Η ιστορική Αριστερά (γονείς και δάσκαλοι), τάσσεται αναφανδόν υπέρ της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, η εκπαίδευση θα είναι επίσης υποχρεωτική. Είναι προφανές ότι αυτός ο άλλος κόσμος δεν θα είναι ο καπιταλιστικός και δεν ζοριζόμαστε ιδιαίτερα να υποθέσουμε ότι πρόκειται για τον σοσιαλιστικό ή τον κομμουνιστικό κόσμο. Πιθανόν στα σχολεία αυτού του κόσμου να καταργηθεί η βαθμολογία και οι θεσμικές εξετάσεις, αλλά η υποχρεωτικότητα θα διατηρηθεί. Τι λένε όμως τα παιδιά για την υποχρεωτική εκπαίδευση; Θα ήθελαν να ήταν υποχρεωτική ή ελεύθερη; Γνωρίζουν πως θα ήταν μια ελεύθερη εκπαίδευση; Θα ήθελαν να παρακολουθούν όποια και όσα μαθήματα θέλουν, όποτε θέλουν, με όποιον θέλουν; Θα ήθελαν το σχολείο να ήταν ένας χώρος ελεύθερης συνάντησης, ένας χώρος όπου θα μπορούσαν να πάνε όποτε θέλουν, να μείνουν όσο θέλουν και να φύγουν όποτε θέλουν; Θα ήθελαν το σχολείο να ήταν ένας ανοιχτός, ελευθεροπροσβασιακός, πολυλειτουργικός χώρος όπου θα έπαιζαν, θα μάθαιναν, θα γνωριζόντουσαν, θα μαγείρευαν, θα έτρωγαν, θα ερευνούσαν, θα χόρευαν, θα τραγουδούσαν, θα ανέβαζαν θεατρικά έργα, θα αθλούνταν, θα δίδασκαν; Ποιο από αυτά τα δυο σχολεία θα προτιμούσαν τα παιδιά; Το υποχρεωτικό ή το ελεύθερο; Το σχολείο του Κυρίου ή το σχολείο των Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου; Το Κυριαρχικό ή το Κομμουνιστικό;
Θα αναγκαστώ να απαντήσω εν ονόματι των παιδιών. Εάν γινόταν ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσουν τα παιδιά ποιο από τα δύο αυτά σχολεία θα προτιμούσαν, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι 99% θα προτιμούσαν το ελεύθερο, κομμουνιστικό σχολείο. Ο λόγος είναι πολύ απλός: το κομμουνιστικό σχολείο δεν αρπάζει το παιχνίδι από τα παιδιά και την εμπειρία από τους έφηβους. Παιχνίδι και εμπειρία είναι συνώνυμα της δημιουργικότητας. Αυτό σημαίνει ότι δεν φυλακίζει τα παιδιά και τους έφηβους, δεν τα απομακρύνει από την κοινωνία, από την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου και την αναπαραγωγή της ζωής, για να τα απομονώσει μέσα στα σιδερόφρακτα τείχη του υποχρεωτικού σχολείου. Σήμερα, τα παιδιά δεν παίζουν, οι έφηβοι στερούνται εμπειριών και βιωμάτων. Παιδιά και έφηβοι έχουν γίνει μεροκαματιάρηδες, οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, οι πιο ανηλεώς καταπιεζόμενοι, οι πιο απροστάτευτα εκμεταλλευόμενοι. Όλα τα προβλήματα που παρουσιάζει η υποχρεωτική εκπαίδευση, οφείλονται στον υποχρεωτικό της χαρακτήρα. Η Αριστερά και τα άλλα κόμματα διατείνονται ότι φταίει η ελλιπής χρηματοδότηση από το κράτος: δεν υπάρχουν δάσκαλοι, δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τη μεριά των διδασκόντων, τα βιβλία είναι προχειρογραμμένα ή δεν παραδίδονται εγκαίρως, δεν υπάρχουν βοηθήματα, δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες, δεν υπάρχει αστυνόμευση και άλλα πολλά. Αυτά είναι προβλήματα λειτουργίας του υποχρεωτικού σχολείου, είναι προβλήματα από τη μεριά του καπιταλιστικού κράτους. Εμάς όμως μας ενδιαφέρουν περισσότερο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι έφηβοι. Δεν έχουν χώρους και χρόνο να παίξουν, είναι απομονωμένα, μετακινούνται από τον έναν χώρο εγκλεισμού στον άλλον, από το σχολείο στο σπίτι, από το φροντιστήριο στο κολυμβητήριο, από το ωδείο στις πολεμικές τέχνες, ζουν μέσα στη στέρηση, διδάσκονται τον ανταγωνισμό και άρα το μίσος, πιέζονται να είναι αποδοτικά, λες και είναι μηχανές, η στέρηση και το μίσος φέρνει τη δυσφορία, την αγανάκτηση, τη τυφλή βία, τις καταστροφές, το αλκοόλ, τα χάπια των γονιών, τα ναρκωτικά, τις συμμορίες, τις κλοπές, τους βανδαλισμούς και άλλα πολλά.
