρίνουν τον ανταγωνισμό και τον κτητικό ατομικισμό αντί της συνεργασίας και της αλληλεγγής, και είναι και αποβλακωμένοι, γιατί μιμούνται τον Κύριο (θέλουν να γίνουν πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι) και όχι μόνο πιστεύουν στα λόγια Του αλλά και τα υποστηρίζουν σαν να είναι δικές τους σκέψεις, αποφάσεις και επιθυμίες. Ο Κύριος απειλεί ότι ‘η χώρα θα χρεοκοπήσει αν δεν παρθούν μέτρα’, δέχονται κι αυτοί και υποστηρίζουν ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει αν δεν παρθούν μέτρα.
Χτές το βράδυ μας κάλεσαν για φαγητό σε ένα σπίτι και μεταξύ άλλων συζητήθηκε και το θέμα των κλειστών επαγγελμάτων. Ένας νεαρός τάχθηκε με ζήλο υπέρ του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων και ζήτησε να ακούσει τη γνώμη μου. Και την είπα. Απλά. Πολύ απλά. Την επαναλαμβάνω, όχι και τόσο πιστά – αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Καλέ μου Παναγιώτη, ας υποθέσουμε ότι η Αλεξανδρούπολη έχει εκατό ταξί. Τα περισσότερα αυτά ανήκουν στους οδηγούς. Υπάρχουν κάποιοι ταξιτζήδες που έχουν δυο και τρία, ίσως και πέντε ταξί, και μισθώνουν οδηγούς, αλλά οι περισσότεροι έχουν ένα ταξί. Τι είναι το ταξί; Είναι ένα εργαλείο. Με το πριόνι κόβεις ξύλα, με το ταξί μετακινείσαι. Οι άνθρωποι αυτοί, έχουν το δικό τους εργαλείο, εργάζονται, με την εργασία τους συντηρούν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους και φυσικά το αυτοκίνητο. Είναι φανερό που θα εντάξουμε κοινωνικά τους λίγους μεροκαματιάρηδες ταξιτζήδες. Εκεί που θα εντάξουμε και τους οικοδόμους και τους εργάτες και τους υπαλλήλους στα σούπερμάρκετ και όλους τους άλλους που πουλάνε την εργασιακή τους δύναμη. Τους ιδιοκτήτες των ταξί που θα τους εντάξουμε; Στους αυταπασχολούμενους, τους μικροιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι και Κύριοι, ως ιδιοκτήτες κοινόχρηστων εργαλείων, είναι και Παραγωγοί, ως άμεσα εργαζόμενοι. Πρόκειται για μια τραγελαφική κατάσταση, ένα θλιβερό κατάλοιπο του παρελθόντος. Ως ελεύθερος επαγγελματίας είναι καλύτερα από το να είσαι μισθωτός, αλλά η ελευθερία σου πάει περίπατο όταν το βράδυ ανοίγεις το συρτάρι με τις εισπράξεις και βρίσκεις εκεί μέσα. . . παπάρια! Αυτό είναι σήμερα το δράμα πολλών μικρομάγαζων και μικροϊδιοκτητών. Είναι αλήθεια ότι οι ιδιοκτήτες ταξιτζήδες βγάζουν ένα καλό μεροκάματο, αλλά γιατί να μη βγάζουν; Γιατί να μην έπαιρναν και οι εργάτες και οι υπάλληλοι εκατό εβρά τη μέρα; Ή πενήντα, με τετράωρη εργασία; Ή είκοσι πέντε με δίωρη;
Για να διατηρηθεί αυτό το καλό μεροκάματο, δεν επιτρέπεται η έκδοση νέων αδειών ταξί. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εάν ανοίξει το επάγγλεμα, θα πέσουν τα μεροκάματα. Ας υποθέσουμε τώρα ότι μπορεί ο καθένας να κάνει τον ταξιτζή. Αυτοκίνητο έχει, πάει παίρνει μια άδεια και στέκεται στην ουρά. Τα ταξί από εκατό γίνονται πεντακόσια. Γίνονται χίλια. Ελευθερία. Μετά από οχτώ ώρες δουλειά, αγαπητέ Παναγιώτη, φίλες και φίλοι, τι εισπράξεις θα έχεις; Τι μεροκάματο θα βγάλεις;
Ο Παναγιώτης με κοίταξε στα μάτια. Θα κάνεις μια δυο κούρσες, Παναγιώτη. Το πολύ δέκα ευρά! Και τι θα κάνεις, Παναγιώτη; Θα πας και την άλλη μέρα; Δε θα πας! Πήγες για μαλλί και βγήκες κουρεμένος. Πλήρωσες για να βγάλεις την άδεια, για ταξίμετρο., για να βάψεις το αυτοκίνητο, κλπ. Πόσοι θα μείνουν Παναγιώτη; Κανένας δεν θα μπορέσει να μείνει! Ναι αλλά η πόλη χρειάζεται κοινόχρηστα αυτοκίνητα. Πόσα; Εκατό, πάνω κάτω, όσα υπάρχουν και σήμερα! Τα πενήντα είναι λίγα, που σημαίνει καθυστέρηση, τα διακόσια σπατάλη, δεν θα χρησιμοποιούνται. Θα επανέλθουμε στον αρχικό αριθμό ταξί, αλλά όχι και στην αρχική μορφή ιδιοκτησίας! Εάν υπάρχουν τώρα 80 μικροϊδιοκτήτες, μετά το άνοιγμα δεν θα υπάρχει ούτε ένας! Τα ταξί , τα κοινόχρηστα αυτά εργαλεία, θα περάσουν στα χέρια λίγων. Θα υπάρχουν λίγοι μεγαλοϊδιοκτήτες και όλοι οι άλλοι θα είναι μεροκαματιάρηδες! Το κόμιστρο θα είναι το ίδιο. Τι θα συμβεί; Το σημερινό καλό μεροκάματο του μικροϊδιοκτήτη ταξί, θα γίνει κέρδος του μεγαλοϊδιοκτήτη, του καπιταλιστή-ταξιτζή.
