Κανένας! (ή, σχεδόν κανένας)
φίλες και φίλοι,
η στρατιωτική θητεία είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί το συντομότερο δυνατόν. Στο σημερινό μας σημείωμα θα στρέψουμε τη προσοχή μας σε ορισμένες όψεις αυτού του κοινωνικού προβλήματος, ιδιαίτερα όμως στο τρόπο επίλυσής του, δηλαδή στο τρόπο κατάργησης της στρατιωτικής θητείας.
Σε ποια κατηγορία κοινωνικών προβλημάτων υπάγεται η στρατιωτική θητεία; Σε αυτά που μπορούν να επιλυθούν άμεσα, με το πέρασμα στη πράξη, με την άμεση δράση των ίδιων των ενδιαφερομένων ή σε αυτά που η επίλυσή τους θα είναι το αποτέλεσμα της εκπλήρωσης ενός αιτήματος, της υποχώρησης δηλαδή του Κυρίου, ή του ελέγχου του κράτους από το κόμμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Εδώ και πολλές δεκαετίες, πολλοί νέοι, δεκάδες χιλιάδες, απέφυγαν να υπηρετήσουν επιλέγοντας την ατομική λύση του τρελόχαρτου, μια πρακτική που υπάρχει και στις μέρες μας και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει η στρατιωτική θητεία. Το πρόβλημα με την επιλογή του τρελόχαρτου είναι ακριβώς ο ατομισμός της. Πολλοί από αυτούς που υπηρετούν θα ήθελαν να αποφύγουν τη θητεία αλλά σκέφτονται τους γονείς τους, το απολυτήριο, κλπ. Τους καταλαβαίνω και τους συμπαρίσταμαι… Το θέμα είναι να καταργήσουμε τη θητεία χωρίς αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις. Μπορούμε να το κάνουμε;
Μπορούμε. Μπορούμε να τα κάνουμε όλοι μαζί – μέσω της συλλογικής άρνησης στράτευσης. Κανένας να μην πάει να παρουσιαστεί. Για να γίνει όμως αυτό, χρειαζόμαστε την συμπαράσταση της Αριστεράς. Μόνο η Αριστερά μπορεί να αναλάβει και να φέρει σε πέρας την επίλυση αυτού του δυσβάστακτου κοινωνικού προβλήματος. Το θέμα είναι εάν η ιστορική Αριστερά έχει τη διάθεση να αναλάβει τον συντονισμό αυτής της επιθετικής κίνησης. Είμαι της γνώμης ότι δεν έχει αυτή τη διάθεση. Και δεν την έχει διότι διάκειται εχθρικά προς το πέρασμα στη πράξη, θεωρεί ότι παραγκωνίζεται. Και για να μην παραγκωνίζεται αυτή, υποφέρουμε εμείς. Και μετά αναρωτιέται γιατί οι νέοι της γυρίζουν τη πλάτη και τη γράφουν στ’ αρχίδιά τους.Μήπως οι υποτελείς Παραγωγοί είναι αιχμάλωτοι της Αριστεράς;
Πόσο θα ήθελα να διαψευστώ!
Είναι βέβαιο ότι σε δέκα, είκοσι χρόνια, δεν θα υπάρχει στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει στρατός. . .), όπως δεν υπάρχει στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, εάν δεν κάνω λάθος, και δεν ξέρω εάν έχει καταργηθεί και σε κάποιες άλλες κοινωνίες. Ο τακτικός εθνικός στρατός ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Ο λόγος είναι γνωστός: ο Κύριος τείνει να εκπληρώσει την κομβική του επιθυμία στο πως να διεξαγάγει τον πόλεμο: να πολεμά με όσο γίνεται λιγότερους πολεμιστές. Η αρχική του επιθυμία ήταν να μην πολεμά ο ίδιος: το πρότυπό του ήταν ο Ζεύς, ο οποίος καθόταν στις ψηλές κορφές και παρακολουθούσε τους άλλους να πολεμούν μέσα στη τρελή χαρά, όπως σαφέστατα μας αφηγείται η Ιλιάδα. Την επιθυμία αυτή την εκπλήρωσε τώρα τελευταία: ο Αλέξανδρος πολεμούσε στη πρώτη γραμμή, ο Ναπολέοντας παρακολουθούσε με το τηλεσκόπιο τη διεξαγωγή της μάχης.