Και η ιστορική Αριστερά, γονείς και δάσκαλοι, στο πλευρό του Κράτους, στο πλευρό της Κυριαρχίας! Η ιστορική Αριστερά δεν παίρνει το μέρος των παιδιών και των εφήβων! Υπερασπίζεται την υποχρεωτική εκπαίδευση διότι την θεωρεί λαϊκή κατάκτηση. Είναι λαϊκή κατάκτηση η εκ του κράτους προερχόμενη και συντονισμένη διαμόρφωση χρήσιμων στον καπιταλισμό και υπάκουων στην Κυριαρχία Υποτελών; Γιατί όμως δάσκαλοι και γονείς, η ιστορική Αριστερά προκρίνει την υποχρεωτική εκπαίδευση και αφήνει τα παιδιά και τους έφηβους απροστάτευτη λεία στο Κράτος και τους μηχανισμούς του; Γιατί δεν μπορεί να δει ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι μια μορφή γενιτσαρισμού; Ότι η κρατική υποχρεωτική εκπαίδευση δεν είναι δημόσια, δηλαδή ανοιχτή και ελεύθερη αλλά μια μορφή απαγωγής των γόνων των υποτελών Παραγωγών για να απεμπολήσουν τις αυθόρμητες και ασυνείδητες κομμουνιστικές πρακτικές και να τις αντικαταστήσουν με αυτές της Κυριαρχίας και του καπιταλισμού;
Οι δάσκαλοι φοβούνται ότι θα μείνουν άνεργοι, ότι θα χάσουν το κύρος τους και την ταυτότητά τους, εάν καταργηθεί η υποχρεωτική εκπαίδευση. Οι γονείς φοβούνται ότι, εάν καταργηθεί η υποχρεωτική εκπαίδευση, τα παιδιά τους δεν θα μάθουν γράμματα, δεν θα περάσουν στο πανεπιστήμιο, δεν θα γίνουν γιατροί και δικηγόροι, αστυνομικίνες και νοσοκόμες. Τις επιθυμίες αυτές των δασκάλων και των γονέων καταγράφει και εκφράζει η ιστορική Αριστερά. Η οποία ασφαλώς είναι μια Αριστερά της ηθικής της εργασίας και της εργασιομανίας, είναι μια Αριστερά του επαγγέλματος, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Το ζήτημα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης σχετίζεται άμεσα με το ζήτημα της εργασίας. Το πως θα οργανώσουμε την εκπαίδευση εξαρτάται από το πως θα οργανώσουμε την εργασία, την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου. Το πως οργανώνει κάποιος την εκπαίδευση φανερώνει το πως οργανώνει την εργασία. Όποιος προκρίνει την υποχρεωτική εκπαίδευση, κατ’ ανάγκην θα προκρίνει και την υποχρεωτική εργασία και το επάγγελμα. Όποιος προκρίνει την ελεύθερη εκπαίδευση, τάσσεται υπέρ της ελεύθερης, κομμουνιστικής οργάνωσης της εργασίας. Τι είναι όμως η κομμουνιστική οργάνωση της εργασίας; Είναι η κατάργηση της μέτρησης του χρόνου κατά τη διαδικασία της εργασίας: οι χώροι παραγωγής του κοινωνικού πλούτου είναι χώροι κοινόχρηστοι και κοινόκτητοι, ανοιχτοί, ελευθεροπροσβασιακοί, πολυλειτουργικοί χώροι συμβίωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, δημιουργικής σύγκρουσης στους οποίους ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να πάει όποτε θέλει, να μείνει όσο θέλει και να φύγει όποτε θέλει. Αυτή είναι η κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας. Οι χώροι της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου δεν είναι μόνο χώροι εργασίας αλλά και χώροι όπου θα μπορούμε να τρώμε, να κοιμόμαστε, να γλεντάμε, να τραγουδάμε και να χορεύουμε, να φλερτάρουμε, να ερευνούμε, να πειραματιζόμαστε, να μαθαίνουμε. Αυτόν τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας δεν τον θέλει η ιστορική Αριστερά, οπότε δεν μπορεί να θέλει και την ελεύθερη εκπαίδευση. Και δεν τον θέλει διότι η κομμουνιστική οργάνωση της εργασίας καταργεί τον Κύριο και τα προνόμια του και είμαστε βέβαιοι ότι οι Κύριοι της Αριστεράς, της ταξικής αυτής πολιτικής μικροκοινωνίας, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία θα εργάζονται και τα παιδιά, οι χώροι παραγωγής θα είναι και χώροι εκπαίδευσης των παιδιών – οπότε τα σχολεία δεν θα έχουν λόγο αυτόνομης, ξεχωριστής ύπαρξης.
