ευχαριστίες

Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου. Αργεί να ξημερώσει. Έφτιαξα καφεδάκι και το ήπια κάτω από τον έναστρο ουρανό. Δεν θα κάνει κρύο σήμερα, θα πάω επιτέλους στον κήπο να κουβαλήσω κοπριά από μαντρί που βρίσκεται εκεί κοντά,  να φυτέψω κρεμμύδια και αρακά, είναι η εποχή τους,  και να μαζέψω ό,τι λαχανικά δεν έκαψε η παγωνιά.   Πριν όμως, πρέπει να πάω στο λιμάνι να αγοράσω ψάρια, ολόφρεσκα νιάκια, 5 ευρά το κιλό, θα έχουμε φίλους σήμερα, θα ψήσουμε. Επιστρέφοντας από το κήπο, θα κατέβω στις εκβολές του ποταμού να μαζέψω άγρια ραδίκια και ζοχούς.

Θυμήθηκα ότι πέρυσι τέτοια εποχή έσκασε μύτη η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών και σήμερα ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω τους φίλους και τις φίλες που με βοήθησαν να στηθεί. Θα έχετε, νομίζω, αντιληφθεί ότι προκρίνω τον πληθυντικό από τον ενικό – κακώς διδάσκουμε στα παιδιά μας πρώτα τον ενικό. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί πάρα πολύ και εντός του έτους θα παρουσιάσω ένα κείμενο. Προκρίνω τον πληθυντικό έναντι του ενικού διότι θεωρώ ότι κάθε τι που υπάρχει στην κοινωνία είναι συλλογικό δημιούργημα – δεν υπάρχουν ατομικά δημιουργήματα. Εγώ, εσύ, όλοι μας, όλες μας,  είμαστε συλλογικά δημιουργήματα. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών.  Θεωρώ ακόμα πολύ μεγάλο ελάττωμα την αχαριστία, την αγνωμοσύνη. Το κακό ( μια προσβολή, μια αδιαφορία, μια βρισιά, μια ταπείνωση) το ξεχνώ πολύ γρήγορα, το καλό (την αναγνώριση, την αλληλεγγύη, τη βοήθεια, την εκτίμηση) ΠΟΤΕ. Θα υποψιάζεστε προφανώς τη συνάφεια μεταξύ του συλλογικού δημιουργήματος και της ευγνωμοσύνης. Από τη στιγμή που είμαστε συλλογικές δημιουργίες, δεν μπορεί να είμαστε αγνώμονες και αχάριστοι. Εάν είμαστε, η συλλογική δημιουργία υπόκειται σε μια μειονική σπείρα  που η κατάληξή της  είναι η αλληλοεξόντωση (μεταφορικά και κυριολεκτικά), αυτοεξόντωση δεν υπάρχει. Αυτό που θεωρούμε ως ατομικό δημιούργημα ή αυτοκαταστροφή, αυτοεξόντωση,  δεν είναι παρά οι τελικές στιγμές της συλλογικής διαδικασίας δημιουργίας ή καταστροφής, εξόντωσης, κλπ.Εάν δεν είμαστε αγνώμονες, κλπ, τότε εκκινεί μια πλεονική σπείρα που η κατάληξή της θα είναι ένα δημιούργημα κοινό σε όλους (γνώση, θεσμός, έργο τέχνης και άλλα πολλά) τα οποία θα εκκινήσουν μια νέα πλεονική σπείρα δημιουργίας, κοκ. Για αυτές τις έννοιες, μειονική και πλεονική σπείρα θα αναφερθούμε αναλυτικά στο μέλλον.

Πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος μάθησης και διδασκαλίας. Τώρα, μου δίνεται η ευκαιρία, να φέρω στο προσκήνιο ορισμένα ζητήματα τα οποία σχετίζονται με την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών, δηλαδή με ενστάσεις, διαφωνίες, επιφυλάξεις φίλων και αναγνωστών. (Με συγχωρείτε, δεν μπορώ να τους πω επισκέπτες).  Μερικές επιλογές ενοχλούν και σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή, ότι θα συνεχίσουν να ενοχλούν.

Ενοχλεί ο τίτλος και η διδασκαλία. Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών! Σιγά ρε μάγκα! Ποιος είσαι; Πολλοί και πολλές όμως δεν ενοχλούνται. Μπορεί να διαφωνούν, αλλά δεν ενοχλούνται. Όσν αφορά τη διαφωνία, νομίζω ότι γνωρίζετε πως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εξοβελίσουμε την διαφωνία, κι αυτό είναι συγκλονιστικό, μεγαλειώδες. Η διαφωνία θα εξαφανιστεί μόνο όταν εξαλειφτεί η ανθρώπινη ζωή. Το πρόβλημα δεν  είναι η διαφωνία, η ζωή δηλαδή, αλλά η διαχείρισή της, η αντιμετώπισή της. Θα παράγει διαταγή ή συνεργασία; Αυτό είναι το διακύβευμα. Ποιοι ενοχλούνται λοιπόν και ποιοι δεν ενοχλούνται;  Ενοχλούνται αυτοί που δεν είχαν αναρωτηθεί ότι εφόσον υπάρχουν οι Καλές (και οι Εφαρμοσμένες) Τέχνες, θα υπάρχουν και οι Κακές. Ποιες είναι αυτές; Εγώ, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, οικοδόμος (καλουπατζής), 52 χρονών, κάτοικος Αλεξανδρούπολης, απαντώ: οι Τέχνες και οι Επιστήμες που χρησιμοποιεί ο Κύριος για να καταστρέφει τη Φύση και τον εμμενή Κομμουνισμό με σκοπό να ενισχύει και να διαιωνίζει την Κυριαρχία, την αρπαγή και την καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Να μερικές από αυτέ: Αρπακτική, Καταστροφική, Ανθρωποβοσκητική, Εξοντωτική, Εκφοβιστική, Επιτηρητική, Προβληματουργική, Μιμητική, Διανεμητική . . .

Αυτές οι Τέχνες και οι Επιστήμες δεν είναι συγκροτημένες σε corpus, είναι εμπειρικές. Αυτό σημαίνει ότι διδάσκονται μεταξύ των Κυρίων και με έμμεσο τρόπο. Ο Πλάτων έκανε μια προσπάθεια να συγκροτήσει σε σώμα την Ανθρωποβοσκητική αλλά το εγχείρημα έμεινε εκεί και δεν βρήκε μιμητές. Οι Τέχνες και οι Επιστήμες αυτές είναι διάχυτες τόσο στις Καλές Τέχνες, π.χ., Αρχιτεκτονική, κλπ., όσο και στις θεωρητικές ή ανθρωπιστικές επιστήμες ή τις θετικές λεγόμενες επιστήμες, πολλές από τις οποίες δεν είναι καν επιστήμες (Ψυχολογία, Ψυχοπαιδαγωγική, Πολιτική Οικονομία, Εγκληματολογία, κλπ). Θεωρώ ότι εμείς οφείλουμε να κάνουμε αυτό που δεν κάνουν οι Κύριοι: να συγκροτήσουμε αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις γνώσεις σε σώμα, να τις καταστήσουμε γνωστικά αντικείμενα. Και οφείλουμε να το κάνουμε, για να γνωρίσουμε τον Κύριο, αλλά και τονεαυτό μας διότι συμβαίνει πολύ συχνά να τον μιμούμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε –  τον μιμούμαστε και με τον τρόπο που εξεγειρόμαστε και επαναστατούμε, με αποτέλεσμα να τον ενισχύουμε όταν εξεγειρόμαστε! Εάν δεν το πήρατε χαμπάρι, το διατυπώνω ανοιχτά: η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Που θα πάει, θα σε γνωρίσουμε, Κύριε!

Για όσους και όσες ενοχλούνται από την διδασκαλία, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.  Εκτός από την αχαριστία, δεν ανέχομαι επίσης και τον φθόνο – προσοχή στον θαυμασμό, περικλείει μεγάλες δόσεις καλυμμένου φθόνου που κάποτε έρχεται στην επιφάνεια με οδυνηρό πολλές φορές τρόπο. Προσοχή στον θαυμασμό. Όσοι σας θαυμάζουν, σας φθονούνε. Όποιος θέλει να τον θαυμάζουν, θα εισπράξει, αργά ή γρήγορα, και φθόνο. Μια ζωή ψάχνω να βρω ανθρώπους που γνωρίζουν περισσότερα από μένα για να μάθω και ευχαριστώ τη ζωή, όχι το Θεό, που βρέθηκαν άνθρωποι που κατάλαβαν ότι δεν τους φθονούσα, ότι ήθελα να μάθω. Και συνεχίζω  να ψάχνω. Και  όσο μεγαλώνω, κατανοώ ότι  αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα από μένα είναι, ποιος άλλος, τα παιδιά. Ένας ογδοντάχρονος μόνο από τα παιδιά μπορεί να μάθει και δεν είναι αναγκαίο ‘να έχεις’ παιδιά   ‘δικά σου΄ για να μαθητεύσεις κοντά τους.

Η μετάδοση της γνώσης είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν δάσκαλοι και διδασκαλία Όλοι μας και όλες μας είμαστε δάσκαλοι και μαθητές, με τους μαθητές να είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Να μαθαίνεις, να ρωτάς, να ψάχνεις, αυτό σημαίνει να είσαι δάσκαλος. Και αυτό που μαθαίνεις, απλά το χαρίζεις ή το πουλάς. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι υπάρχει αντίσταση στο νέο, ότι δεν μας αρέσουν οι υποδείξεις, ότι ο καθένας θέλει να κάνει τον άλλον σαν τα μούτρα του, αλλά όλα αυτά τα φέρνουμε στο προσκήνιο και τα διαχειρισόμαστε, τα συνειδητοποιούμε για να τα ελέγξουμε, για να μην μας προκαλούν δυσφορία και πόνο. . .

Ένας λοιπόν από τους λόγους που  έστησα την  Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών ήταν διότι δεν μπορώ να δημοσιεύσω κείμενά μου. Το 2003 εξέδωσα το πρώτο τεύχος του περιοδικού Πανταχού Απουσία, αλλά δεν μπορώ, για οικονομικούς λόγους να βγάλω άλλο. Ο μόνος τρόπος να τα δημοσιεύσω είναι το Διαδίκτυο. Μια επιφύλαξη που έχει διατυπωθεί είναι ότι θα μου κλέψουν ιδέες, γνώσεις, κείμενα, ότι θα γράψουν δικά τους κείμενα, ότι θα συντάξουν διδακτορικές διατριβές, θα βγάλουν λεφτά, θα κάνουν καριέρα, κλπ. Γνωρίζω πολύ καλά ότι γίνεται και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται όλο και πιο συχνά, όλο και πιο πολλούς και πολλές. Μπείτε στην Τσουκνίδα και θα δείτε ότι κάποιος, κάποια, πήρε το κείμενο Όταν το Κράτος ενημέρωνε τους γεωργούς του άλλαξε τίτλο και το μετέφερε ως έχει! Μα την Παναγία! Συντάσσω κάποιο εκτενές σχόλιο σε κάποια ανάρτηση και δεν μου απαντούν δημοσίως, αλλά με email! Φοβούνται! Φοβούνται μην τους πάρουν τις ιδέες, τις γνώσεις! Λες και είναι δικές τους! Δεν είναι δικές σας, ανήκουν σε όλους. Για να σου έρθει εσένα στο κεφάλι αυτή η ιδέα, έφαγες πατάτες Αιγύπτου, άρα συμμετείχε και ο Αιγύπτιος γεωργός! Σήμερα, ολόκληρη η ανθρωπότητα συμμετέχει σε κάθε τι που παράγεται και δημιουργείται! Η γνώση παράγεται από όλους, πρέπει να χρησιμοποιείται από όλους, να ανήκει σε όλους, ή μάλλον, να μην ανήκει σε κανέναν άνδρα, σε καμιά γυναίκα. Ανοιχτή έκθεση της γνώσης, ελεύθερη πρόσβαση σε αυτήν.

Ελεύθερη πρόσβαση; Και τι να πάρεις; Την άποψη ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική; Ότι το αυτοκίνητο δεν είναι ούτε αυτοκίνητο, ούτε όχημα αλλά βλήμα; Ότι το ποδόσφαιρο γοητεύει τους άνδρες επειδή είναι μια συμβολική αναπαράσταση της μάχης, του βιασμού και της αλλαξοκωλιάς, ένας παραδεκτά κοινωνικός τρόπος ικανοποίησης της λανθάνουσας ομοφυλοφιλίας;  Ποιος εκδότης θα δημοσιεύσει το βιβλίο που τους έστειλα πριν τρία χρόνια, μερικά κεφάλαια του οποίου έχουν δημοσιευτεί στην Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών; Ποιος θα κλέψει την Γαμησιολογία; Ποιος θα κλέψει την Αρπακτική; Ποιος την Ανθρωποβοσκητική; Που έχουμε καταντήσει, να ψάχνεις να βρεις κλέφτες και να μη βρίσκεις!

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, στην Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών έρχονται και παρακολουθούν τα μαθήματα λίγοι και λίγες. Αυτό εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου. Μια ζωή μελετάω τον ήρωα, τον επαναστατικό ηρωισμό, τη δόξα και τη φήμη, την μεγαλομανία και τον ναρκισσισμό, τον κτητικό ατομικισμό και τον εγωισμό και είμαι σε θέση (κάπως) να τα αντιμετωπίσω, αν και το ζήτημα δεν θεωρείται ποτέ λήξαν. Η βασική μου επιδίωξη δεν είναι τόσο να δημοσιεύσω τα προϊόντα του εργαστηρίου που λέγεται Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών όσο να γνωρίζω άνδρες και γυναίκες με τους οποίους θα έρθω σε προσωπική επαφή, να φάω και να πιω μαζί τους, να συζητήσω και να γελάσω.

Ξημέρωσε. Πρέπει να φύγω. Θα συνεχίσω αύριο το πρωί, μα την Παναγία.