η αθέατη Αριστερά

1. Σήμερα στην Αριστερά υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις ως προς το μέλλον της: η μία υποστηρίζει ότι η υπάρχουσα Αριστερά είναι ικανή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον επικείμενο κοινωνικό πόλεμο, η άλλη ότι είναι τελείως ανεπαρκής και πρέπει πολλά πράγματα να αλλάξουν. Ποια από τις δυο αυτές απόψεις θα επικρατήσει; Μα η πρώτη φυσικά, του Κουβέλη, του Τσίπρα, του Παπαδημούλη, του Λαφαζάνη. Η Αριστερά αυτή δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να αυτοδιαλυθεί, να αυτοαναδιοργανωθεί, να καταργήσει από μόνη της τα προνόμια και τις φιλοδοξίες των στελεχών της . Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα προέλθει από αυτήν. Όποιος, όποια το αντιλαμβάνεται, σηκώνεται και φεύγει. Κι αυτοί που έφυγαν, από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι δεκάδες χιλιάδες. Σήμερα, υπάρχει μια ορατή Αριστερά και μια αθέατη. Εκλογικά, τα ποσοστά της πρώτης κυμαίνονται μεταξύ του 10-15%, παραμένουν σταθερά εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Τα ποσοστά της δεύτερης, της αθέατης Αριστεράς, κυμαίνονται μεταξύ του 12-25% . Από αυτήν την αθέατη Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά που δεν θα λέει άλλα κι άλλα θα κάνει, η Αριστερά που θα εκλάβει τους σκοπούς της ως σημείο εκκίνησης, που θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται από την αρπαγή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, που η οργάνωσή της θα είναι πρόπλασμα της  εξισωτικής κοινωνίας που επιδιώκουμε.

Στο ΒΗΜΑ  της περασμένης Κυριακής (9/2/10, σελ. 5) διάβασα τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης. Όσες και όποιες επιφυλάξεις κι αν έχω με τις δημοσκοπήσεις, δεν αρνούμαι ότι πολλές φορές όντως καταγράφουν όψεις της κοινωνικής και πολιτικής  πραγματικότητας. Αποσπασματικά και διαστρεβλωμένα, ναι, αλλά την καταγράφουν. Να οι απαντήσεις σε μερικές από τις ερωτήσεις της δημοσκόπησης: Μπορούν οι κινητοποιήσεις να ανατρέψουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας; 64% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Όχι απαντώ κι εγώ, δεν είναι απλό όχι, είναι κατηγορηματικό ΟΧΙ. Πως ανατρέπεται; Μόνο με γενική απεργία διαρκείας. Δεν γίνεται, το πρόγραμμα περνάει. Γίνεται, το πρόγραμμα δεν περνάει. Πρέπει να σταματήσουν οι διαδηλώσεις; 54% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Τα κόμματα πρέπει να λειτουργήσουν σε κλίμα συναίνεσης ή να ανταπαρατεθούν δυναμικά στα μέτρα; Υπέρ της δεύτερης επιλογής τάσσεται το 22%. Δέχεστε τα μέτρα προκειμένου αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Όχι απαντά το 44%. Αρνείστε τα μέτρα; Ναι, τα αρνούμαστε απαντά το 35%. Υπάρχει λοιπόν ένας σκληρός πυρήνας της Αριστεράς, μεταξύ του 22 και του 35%, που είναι διατειθεμένος να αντιπαρατεθεί δυναμικά στα μέτρα. Υπάρχει άλλη μια ερώτηση: αν δεν σας καλύπτει η κυβέρνηση, από που προβλέπετε ότι θα προέλθει μια λύση; Δεν γνωρίζω δεν απαντώ, απαντά το 66%. Αυτό σημαίνει ότι στις επόμενες εκλογές το ποσοστό της αποχής θα αυξηθεί κατακόρυφα. Ενδέχεται να πάνε να ψηφίσουν μόνο οι μισοί! Το 10% απαντά: από την Αριστερά.Όσο πήρε η Αριστερά στις εκλογές του 1974! Βέβαια, στις προσεχείς εκλογές ενδέχεται να πάει στο 15% αλλά είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι από τον σκληρό πυρήνα των αριστερών μόνο το 10% της έχει εμπιστοσύνη. Το υπόλοιπο 12-25% της έχουν γυρίσει ανεπιστρεπτί τη πλάτη. Αυτό το 12-25% είναι η αθέατη κοινωνική Αριστερά. Η οποία και δεν θα πάει να ψηφίσει, θα προτιμήσει να πάει για ουζάκι. Κι εγώ για ουζάκι θα πάω. Και πολλοί γνωστοί και φίλοι που το 2007 τσιμπήσαμε και κάναμε τη μαλακία και ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ. Η πεποίθησή μου είναι ότι μόνο από αυτή την κοινωνική Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος. Το θέμα είναι να βρεθεί ένας τρόπος να συναντηθούμε. Είμαι βέβαιος ότι μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια θα συναντηθούμε.Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα τη δει με καθόλου καλό μάτι η νεκροζώντανη Αριστερά. Διότι γνωρίζει πολύ καλά πως η εξέλιξη αυτή θα επιταχύνει την αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο.