Σε συνέντευξή του στην Εποχή της 27ης Σεπτεμβρίου (σελ. 6), ο (βουλευτής σήμερα) Βασίλης Μουλόπουλος διαπιστώνει ότι ακόμα και οι πιο αντισυστημικοί αριστεροί έχουν βολευτεί και ότι η Αριστερά για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πεθάνει. Να μην την δολοφονήσουμε αλλά εθελοντικά πρέπει να πάρουμε το χάπι της ευθανασίας. Ο Μουλόπουλος μεταχειρίζεται δυο μεταφορές για να υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να στραφούμε κατά της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς και να την διαλύσουμε (δολοφονία) θέτοντας τις βάσεις μιας νέας Αριστεράς, αλλά να περιμένουμε να αλλάξει μόνη της (να πάρει το χάπι της ευθανασίας). Ποιο είναι αυτό το χάπι της ευθανασίας; Θα το πάρουν οι Κύριοι της Αριστεράς.
Το χάπι της ευθανασίας λέγεται έμπρακτη άρνηση των προνομίων των στελεχών και τα πρώτα από αυτά είναι η δραστική μείωση της βουλευτικής θητείας .Ο κόσμος θα πάψει να γυρίζει την πλάτη στην ιστορική Αριστερά όταν θα δει μια πρώτη χειρονομία καλής θέλησης που θα καταργεί την πολιτική και συναισθηματική εκμετάλλευση. Τι εννοώ όμως με την δραστική μείωση της κοινοβουλευτικής θητείας; Τι είναι η συναισθηματική και η πολιτική εκμετάλλευση;
Στην Α’ Πειραιώς ο Σύριζα κατέβηκε με 8 υποψήφιους (5 άνδρες και 3 γυναίκες) και πήρε μία έδρα. Υπάρχουν δυο λογικές του πως θα χρησιμοποιηθεί αυτή η έδρα: η κυριαρχική και η κομμουνιστική. Σύμφωνα με τη πρώτη, που προκρίνει την μονιμότητα και τη διάρκεια, την έδρα για τέσσρα χρόνια θα την κατέχει ένας ή μία, όποιος πάρει έστω κι έναν παραπάνω ψήφο από τους άλλους ανταγωνιστές συναγωνιστές. Όλοι και όλες αγωνιζόμαστε, όλοι και όλες συμμετέχουμε, αλλά ένας μόνο κερδίζει, ένας μόνο νικάει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Δρίτσας Θεόδωρος. Σύμφωνα με την κομμουνιστική λογική, που προκρίνει την προσωρινότητα και την εναλλαγή, διότι όλοι και όλες πρέπει να νικούν, την έδρα πρέπει να μοιραστούν όλοι οι υποψήφιοι, δηλαδή έξι μήνες ο καθένας. Κι όποιος εκλέγεται μια φορά, δεν πρέπει αν εκλέγεται κι άλλη, ώστε να περάσουν από τη Βουλή όσο γίνεται περισσότεροι. Αυτό είναι το χάπι της ευθανασίας. Αυτός είναι ο εθελοντικός θάνατος της Αριστεράς. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάψουν οι αριστεροί να είναι συστημικοί και βολεμένοι. Θα το πάρουν αυτό το χάπι οι Κύριοι της Αριστεράς; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Ποτέ των ποτών. Γι αυτό ακριβώς και η ιστορική Αριστερά αποχωρεί απο το πολιτικό προσκήνιο.
Τα ψοφίμια ποτέ δεν αυτοκτονούν. Μόνο οι απελπισμένοι. Οι Κύριοι της Αριστεράς δεν είναι απελπισμένοι, είναι ψοφίμια.
Σχολιάστε ελεύθερα!