Η Ιλιάδα δεν καταγράφει μόνο την επιθυμία του Κυρίου να μην πολεμά. Καταγράφει και την επιθυμία της κατοχής ισχυρότερων όπλων από αυτά που διέθετε και χρησιμοποιούσε ο ήρωας, ο αρχαϊκός Κύριος, ο άρπαγας και καταστροφέας του κοινωνικού πλούτου. Θα ήθελε να μετακινείται ταχύτερα, να στέλνει τα μηνύματα και τις πληροφορίες ταχύτερα, να διαθέτει όπλα μεγαλύτερου βεληνεκούς (του δόρατος ήταν είκοσι μέτρα!), να πολεμάει δηλαδή από όσο γίνεται πιο ψηλά και πιο μακριά, άρα να είναι και αόρατος, να κατέχει όπλα μεγαλύτερης ταχύτητας, αλάνθαστης ευστοχίας, απεριόριστης επαναληπτικότητας, ακαταμάχητης διατρητότητας, μεγαλύτερης καταστρεπτικότητας και φονικότητας. Μετα από αλλεπάληλες Revolutions in Military Affairs (RMA, Επαναστάσεις στις Στρατιωτικές Υποθέσεις), όλες αυτές οι επιθυμίες του Κυρίου που καταγράφει η Ιλιάδα, έχουν γίνει πραγματικότητα: μετακινείται με ταχύτατα αεροσκάφη, τα μηνύματα και οι πληροφορίες μεταδίδονται ακαριαία, κατέκτησε τους ουρανούς, βλέπει κι ακούει από πολύ μακριά, έχει πυρηνικά όπλα, έξυπνα όπλα, κλπ. Η εν εξελίξει (καπιταλιστική) MRA των ημερών μας πραγματοποιεί και τις τελευταίες επιθυμίες του Κυρίου: φέρνει στο πεδίο της μάχης μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα οποία δεν εντοπίζονται από τα εχθρικά ραντάρ και που είναι σε θέση να επιτύχουν πλήγματα ακριβείας. Χρησιμοποιεί τους δορυφόρους για να έχει παγκόσμια εποπτεία ( ο θεός έγινε επιτέλους πανταχού παρών). Χρησιμοποιεί τα επιτεύγματα της τεχνοεπιστήμης στον πόλεμο. Ο στρατός κατοχής δεν είναι πια αναγκαίος. Ο Κύριος θα μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του από μακριά, μέσω της απειλής και του εκφοβισμού – χωρίς να μπλοφάρει!
Τα όπλα του σημερινού Κυρίου είναι μέσα παραγωγής καταστροφής και φόνου τόσο αποτελεσματικά και αποδοτικά, που για να χρησιμοποιηθούν απαιτούνται λίγοι άνδρες, ή γυναίκες, που τα χειρίζονται μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ένας άνδρας ή μια γυναίκα θα κατευθύνει από την Ουάσιγκτον το μη επανδρωμένο αεροσκάφος. Σήμερα ο πόλεμος δεν διεξάγεται με ντουφέκια. Σήμερα ο Κύριος δεν θα καταφύγει στον πόλεμο για να εξοντώσει τους περιττούς ή επικίνδυνους υποτελείς Παραγωγούς, όπως έκανε (και) στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα μας ωθεί να αλληλοεξοντωθούμε σε συνθήκες ειρήνης, μέσα στην καθημερινή ζωή. Οι εργαζόμενοι θα αυτοκτονούν, πέφτοντας από τον 15ο όροφο, ή θα παίρνουν ένα πολυβόλο, θα μπαίνουν σε μια σχολική αίθουσα, ή κάπου αλλού, θα καθαρίζουν καμιά τριανταριά και μετά θα αυτοκτονούν. Αυτό το μοντελάκι εξόντωσης προωθεί ο Κύριος ημών, ο ένοπλος ανηλεής ζητιάνος.
Σήμερα, ο στρατός του ελληνικού Κράτους είναι ήδη μισθοφορικός, άρα η στρατιωτική θητεία είναι περιττή. Ο Κύριος έχει δυο επιλογές: ή να την καταργήσει άμεσα, ή να την καταργήσει σταδιακά. Είναι σαφές ότι προκρίνει τη δεύτερη επιλογή. Κι αυτό για δυο, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος: ο στρατός είναι συνδεδεμένος με πολλές καπιταλιστικές επιχειρήσεις (ρουχισμού, υπόδυσης, τροφοδοσίας, κλπ) οι οποίες θα υποφέρουν με την άμεση κατάργηση κι αυτό δεν πρέπει να γίνει. Ο δεύτερος: ο στρατός παραμένει ένας ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους που σκοπός του είναι να επιβάλλει τον πατριωτισμό, τον εθνικισμό, τη στέρηση, την υπακοή και την πειθαρχία στους νέους άνδρες. Μιας όμως κι όλα αυτά ατονούν, η στρατιωτική θητεία θα γίνεται ολοένα και πιο αναποτελεσματική ως ιδεολογικός μηχανισμός. Δεν καταργείται λόγω της αντίδρασης που θα προκύψει από την κοινή γνώμη: τι θα κάνουμε χωρίς στρατό, ο στρατός σε κάνει άνδρα, εμείς μαλάκες ήμασταν που πήγαμε, κλπ. Σε δέκα, είκοσι χρόνια, η κοινή γνώμη δεν θα έχει καμιά επιφύλαξη. . .