Από δω και πέρα, τα σχόλια είναι δικά μου.
Πως λέγεται αυτή η διαδικασία της συγκέντρωσης των κοινόχρηστων εργαλείων στα χέρια λίγων;
Ο Καρλ Μαρξ την αποκάλεσε πρωταρχική συσσώρευση του Κεφαλαίου. Τι είναι το Κεφάλαιο; Το Κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, το Κεφάλαιο δεν είναι χρήμα, είναι μια μορφή της Κυριαρχίας. Πρωταρχική συσσώρρευση σημαίνει ότι γενικεύτεται η σχέση Κυριαρχίας, η σχέση που εγκαθιδρύεται μεταξύ αυτού που κατέχει και διατάζει κι αυτού που δεν κατέχει και εκτελεί.
Σας εύχομαι υγεία και χαρά
και μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία!
Σήμερα διάβασα το άρθρο σου και θέλω να επισημάνω ένα μόνο
σημείο:
Τα φυσικά πρόσωπα σήμερα έχουν το δικαίωμα κατοχής το ανώτερο μέχρι δύο αδειών ταξί.
Μίλτο, σε ευχαριστώ για την υπόδειξη, δεν το γνώριζα – πόσο εύκολα μπορεί μια ‘αυτονόητη’ σκέψη να αποβεί παγίδα! Πρόκειται για άλλο ένα δείγμα αστήρικτης γενίκευσης και όντως η τάση αυτή θέλει μεγάλη προσοχή και διαρκή επαγρύπνηση. Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη
Φοβερή οπτική. Ο ιδιοκτήτης ταξί σήμερα μπορεί να έχει ΔΥΟ αυτοκίνητα είτε γιατί είχε τα χρήματα και μπόρεσε να προμηθευτεί την αντίστοιχη άδεια, είτε γιατί τα κληρονόμησε από τον πατέρα του κτλ.
Ο ιδιοκτήτης ταξί μπορεί να απασχολεί, με μισθό πείνας φυσικά, ένα ή δύο άτομα και να παριστάνει τον επιχειρηματία.
Επίσης ΔΕΝ πρέπει να υπάρχουν παραπάνω από 100 ταξί (τυχαίο το νούμερο) γιατί τόσα υπάρχουν τώρα και εξυπηρετούν τις ανάγκες του κόσμου κι αν υπάρξουν περισσότερα θα πέσουν τα μεροκάματα συνεπώς και τα κέρδη των 100 σημερινών ιδιοκτητών ταξί. Σταθερότητα και ασφάλεια δηλαδή για τους ιδιοκτήτες ταξί που μπορούν, όπως καταλαβαίνει κανείς, να περνούν την έτοιμη επιχείρηση στα παιδιά τους, μετά αυτά στα δικά τους παιδιά κτλ.
Όσοι ήταν να μπουν στο επάγγελμα δηλαδή μπήκαν, οι υπόλοιποι να απασχοληθούν σε κάτι άλλο ή να δουλέψουν υπάλληλοι, με μισθούς πείνας φυσικά, στους ιδιοκτήτες ταξί.
Για να κάνουμε πιο δίκαια τα πράγματα προτείνω λοιπόν να εφαρμοστούν τα παραπάνω ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα να εκπαιδεύουν μόνο όσους έχει ανάγκη η αγορά και φυσικά να φοιτούν σε αυτά ΜΟΝΟ τα τέκνα των εκάστοτε επαγγελματιών στις αντίστοιχες επαγγελματικές ομάδες, τα οποία στο μέλλον θα αναλάβουν και τις “επιχειρήσεις” των γονέων τους.
Όσοι περισσεύουν ή είναι φτωχοί ή δεν ήταν τόσο τυχεροί ώστε να γεννηθούν από γονείς με επαγγελματική ιδιοκτησία, θα δουλεύουν φυσικά ως υπάλληλοι με μισθούς πείνας στους παραπάνω.
Μπροστά στο ενδεχόμενο λοιπόν να μπουν στην αγορά 2-3 μεγάλοι καπιταλιστές είναι απείρως προτιμότερο να έχουμε 100 μικρούς καπιταλιστές τα συμφέροντα των οποίων θα είναι αιωνίως προστατευμένα. Στο ενδιάμεσο εάν κάποιος μη προνομιούχος έχει τις ικανότητες ή την θέληση να ασχοληθεί με ένα επάγγελμα ας είχε την τύχη με το μέρος του και να γεννιόταν προνομιούχος, απλά πράγματα.