φίλες και φίλοι,
κομμουνισμός δεν είναι μόνο η κοινοχρησία και η κοινοκτησία των μέσων παραγωγής του κοινωνικού πλούτου, των πρώτων υλών, της ενέργειας. Δεν είναι μόνο η ανοιχτή έκθεση του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν. Δεν είναι η συνεχής μείωση του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας – που στις μέρες μας δεν ξεπερνάει τον ένα μήνα το χρόνο. Δεν είναι μόνο η ελεύθερη πρόσβαση και χρήση όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών χώρων.
Κομμουνισμός είναι κάθε μορφή συμβίωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, δημιουργικής σύγκρουσης, ισότητας, ελευθερίας, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας. Από τη στιγμή που η αναπαραγωγή της ζωής και της κοινωνίας είναι αδύνατη χωρίς τη συμβίωση, τη συνεργασία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε την άποψη ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δε θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. (Εάν έχετε επιφυλάξεις για την χρήση του όρου ‘κοινωνία’, σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω επί του ζητήματος).
Ο κομμουνισμός είναι πανταχού παρών, είναι παντού τριγύρω μας μόνο που δεν μπορούμε να τον δούμε γιατί τον απωθούμε στο μέλλον με την μορφή άλλοτε του ιδανικού και του ιδεώδους, άλλοτε της μελλοντικής νομοτέλειας και αναγκαιότητας κι άλλοτε της φιλοσοφικής Ιδέας. Οι κοινοτικές βιβλιοθήκες, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες, τα τρένα , τα πλοία, τα δίκτυα, οι κοινωφελείς υπηρεσίες, η γλώσσα, η παράδοση, η παρέα, η οικογένεια, το σχολείο, το εστιατόριο, το μπαράκι, ο γάμος, η κηδεία, όλα αυτά είναι κομμουνισμός, δεν το βλέπετε, δεν το νιώθετε;
Ζούμε σε κομμουνιστικές κοινωνίες αλλά σε άκρως συρρικνωμένες κομμουνιστικές κοινωνίες. Κι αυτός που συρρικνώνει τον κομμουνισμό, συνειδητά και προγραμματισμένα, είναι ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος), ο άρπαγας και καταστροφέας του κομμουνιστικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Δεν μπορεί να μας βλέπει να συμβιώνουμε: μας θέλει εργένηδες και μόνους μπροστά στο κομπιούτερ, να πεθαίνουμε από την πείνα. Δεν μπορεί να μας βλέπει να συνεργαζόμαστε: προκρίνει και ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και την νίκη. Δεν θέλει να μας βλέπει αλληλέγγυους αλλά να φαγωνόμαστε και να σφαζόμαστε μεταξύ μας. Δεν θέλει να επιλύουμε τις διεκδικήσεις μας και τις διαφορές μας μέσω της δημιουργικής σύγκρουσης αλλά με την επιβολή του ενός πάνω στον άλλον, με τη διαταγή και τον εξαναγκασμό, μιμούμενοι τον Κύριο. Δέν θέλει να χρησιμοποιούμε και να κατέχουμε από κοινού εργαλεία και χώρους γιατί μειώνονται τα κέρδη του και αποδυναμώνεται η Κυριαρχία του.
Ο Κύριος μπορεί να συρρικνώσει τον κομμουνισμό (νεοφιλελευθερισμός, επιβολή λιτότητας) αλλά δεν μπορεί να τον εξαλείψει. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα – γι αυτόν. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποτρέψει την διεύρυνσή του. Και το επιχειρεί με δυο τρόπους: με την εξάντληση, την ένδεια, τον φόβο, την απομόνωση και την αποβλάκωση του υποτελούς Παραγωγού από την μια και την άλλη με τη μετατροπή του κομμουνισμού του παρόντος σε κομμουνισμό της στάνης.
Ο εμμενής, εγγενής, μοριακός, διάχυτος κομμουνισμός του παρόντος, ο μικροκομμουνισμός, οι ποικίλες κομμουνιστικότητες, είναι το αδύνατο σημείο του Κυρίου, είναι το δικό μας ισχυρό σημείο βάσης και εκκίνησης. Η ιστορική Αριστερά αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο γι αυτόν ακριβώς τον λόγο: ο κομμουνισμός γι αυτήν δεν είναι σημείο εκκίνησης, δεν είναι κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται αλλά κάτι ανύπαρκτο που θα υλοποιηθεί στο μέλλον, κάτι που διεκδικείται, άρα χαρίζεται.
Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα εμφανιστεί στη πολιτική σκηνή εάν δεν αντιληφθεί την υλικότητα και την παροντικότητα του κομμουνισμού. Εάν το κάνει, θα πρέπει να αλλάξει στρατηγική, να αλλάξει τα μέσα υλοποίησης αυτής της στρατηγικής, θα πρέπει να αλλάξει οργανωτική πολιτική. Ως προς το πρώτοι σημείο, η στρατηγική της δεν μπορεί παρά να είναι η διεύρυνση του εμμενούς κομουνισμού. Ως προς το δεύτερο, τα μέσα της διεύρυνσης δε μπορεί παρά να ταυτιστούν με την ίδια την διεύρυνση (ταύτιση μέσου και σκοπού). Ως προς το τρίτο, και ως συνέπεια των δυο προηγούμενων, η οργάνωσή της δεν μπορεί παρά να είναι μια κομμουνιστικότητα, πρόπλασμα της κομμουνιστικής κοινωνίας και όχι κακέκτυπο της σημερινής ταξικής, εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής κοινωνίας.
Υγεία και χαρά! Πάω στο βουνό να φέρω νερό.
Σχολιάστε ελεύθερα!