Και φτάνουμε λοιπόν στο μεγάλο ζήτημα: θα περιμένουμε δέκα, είκοσι χρόνια γιατί αντιδρούν κάποιες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και η αποβλακωμένη κοινή γνώμη; Θα περιμένουμε να γίνει κυβέρνηση κάποιο κόμμα ή συμμαχία της ιστορικής Αριστεράς για να καταργήσει τη στρατιωτική θητεία;
Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια σύντομη παρέκβαση και θα επιστρέψω να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα. Η κατάργηση της στρατιωτικής θητείας είναι μια πολύ σημαντική κοινωνική αλλαγή. Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τις κοινωνικές αλλαγές σε δυο μεγάλες κατηγορίες: σε αυτές που γίνονται άμεσα από τα ίδια τα μέλη μιας κοινωνίας, με το πέρασμα στη πράξη, και σε αυτές που για να γίνουν απαιτείται η συγκατάβαση του Κράτους (εκπλήρωση αιτημάτων του Υποτελούς από τον Κύριο) ή ο έλεγχός του. Μπορούμε για παράδειγμα να καταργήσουμε τα διόδια ή να μειώσουμε το χρόνο εργασίας με το (συλλογικό) πέρασμα στη πράξη, αλλά δεν μπορούμε να καθιερώσουμε μισθό για όλους ή σύνταξη στα πενήντα πέντε, να υιοθετήσουμε τη στάση αποπληρωμής του κρατικού χρέους ή την έξοδο από την ευρωζώνη ή να προχωρήσουμε στο τύπωμα χρήματος, εάν δεν το διατυπώσουμε ως αίτημα και το επιβάλλουμε (με την απεργία διαρκείας ή τον έλεγχο του κράτους). Η ιστορική Αριστερά διαπράτει ένα λάθος που της κοστίζει την ίδια της την ύπαρξη: πολλά κοινωνικά προβλήματα που επιλύονται και αντιμετωπίζονται με το πέρασμα στη πράξη, διατυπώνονται ως αιτήματα προς τον Κύριο ή η λύση τους αναβάλλεται στο μέλλον, όταν η Αριστερά θα γίνει κυβέρνηση και θα πάρει στα στιβαρά της χέρια το πηδάλιο του Κράτους. Γνωρίζουμε πολύ καλά γιατι το κάνει αυτό: για να διατηρεί τον έλεγχο πάνω στους Υποτελείς. Συμπεριφέρεται όχι ως σύμμαχος, ως συντονιστής του περάσματος στη πράξη αλλά ως σωτήρας, ως προστάτης, ως νταβατζής δηλαδή – το νταβατζιλίκι αποφέρει προνόμια, ισχύ και φήμη.
Επανέρχομαι στο θέμα μου και ρωτάω: σε ποια κατηγορία κοινωνικών προβλημάτων υπάγεται η στρατιωτική θητεία; Σε αυτά που μπορούν να επιλυθούν άμεσα, με το πέρασμα στη πράξη, με την άμεση δράση των ίδιων των ενδιαφερομένων ή σε αυτά που η επίλυσή τους θα είναι το αποτέλεσμα της εκπλήρωσης ενός αιτήματος, της υποχώρησης δηλαδή του Κυρίου, ή του ελέγχου του κράτους από το κόμμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Εδώ και πολλές δεκαετίες, πολλοί νέοι, δεκάδες χιλιάδες, απέφυγαν να υπηρετήσουν επιλέγοντας την ατομική λύση του τρελόχαρτου, μια πρακτική που υπάρχει και στις μέρες μας και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει η στρατιωτική θητεία. Το πρόβλημα με την επιλογή του τρελόχαρτου είναι ακριβώς η ατομικότητά της. Πολλοί από αυτούς που υπηρετούν θα ήθελαν αν αποφύγουν τη θητεία αλλά σκέφτονται τους γονείς τους, το απολυτήριο, κλπ. Τους καταλαβαίνω και τους συμπαρίσταμαι.. Το θέμα είναι να καταργήσουμε τη θητεία χωρίς αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις. Μπορούμε να το κάνουμε;
Μπορούμε. Μπορούμε να τα κάνουμε όλοι μαζί – μέσω της συλλογικής άρνησης στράτευσης. Κανένας να μην πάει να παρουσιαστεί. Για να γίνει όμως αυτό, χρειαζόμαστε την συμπαράσταση της Αριστεράς. Μόνο η Αριστερά μπορεί να αναλάβει και να φέρει σε πέρας την επίλυση αυτού του δυσβάστακτου κοινωνικού προβλήματος. Το θέμα είναι εάν η ιστορική Αριστερά έχει τη διάθεση να αναλάβει τον συντονισμό αυτής της επιθετικής κίνησης. Είμαι της γνώμης ότι δεν έχει αυτή τη διάθεση. Και δεν την έχει διότι διάκειται εχθρικά προς το πέρασμα στη πράξη, θεωρεί ότι παραγκωνίζεται. Και για να μην παραγκωνίζεται αυτή, υποφέρουμε εμείς. Και μετά αναρωτιέται γιατί οι νέοι της γυρίζουν τη πλάτη και τη γράφουν στ’ αρχίδιά τους.
Πόσο θα ήθελα να διαψευστώ!
Υγεία και χαρά! Πάω στο κήπο να σκάψω και να φέρω αρακά.
Σχολιάστε ελεύθερα!