Ναι, θέλει! Ο Κύριος θέλει να τον μισεί ο υποτελής!
Γιατί, φίλες και φίλοι; Στο σημερινό μας σημείωμα θα ασχοληθούμε με τη λέξη μίσος και τη σχέση που έχει με την ισχύ του Κυρίου. Τι λέει ο ίδιος ο Κύριος σχετικά με αυτό το ζήτημα;Σε ποιο κείμενο του Κυρίου να καταφύγουμε με την ελπίδα ότι θα εντοπίσουμε την άποψή του;
Θα στραφούμε σε ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα του Κυρίου. Σπουδαίο κείμενο είναι το κείμενο που μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον Κύριο. Μας βοηθάει η Ιλιάδα, μας βοηθάνε οι Ψαλμοί, μας βοηθάει ο Θουκυδίδης. Στο έργο αυτού του αριστοκράτη, δουλοκτήτη ιστορικού, στο δεύτερο βιβλίο, βρίσκουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Πριν παραθέσω αυτά που λέει ο Περικλής σχετικά με το μίσος θα ήθελα να στρέψω τη προσοχή μου στη διευκρίνηση της σχέσης του μίσους με τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός και το μίσος είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος:δεν νοείται η μία χωρίς την άλλη. Ο ανταγωνισμός είναι ένα μέσο εξασφάλισης της διάκρισης, της νίκης, της υπεροχής, της ισχύος, του πλούτου, της φήμης, της χαράς που προκαλούν όλα αυτά, αλλά και της ήττας, της υστέρησης και της θλίψης που συνεπάγονται. Ο μη διακριθείς φθονεί και μισεί τον διακριθέντα, επομένως το μίσος είναι μια έκφραση της αναγνώρισης της μεγάλης ισχύος, της σταθερής υπεροχής. Όποιος μισεί τον ισχυρό, τον Κύριο αναγνωρίζει την ισχύ του, την ανωτερότητά του.
Να τι βάζει στο στόμα του Περικλή ο Θουκυδίδης (Β΄64): Το δε μισείσθαι και λυπηρούς είναι εν τω παρόντι πάσι μεν υπήρξε δή όσοι έτεροι ετέρων ηξίωσαν άρχειν, οστις δε επί μεγίστοις το επίφθονον λαμβάνει ορθώς βουλεύεται. Μίσος μεν γάρ ουκ επί πολύ αντέχει, η δε παραυτίκα τε λαμπρότης και ες το έπειτα δόξα αείμνηστος καταλείπεται. Ο έστι μεθερμηνευόμενον:όσοι πρόβαλαν την αξίωση να άρχουν πάνω σε άλλους δεν απέφυγαν να μισηθούν και να προκαλέσουν λύπη. Πως μπορούμε να καταλάβουμε εάν κάποιος παίρνει σωστές αποφάσεις – που αυξάνουν την ισχύ του; Από το εάν τον φθονούν οι άλλοι. Όσο πιο πολλοί τον φθονούν, τόσο πιο σωστές αποφάσεις παίρνει. Το μίσος δεν αντέχει για πολύ, η λαμπρότητα όμως (διάβαζε:η ισχύς) του παρόντος γίνεται δόξα την οποία όλοι θα θυμούνται στο μέλλον.
Πρέπει να μισεί ο υποτελής Παραγωγός του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Εάν τον μισεί και τον φθονεί, αναγνωρίζει την υπεροχή του, την ισχύ του, και αποτελεί ένδειξη ότι ορθώς βουλεύεται ο Κύριος, ότι παίρνει τις αποφάσεις εκείνες που αυξάνουν την ισχύ του. Το κρίσιμο ερώτημα είναι:ποιον θεωρεί πιο ισχυρόν ο υποτελής Παραγωγός; Τον Κύριο ή τον εαυτό του; Εάν είναι ο Κύριος, προς τι η ταξική πάλη; Εάν είναι ο υποτελής Παραγωγός, προς τι το μίσος, η αναγνώριση της ισχύος του Κυρίου;
Ναι, θέλει! Ο Κύριος θέλει να τον μισεί ο υποτελής!
Σχολιάστε ελεύθερα!