για μια ευρωπαϊκή Αριστερά

πρόταση

για μια συλλογική επεξεργασία της ιδρυτικής διακήρυξης της ευρωπαϊκής Αριστεράς

τριαντάωρο και μισθός για όλους

έχοντας υπόψη,

ότι ουδέποτε άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία ο συλλογικά παγκοσμίως παραγόμενος πλούτος ήταν τόσο μεγάλος όσο στις μέρες μας, τόσο που αρκεί και περισσεύει για να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια, ικανοποιώντας δηλαδή τις ελάχιστες βασικές ανάγκες (τροφή, ρουχισμός, ιατρική περίθαλψη, κατοικία, μετακίνηση),  ενώ ταυτόχρονα ουδέποτε άλλοτε υπήρχαν τόσοι ενδεείς άνθρωποι πάνω στη Γη, στο παγκόσμιο χωριό (πεινασμένοι, διψασμένοι, άρρωστοι, άστεγοι, άνεργοι, μετανάστες, φτωχοί, κλπ),

ότι ουδέποτε άλλοτε η ανθρωπότητα ως κοινωνία και ο πλανήτης ως φύση  αντιμετώπιζαν  τόσα πολλά και συνεχώς πολλαπλασιαζόμενα, τόσο οξυμένα  και παγκόσμια (άρα και τοπικά, και προσωπικά)  προβλήματα όσο στις μέρες μας, ενώ ουδέποτε άλλοτε ήμασταν τόσο κοντά στη δυνατότητα επίλυσής τους,

ότι ουδέποτε άλλοτε φτάσαμε τόσο κοντά στα πρόθυρα της Αποκάλυψης (στη Κόλαση ζούμε ήδη) όσο στις μέρες μας  ενώ ουδέποτε άλλοτε οι Κύριοι του κόσμου τούτου, οι άρπαγες και καταστροφείς του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, ήταν τόσο αποφασισμένοι να αποτρέψουν την επίλυση των παγκοσμίων και τοπικών κοινωνικών και προσωπικών προβλημάτων,

ότι ουδέποτε άλλοτε οι υποτελείς παραγωγοί του τεράστιου κοινωνικού πλούτου ήταν τόσο κουρασμένοι, λόγω της πολύωρης και εξαντλητικής εργασίας, τόσο φτωχοί, λόγω των χαμηλών μεροκάματων και μισθών, τόσο αγχωμένοι, λόγω των δανείων και της ανεργίας, τόσο ανήσυχοι, τόσο θλιμμένοι, τόσο απομονωμένοι, τόσο φοβισμένοι, τόσο συγχυσμένοι όσο στις  μέρες μας, αλλά και τόσο αγανακτισμένοι, θυμωμένοι, απελπισμένοι, τόσο κοντά στην κοινή πια πεποίθηση ότι

εάν τα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα επιλυθούν, ο δυτικός πολιτισμός, ο καπιταλισμός, το εμπόρευμα, το χρήμα και η αγορά, το κράτος και η δημοκρατία θα καταρρεύσουν,

τίθεται το δίλημμα,

να επιλέξουμε μεταξύ του πολιτισμού μας, του υπάρχοντος  κοινωνικού, οικονομικού, πολιτισμικού και πολιτικού συστήματος από τη μια και της επίλυσης των κοινωνικών και προσωπικών προβλημάτων από την άλλη, και

είμαστε αναγκασμένοι,

να αναθεωρήσουμε τους ισχύοντες ορισμούς του Πολιτισμού, της Κόλασης, του Παραδείσου, της Αποκάλυψης, του Κυρίου, του Θεού,  της Αποκάλυψης, της Προόδου, του Ορθού Λόγου, του Βασιλείου του Ουρανού, της Δευτέρας Παρουσίας, της Ημέρας της Κρίσης, και

να υποστηρίξουμε

ότι δε μπορεί να υπάρχει ένας ορισμός για τον πολιτισμό αλλά δύο: ένας του Κυρίου κι ένας του υποτελούς Παραγωγού. Έτσι, πολιτισμός δεν είναι τα επιτεύγματα και οι επιδόσεις του ανθρώπου που οφείλονται στις δεξιότητες και τις ικανότητες του ανθρώπου, όπως υποστηρίζουν οι  Κύριοι, αλλά  η ικανότητα μιας ομάδας, κοινότητας, κοινωνίας, της ανθρωπότητας σήμερα,  να εντοπίζει, να κατανοεί και να επιλύει όσο το δυνατόν συντομότερα τα προβλήματα που αναπόφευκτα προκύπτουν και λόγω της εγγενούς αδυναμίας μας να προβλέπουμε τις συνέπειες των επιλογών μας. Κατά συνέπεια, κοινωνία και άνθρωποι χωρίς προβλήματα δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν,

ότι άλλος  είναι ο Παράδεισος: είναι η δυνατότητα και η ικανότητα ταχέος εντοπισμού, ταχείας κατανόησης και επίλυσης των προβλημάτων που αναπόφευκτα προκύπτουν,

ότι ζούμε στη Κόλαση όταν η ομάδα, η κοινότητα, η κοινωνία, η ανθρωπότητα δεν προσανατολίζεται προς τον εντοπισμό, την κατανόηση και την επίλυση των προβλημάτων που αναπόφευκτα προκύπτουν,

ότι η έλλειψη αυτού του προσανατολισμού δεν είναι μια εγγενής αδυναμία της ομάδας, της κοινότητας, της ανθρωπότητας αλλά μια κατάσταση την οποία επιβάλλει ο πολεμιστής Κύριος, ο άρπαγας και καταστροφέας του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, αυτός ο ένοπλος ζητιάνος,

ότι τα άλυτα και συνεχώς πολλαπλασιαζόμενα και οξυνόμενα παγκόσμια και τοπικά, κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα που προκύπτουν κλιμακώνονται και συντονίζονται συνδυαζόμενα με αποτέλεσμα να ζούμε τεράστιες και μη αντιμετώπισες πολλές φορές καταστροφές τόσο δε φυσικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, να έχουμε δηλαδή εισέλθει στην εποχή της Αποκάλυψης,

κατά την οποία αποκαλύπτεται σε όλους και σε όλες ότι ο πρόξενος και δημιουργός της Αποκάλυψης είναι αυτός που κάνει το κάθε τι για να αποτρέψει την επίλυση των παγκοσμίων κοινωνικών προβλημάτων: είναι ο σημερινός Κύριος, ο καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος,  ο άρπαγας και καταστροφέας του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, ο με πυρηνικά ζωσμένος ζητιάνος των ημερών μας,

ότι ο Θεός είναι αυτό που θα ήθελε να ήταν ο Κύριος, να ήταν δηλαδή πιο ισχυρός από τη φύση, να ήταν σωματικά αθάνατος, αφού ο θάνατος ως ήττα και ως απώλεια είναι παραλογισμός και η ελαττωματική φύση πρέπει να διορθωθεί και να βελτιωθεί,

με τον Ορθό Λόγο, με τον λόγο, δηλαδή την διαταγή,  του όρθιου Κυρίου, του προστάζοντος τη φύση και τον υποτελή Παραγωγό πολεμιστή Κυρίου, ο οποίος  Ορθός Λόγος εμφανίζεται ως μέθοδος αλλά δεν είναι παρά ένα corpus επιθυμιών αύξησης της ισχύος,

ότι η Πρόοδος (που αρχικά ήταν αρσενικού γένους  – ο πρόοδος, Ξενοφών- και σήμαινε κατάσκοπος του στρατού) δεν αφορά την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων αλλά την επιθυμία, δηλαδή το φόβο,  του Κυρίου να βλέπει, να ακούει, να γνωρίζει τι κάνουν, τι λένε, τι αισθάνονται, τι σχεδιάζουν οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωμικού πλούτου για να μπορεί να σχεδιάζει την άμυνά του

μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας της προόδου και της απομόνωσης, με τις οποίες καταφέρνει όχι μόνο να βρίσκεται μακριά από τους υποτελείς Παραγωγούς και να παρακολουθεί αποτελεσματικά τους υποτελείς, αλλά και να τους απομακρύνει τον έναν αποό τον άλλον, να τους κάνει όλους Θεούς, δηλαδή εργένηδες (ο Θεός είναι εργένης),

ότι το Βασίλειο του Ουρανού είναι μια από τις εκπληρωμένες επιθυμίες του Κυρίου, της επιθυμίας του δηλαδή να ζει μακριά από τους υποτελείς Παραγωγούς, πάνω στον ουρανό, σαν τους θεούς,