Σε μια κομμουνιστική κοινωνία δεν θα υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές γιατί όλοι θα μπορούν να διδάσκουν αυτό η αυτά που θα γνωρίζουν καλύτερα. Μπορεί ένας δεκαπεντάχρονος να διδάξει την εκμάθηση της γραφής σε ένα πεντάχρονο ή εφτάχρονο; Μπορεί: παρατηρώ καθημερινά πως ο εφτάχρονος Παύλος μαθαίνει στην πεντάχρονη Αποστολία να γράφει το Ο και το Π και παθαίνω πλάκα.
Ποιοι όμως, πότε και πως θα καταργήσουμε την κρατική υποχρεωτική εκπαίδευση και να απαλλάξουμε τα παιδιά μας από την κρατική βαρβαρότητα και αναλγησία; Είναι δυνατόν να καθιερωθεί η ελεύθερη εκπαίδευση χωρίς την καθιέρωση της ελεύθερης εργασίας; Τι κάνουν τα παιδιά και οι έφηβοι; Περιμένουν πως και πως να έρθει το σαββατοκύριακο, οι αργίες, οι διακοπές. Αποδιδράσκουν νοερά από την αίθουσα διδασκαλίας. Κάνουν κοπάνες. Και κάνουν και καταλήψεις. Οι περισσότερες καταλήψεις είναι μια πρώτη μορφή προσωρινής κατάργησης της αβάσταχτης και τυραννικής υποχρεωτικής κρατικής εκπαίδευσης. Οι απόπειρες αυτές είναι προσωρινά ξεσπάσματα του συσσωρευμένου άχθους που προκαλεί η υποχρεωτική εκπαίδευση, δεν έχουν συνέχεια, δεν έχουν περιεχόμενο, δεν έχουν πρόγραμμα, είναι τυφλές. Οφείλουμε να τις υποστηρίξουμε ανεπιφύλακτα και να τις πολιτικοποιήσουμε. Η υποχρεωτική όμως εκπαίδευση δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί χωρίς την συμμετοχή και των γονέων και των δασκάλων. Οι γονείς και οι δάσκαλοι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν όποτε τα παιδιά και οι έφηβοι θα μείνουν μόνοι.
Μέσα από αυτήν την εγκατάλειψη των παιδιών και των εφήβων θα γεννηθεί η Αριστερά του μέλλοντος. Την αδιαφορία για τα παιδιά και τους έφηβους η ιστορική Αριστερά θα την πληρώσει με την ίδια της την ύπαρξη. Η Αριστερά δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί εάν δεν ταχθεί υπέρ της ελεύθερης εκπαίδευσης, εάν δεν επιχειρήσει να γκρεμίσει, πέτρα τη πέτρα, το κάστρο της κρατικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Η πρώτη κίνηση καλής θέλησης θα ήταν να δώσει μια γενική εικόνα της ελεύθερης εκπαίδευσης και να καθησυχάσει γονείς και δασκάλους τώρα που οι παρενέργειες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης γίνονται κοινωνικές πληγές, τώρα που η ανεργία των νέων αυξάνεται καθημερινά. Δίπλα στο σύνθημα λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους ας προστεθούν κι άλλα δύο: τριαντάωρο και μισθός για όλους· ελεύθερο σχολείο, ελεύθερη εργασία, ελεύθερη κοινωνία.
Σχολιάστε ελεύθερα!