ότι η Δευτέρα Παρουσία του Θεού είναι η εποχή κατά την οποία ο Κύριος συνειδητοποιεί ότι  δεν μπορεί να γίνει πιο ισχυρός ούτε από τη φύση ούτε από τον υποτελή Παραγωγό, ότι  έγινε θεός, εκπλήρωσε όλες του τις επιθυμίες,  αλλά Θεός, σωματικά αθάνατος,  δεν μπορεί  να γίνει, ότι θα παραμείνει εξαρτημένος από τη φύση και τον υποτελή Παραγωγό,

ότι η Ημέρα της Κρίσης είναι η Ημέρα της Απόφασης των Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου να σταματήσουν τον Κύριο να αρπάζει και να καταστρέφει τον κοινωνικό πλούτο και να στραφούν προς την επίλυση των παγκοσμίων κοινωνικών προβλημάτων,

ότι εισερχόμαστε στην εποχή της αρχής του τέλους του δυτικού Πολιτισμού και του Καπιταλισμού, ότι εισερχόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, μια περίοδο καταστροφής και δημιουργίας αντιλήψεων, αξιών, γνώσεων, πρακτικών, συμπεριφορώ, θεσμών, ότι εισερχόμαστε σε μια εποχή εξεγέρσεων και κοινωνικής επανάστασης, ενός διάχυτου, μοριακού κοινωνικού πολέμου που θα γενικευτεί εντός των προσεχών δύο δεκαετιών,

ότι το αδιέξοδο του Κυρίου, η αδυναμία δηλαδή να γίνει Θεός, αναγκάζει τον Κύριο να επιλέξει μεταξύ της καταστροφής  των πάντων, φύσης και κοινωνίας ( που θα σημάνει και την εξαφάνισή του, άρα και της Κυριαρχίας) και του Συμβιβασμού, της τακτικής  υποχώρησης  με σκοπό την δριμύτερη επιστροφή του,

ότι έχουν προκρίνει τον Συμβιβασμό, χωρίς να μπορούν να διαχειριστούν την αδράνεια της καταστροφής της κοινωνίας και της φύσης,

συνειδητοποιούμε,

ότι  για την σημερινή παγκόσμια κατάσταση, την προϊούσα καταστροφή της ζωής ως φύση και ως κοινωνία, θεωρούμε υπεύθυνους τους Κυρίους, τους ένοπλους ζητιάνους,

ότι αυτοί καταστρέφουν τη ζωή, επειδή ο μόνος τρόπος να εξοβελίσουν τον Θάνατο, τον Χάρο, τον αήττητο αντίπαλό τους, είναι να εξοβελίσουν τη ζωή. Εάν η ζωή καταστραφεί, ο θάνατος, η φύση θα υποταχθεί και ο Κύριος θα εκπληρώσει την επιθυμία του να γίνει σωματικά αθάνατος και να απεξαρτηθεί επιτέλους από τον παραγωγό του κοινωνικού πλούτου,

ότι αυτοί καταστρέφουν τη κοινωνία, δηλαδή τη συλλογικότητα και την ενότητα του υποτελούς Παραγωγού, διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι σε θέση να ενισχύουν, να αναπαραγάγουν και να διαιωνίζουν την Κυριαρχία, δηλαδή την κοινωνική σχέση μεταξύ του προστάζοντος  και του εκτελούντος την προσταγή,

ότι αρπάζουν από την φύση και από την κοινωνία για να αυξήσουν την λεία τους, μιας και αυτή είναι που τους εξασφαλίζει την επιβίωση, την ισχύ, τον πλούτο και τη φήμη,

ότι μπορούν και τα κάνουν όλα αυτά και επειδή η ένδειά τους τούς κάνει αδίστακτους και αποφασισμένους να καταφύγουν στην χρήση κάθε μέσου για την επίτευξη των σκοπών τους (βία, απάτη, εκφοβισμός, ορθός λόγος, γνώση, επιστήμη, τεχνολογία, αλήθεια, κλπ)

και αφού διακηρύξουμε,

ότι μόνο εμείς οι Παραγωγοί του τεράστιου κοινωνικού πλούτου μπορούμε να επιλύσουμε τα πολλά και οξυμένα παγκόσμια και τοπικά κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα,

μιας και είμαστε εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, μέρος του οποίου είναι ο εντοπισμός, η κατανόηση και η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων,

ότι εμείς είμαστε, οντολογικά,  ως παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, πιο ισχυροί από τον Κύριο,

ότι μπορούμε να γίνουμε  κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά και πολιτικά πιο ισχυροί από τον εξαρτώμενο από μας Κύριο διότι κατέχουμε όπλα πολύ πιο ισχυρά από το πιο ισχυρό όπλο του, τα πυρηνικά,

ότι θα πρέπει να αρχίσουμε από την επίλυση των πιο ζωτικών προσωπικών (άρα και κοινωνικών) προβλημάτων – τα οποία είναι η κούραση, η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η κατάθλιψη,

ότι εκτός από αυτά θα πρέπει να εξασφαλίσουμε και τις προϋποθέσεις επίλυσης των κοινωνικών (άρα και προσωπικών) προβλημάτων,

που είναι, δεδομένης της επιθυμίας και της γνώσης να τα επιλύσουμε, ο ελεύθερος χρόνος και ένα μέρος του παραγομένου κοινωνικού πλούτου

ότι οι βασικές μας επιδιώξεις είναι,

να μειώσουμε δραστικά το χρόνο εργασίας, ώστε να μην κουραζόμαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να καταπιανόμαστε με την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων

να εξασφαλίσουμε ένα εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες  ώστε να εξαλείψουμε το άγχος και την ανασφάλεια

να κρατήσουμε, δηλαδή να εμποδίσουμε τον Κύριο να αρπάξει, ένα μεγάλο μέρος από τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο που θα επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε καταρχάς τις συνέπειες των άλυτων παγκόσμιων κοινωνικών  προβλημάτων και να τα επιλύσουμε στο βάθος του χρόνου

να προσανατολιστούμε προς την κατάργηση του επαγγέλματος και την αντικατάστασή του από μια μεγάλη ποικιλία κοινωνικών δραστηριοτήτων και πρακτικών

να επιχειρήσουμε την κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, αυτού του αίσχους, αυτής της κατάρας,

να ενισχύσουμε κάθε καταστροφή αξιών, γνώσεων, αντιλήψεων, συμπεριφορών, πρακτικών, θεσμών που  συρρικνώνουν τη συμβίωση, τη συνεργασία, την άλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την κοινοχρησία, την κοινοκτησία, την ελευθερία, την ισότητα,

να ενισχύσουμε κάθε δημιουργία και εμφάνιση αξιών, γνώσεων, αντιλήψεων, συμπεριφορών, πρακτικών, θεσμών που διευρύνουν τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την κοινοχρησία, την κοινοκτησία, την ελευθερία, την ισότητα

προτείνουμε,

να μειώσουμε το χρόνο εργασίας στις τριάντα ώρες σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους παραγωγής και εργασίας πάνω στον πλανήτη

και να καθορίσουμε, για κάθε κοινωνία, ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες, με κριτήριο από τη μια το κατά κεφαλήν εισόδημα των υπηκόων μιας συγκεκριμένης περιοχής, περιφέρειας, χώρας, κλπ, και από την άλλη την αρχή της αλληλεγγύης προς τους αδύναμους του πλανήτη,

να επιχειρήσουμε να κρατήσουμε ένα μεγάλο μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου για την αντιμετώπιση των άμεσων συνεπειών των κοινωνικών προβλημάτων και την επίλυσή τους

ομολογούμε,

ότι, από τη στιγμή που ο Κύριος είναι πολεμιστής και η σημερινή παγκόσμια και τοπική κατάσταση είναι ένα πεδίο μαχών με αντιπάλους από τη μια τον Κύριο και τη Φύση και από την άλλη τον Κύριο και τους υποτελείς Παραγωγούς, με τον πρώτο να χρησιμοποιεί τη Φύση ως όπλο κατά των αντιπάλων του, δεν θα μπορέσουμε να επιλύσουμε τα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα εάν δεν πολεμήσουμε,

όλες και όλοι, με ένα τρόπο που δεν θα έχει καμιά απολύτως σχέση με τον τρόπο που πολεμά ο Κύριος,

ότι ο βασικός μας στόχος είναι να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε,

ότι, εάν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πρώτα θα νικήσουμε και μετά θα πολεμήσουμε,

ότι για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να διαθέτουμε όπλα πιο ισχυρά από αυτά του αντιπάλου,

ότι στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945 τελείωσε η ένοπλη επαναστατική βία – δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πυρηνικά για να νικήσουμε, δηλαδή να επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα,

ότι, εάν ο Κύριος επιθυμεί να πολεμά με όσο το δυνατόν λιγότερους πολεμιστές,  εμείς θα πολεμήσουμε με όσο το δυνατόν περισσότερους,

ότι διαθέτουμε ένα όπλο το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν όχι μόνο οι ζωντανοί αλλά και οι νεκροί και αυτοί που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα,

ότι το όπλο αυτό λέγεται πανταχού απουσία και είναι το παγκόσμιο γλέντι κατά τη διάρκεια μιας χωρίς αιτήματα παγκόσμιας αποχής, απεργίας, στάσης

ότι ο Κύριος είναι ο πόλεμος,

ότι ο υποτελής Παραγωγός είναι ο χορός,

ότι θα πολεμήσουμε χορεύοντας,

ότι το γλέντι και ο χορός είναι ένα όπλο πολύ πιο ισχυρό από το ισχυρότερο όπλο του Κυρίου

ότι ο έλεγχος του χρόνου μπορεί να γίνει  ακαταμάχητος, ενώ ο έλεγχος του χώρου όχι, λόγω της στρατιωτικής ανωτερότητας του Κυρίου,

ότι οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις, οι πορείες είναι αναποτελεσματικές

ότι οι απελευθερώσεις των χώρων παραγωγής και εργασίας, μάθησης, συγκοινωνίας (εργοστάσια, σχολεία, δρόμοι, κλπ) δεν είναι εφικτές χωρίς τον έλεγχο του χρόνου

ότι τα αιτήματα, ενώ είναι αναπόφευκτα, ισχυροποιούν τον Κύριο,

ότι κάθε συνωμοσία είναι αναποτελεσματική και ηθικά αξιόμεμπτη,

ότι η παρανομία είναι ανέφικτη – ο Κύριος είναι πανταχού παρών,

ότι ο μεσσιανισμός και η πρωτοπορία δεν έχουν πια κανένα λόγο ύπαρξης.

ότι το πέρασμα στη πράξη είναι ένα ακαταμάχητο όπλο,

δηλώνουμε,

ότι  θα μειώσουμε το χρόνο εργασίας όχι διατυπώνοντας αιτήματα προς τον Κύριο και ικετεύοντας με τη συμμετοχή μας σε λιτανείες –διαδηλώσεις αλλά με την συλλογική αποχή από την εργασία (νικάμε χωρίς να πολεμάμε – πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε)

ότι θα εξασφαλίσουμε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα όχι διατυπώνοντας αιτήματα προς τον Κύριο αλλά με την επιβολή του με δυο τρόπους:

την απεργία

και το πέρασμα στη πράξη. Το οποίο σημαίνει ότι

θα σταματήσουμε να πληρώνουμε διόδια, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλιστρα, εισιτήρια, λογαριασμούς κοινωνφελών οργανισμών, ανάλογα με τις απαιτήσεις του διεξαγόμενου κοινωνικού πολέμου

ότι θα μειώσουμε τις τιμές πολλών βασικών αγαθών μέσω της συλλογικής στάσης αγοράς

ότι η ισχύς και η αποτελεσματικότητα του όπλου της καταναλωτικής στάσης (μποϊκοτάζ)  εξαρταται από τη συλλογικότητα και από τη μορφή της στόχευσης (ένα ή πολλά προϊόντα; ποια; ),

ότι θα ενισχύσουμε τη μείωση της κατανάλωσης χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ασκητική ζωή και λιτότητα,  έχοντας επίγνωση ότι κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι πέφτουμε θύματα κλοπής, μιας και το χρήμα είναι και μέσον αρπαγής στα χέρια του Κυρίου,

ότι θα ενισχύσουμε τη τάση μείωσης του χρόνου εργασίας που παρατηρείται μεταξύ των υποτελών Παραγωγών, έχοντας την επίγνωση ότι κάθε φορά που πουλάμε την εργασιακή μας δύναμη πέφτουμε θύματα όχι μόνο κλοπής αλλά και απαγωγής

ότι θα ενισχύσουμε το ξερίζωμα των τελευταίων απομειναριών της ηθικής της εργασίας,

ότι θα ενισχύσουμε την αυτοπαραγωγή, την ατομική, οικιακή, ομαδική συλλογική παραγωγή αξιών χρήσης και άμεσης κατσνάλωσης

ότι θα ενισχύσουμε την τάση της αποεμπορευματοποίησης με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης, συνεργασίας, εθελοντισμού σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής

ότι θα υποστηρίξουμε και θα ενισχύσουμε κάθε απόπειρα αποανάπτυξης

ότι θα κάνουμε το κάθε τι για να οξύνουμε και να επιδεινώσουμε τη κρίση του καπιταλισμού και του δυτικού πολιτισμού ως τον μόνο τρόπο επίλυσης των κοινωνικών και προσωπικών προβλημάτων

παραδεχόμαστε ανοικτά και δημόσια,

ότι η στρατηγική μας επιδίωξη είναι μια κοινωνία στην οποία αφενός ο αναγκαίος για όλους και όλες χρόνος εργασίας δεν θα ξεπερνάει τον ένα μήνα το χρόνο

και αφετέρου οι χώροι παραγωγής και εργασίας θα είναι χώροι στους οποίους ο καθένας και η καθεμιά θα μπορεί να μπαίνει όποτε θέλει, να μένει όσο θέλει και να φεύγει όποτε θέλει

μιας και τέτοιο χώροι υπάρχουν και σήμερα πολλοί, όπως υπήρχαν και κατά το παρελθόν και θα υπάρχουν και στο μέλλον, όποιο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς κι αν υπάρξει: κοινόχρηστοι φυσικοί χώροι (παραλίες, δάση, κλπ), κοινόχρηστοι δομημένοι χώροι (πάρκο, δρόμος, πλατεία, βιβλιοθήκες, σταθμοί), κοινόχρηστα δίκτυα (ύδρευσης, αποχέτευσης, βιολογικού καθαρισμού, ηλεκτροδότησης, επικοινωνιών, συγκοινωνιών, κλπ)

ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία χωρίς συμβίωση, συνεργασία, αλληλεγγύη, δημιουργική σύγκρουση, κοινοχρησία και κοινοκτησία, ισότητα, ελευθερία,

ότι κάθε χώρος και κάθε πρακτική που εντοπίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά είναι χώρος κομμουνιστικός και πρακτική κομμουνιστική

ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική

ότι αυτόν τον κομμουνισμό τον αποκαλούμε εμμενή (εγγενή, έμφυτο) κομμουνισμό

ότι κάθε μορφή Κυριαρχίας, δηλαδή αρπαγής και καταστροφής της φύσης και του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, αφενός είναι ασύμβατη με τον εμμενή κομμουνισμό και αφετέρου αποτελεί μια ιστορικά καθορισμένη μορφή διαχείρισής του προς όφελός της

ότι οι σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες είναι άκρως συρρικνωμένες κομμουνιστικές κοινωνίες

ότι η σημερινή παγκόσμια οικτρή κατάσταση είναι συνέπεια της επί αιώνες πραγματοποιηθείσας και πραγματοποιούμενης συνειδητής και προγραμματισμένης συρρίκνωσης του κομμουνισμού του παρόντος

ότι η βασική μας επιδίωξη είναι η διεύρυνση του κομμουνισμού

που θα επιφέρει τη συρρίκνωση του δυτικού πολιτισμού, του καπιταλισμού, του κεφαλαίου, του εμπορεύματος, του χρήματος και της αγοράς, του κράτους και της δημοκρατίας,

ότι πρόκειται για μια διαδικασία που θα επιφέρει τον ερχομό της  Ημέρας της Κρίσης, της αναπόφευκτης δηλαδή τελικής σύγκρουσης Κεφαλαίου και Εργασίας, Κυρίου και Υποτελούς Παραγωγού που θα έχει τις παρακάτω εκβάσεις:

την καταστροφή της ζωής, αλλά και της Κυριαρχίας

τον Συμβιβασμό, δηλαδή την τακτική υποχώρηση του Κυρίου με σκοπό να επανέλθει δριμύτερος,

την σταθεροποίηση και ενίσχυση της διεύρυνσης του κομμουνισμού και την αντιμετώπιση και επίλυση των κοινωνικών και προσωπικών προβλημάτων και μιας και

δεχτήκαμε

ότι μόνο εμείς, όλοι και όλες μαζί, οι Παραγωγοί του τεράστιου κοινωνικού πλούτου μπορούμε να επιλύσουμε τα προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα διευρύνοντας τον κομμουνισμό,

ότι είμαστε αναγκασμένοι να πολεμήσουμε,

είμαστε αναγκασμένοι

να οργανωθούμε με σκοπό καταρχάς  την επίτευξη της μείωσης του χρόνου εργασίας και την εξασφάλιση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος

με τέτοιο τρόπο που η οργάνωση θα αποτελεί ένα σαφέστατο πρόπλασμα της κοινωνίας που επιδιώκουμε διότι

θεωρούμε

ότι ο κομμουνισμός δεν είναι Ιδέα, δεν είναι Ιδεώδες, δεν είναι Ουτοπία, δεν είναι Αναγκαιότητα,

αλλά εμμενής κοινωνική πραγματικότητα από τη μια, και από την άλλη μια συλλογική δημιουργία που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων, δηλαδή τη διαδικασία συρρίκνωσης του κομμουνισμού

ότι ο κομμουνισμός, όπως η ελευθερία, η ισότητα και η δημοκρατία,  είναι σημείο εκκίνησης

ότι δεν διεκδικείται και δεν  χαρίζεται

αλλά ασκείται και επιβεβαιώνεται,

προτείνουμε

η βασική μορφή οργάνωσης να είναι η ομάδα αλληλεγγύης, ο αριθμός της οποίας δεν θα ξεπερνάει τα είκοσι πρόσωπα, για να μπορούν όλοι και όλες να συμμετέχουν στον διάλογο,

κάθε ομάδα να διαθέτει ένα όνομα για να διακρίνεται και αναγνωρίζεται από τις άλλες,

εάν ο αριθμός αυτός ξεπεραστεί κατά πολύ, η ομάδα να διασπάται σε δυο, κοκ

η ομάδα να συνεδριάζει και παίρνει αποφάσεις κατά τη διάρκεια γεύματος και γλεντιού σε σπίτια, στέκια, απελευθερωμένους χώρους, στη φύση, κλπ. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχουν  όλες οι ηλικίες, από τα παιδιά μέχρι τους γέρους

οι αποφάσεις των ομάδων αλληλεγγύης να ανακοινώνονται και συγκεντρώνονται σε ένα site, στο site του Τριαντάωρου και μισθός για όλους,

στη λήψη των αποφάσεων να συμμετέχουν και τα παιδιά (από 6 χρονών και πάνω)

τα συγκεντρωμένα στοιχεία επεξεργάζονται οι ίδιες οι ομάδες αλληλεγγύης με αποτέλεσμα να αποκτούν μια σαφή εικόνα της τελικής απόφασης,

εάν πρέπει να υπάρξει ένα Πανελλαδικό Συμβούλιο Εκπροσώπων των Ομάδων Αλληλεγγύης αυτό θα συγκροτείται ως εξής: Κάθε ομάδα αλληλεγγύης θα εκλέγει δυο εκπροσώπους, μια γυναίκα και έναν άνδρα, τα ονόματα των οποίων θα ανακοινώνονται στο site. Τα μέλη του Συμβουλίου θα εκλέγονται με κλήρωση, τα μισά γυναίκες, τα άλλα μισά άνδρες. Δεν θα πρέπει να είναι πάνω από είκοσι για να μπορούν να συμμετέχουν όλοι και όλες στο διάλογο. Η θητεία των μελών θα είναι ετήσια. Για να ξαναγίνει κάποια ή κάποιος μέλος του Συμβουλίου πρέπει να περάσουν τρία (3) χρόνια.

εάν χρειαστεί να οριστεί ένας αρχηγός, π.χ. σε περίπτωση εκλογών, αυτός θα εκλέγεται με κλήρωση από τα μέλη του Συμβουλίου. Τη πρώτη φορά θα είναι γυναίκα, τη δεύτερη άνδρας, κοκ.

δεχόμαστε

ότι οι εκλογές είναι ένα μέσον διάδοσης των ιδεών μας και των σκοπών μας και

προτείνουμε

το όνομα της οργάνωσης να συμπυκνώνει

τις επιθυμίες μας,

τις ανάγκες μας,

να καταγράφει το κεντρικό σύνθημα της εποχής μας,

να αποτυπώνει μέτρα διεύρυνσης του κομμουνισμού του παρόντος

και γι αυτό υποστηρίζουμε το όνομα της οργάνωσης να είναι

τριαντάωρο και μισθός για όλους

με αποτέλεσμα τη νύχτα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων  των προσεχών εκλογών να βάλουμε στο στόμα των έγκριτων δημοσιογράφων, των λαμπρών αναλυτών, και των επιφανών πολιτικών  το τριαντάωρο και μισθός για όλους , τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τα όνειρά μας και

διευκρινίζουμε

ότι συμμετέχουμε στις εκλογές μόνο και μόνο για να φέρουμε στο προσκήνιο τα επαχθέστερα κοινωνικά, άρα και προσωπικά, προβλήματα, να προτείνουμε και να επεξεργαστούμε όλοι και όλες μαζί λύσεις και να επιδιώξουμε να τις εφαρμόσουμε, όλοι και όλες μαζί,

ότι θα κυβερνήσουμε ή θα συμμετέχουμε σε κυβέρνηση μόνο εφόσον έχουν ήδη επιτευχθεί οι βασικοί μας στόχοι, δηλαδή το τριαντάωρο και ο μισθός για όλους,

ότι ο  σκοπός μας είναι να περάσουν όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες από τη Βουλή

ότι οι υποψήφιοι θα εκλέγονται από τις τοπικές ομάδες αλληλεγγύης

ότι με κριτήριο την κοινωνική κατάσταση, το 70% των υποψηφίων θα είναι μισθωτοί (ενεργοί, άεργοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, κλπ) και 30% αυτοαπασχολούμενοι και μέλη οικογενειακής επιχείρησης. Αποκλείονται ρητά όσοι και όσες ανήκουν στους μισθωτούς της διεύθυνσης· αποκλείονται ρητά όσοι και όσες είναι αφεντικά, ακόμα κι αν  χρησιμοποιούν έναν Παραγωγό,

με κριτήριο το φύλο, οι μισοί υποψήφιοι θα είναι άνδρες και οι άλλοι μισοί γυναίκες,

με κριτήριο την ηλικία, κάθε ηλικιακή κατηγορία θα εκπροσωπείται αναλογικά και σε ισότιμη βάση.

με κριτήριο το μορφωτικό επίπεδο, οι υποψήφιοι θα εκπροσωπούνται με βάση την εθνική κατάσταση. Εάν, π.χ., το 20% του πληθυσμού έχει πτυχίο ανώτατης σχολής, μόνο το 20% των υποψηφίων θα είναι πτυχιούχοι,

με τον ίδιο τρόπο θα εκπροσωπούνται και οι επαγγελματικές δραστηριότητες,

ότι μόνο μια φορά μπορεί να γίνει κάποιος βουλευτής,

ότι σε περίπτωση μη εκλογής, κανείς δεν μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές πάνω από τρεις φορές.

ότι σε περίπτωση εκλογής μιας η περισσότερων εδρών, όλοι οι υποψήφιοι θα γίνονται βουλευτές. Ο χρόνος της θητείας θα εξαρτάται από τον αριθμό των εδρών που απέσπασε μια εκλογική περιφέρεια και του αριθμού των υποψηφίων . Σε περίπτωση, π.χ., εξασφάλισης μιας έδρας, η διάρκεια της θητείας θα είναι οχτώ μήνες, εάν οι υποψήφιοι είναι έξι· τέσσερις μήνες, εάν είναι δώδεκα, κλπ. Σε περίπτωση κήρυξης πρόωρων εκλογών, όσοι διετέλεσαν έστω και μια μέρα βουλευτές, δεν θα έχουν  το δικαίωμα να ξαναβάλουν υποψηφιότητα, και

προτείνουμε

τον σχηματισμό ενός ομώνυμου site (τριαντάωρο και μισθός για όλους)  με σκοπό τη δημοσίευση και την συλλογική επεξεργασία αυτής της πρότασης,

την έκδοση ενός τακτικά εκδιδόμενου περιοδικού που θα προσανατολιστεί προς την θεωρητική επεξεργασία του σκοπού, των μέσων και της ταύτισής τους ως του μόνου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου της ταύτισης του σκοπού (διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού) και του μέσου (έλεγχος του κοινωνικού χωρόχρονου μέσω του περάσματος στη πράξη, δηλαδή ο κομμουνισμός ως σημείο εκκίνησης)

την συνάντηση των πρώτων ενδιαφερομένων για την συγκρότηση των πρώτων ομάδων αλληλεγγύης του ελληνικού τμήματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς τριαντάωρο και μισθός για όλους, την σύμπηξη  της οργάνωσης και την νομική επικύρωση και αναγνώρισή της.

11.02.2010    Αθανάσιος Δρατζίδης