Οι νταβατζήδες της ιστορικής Αριστεράς τα κατάφεραν: το ΚΚΕ είναι ”δυνατό στη Βουλή”, ο Σύριζα ”ισχυρός στη Βουλή”: 23 βουλευτές το πρώτο, 13 ο δεύτερος. Αυτή είναι η στρατηγική τους επιδίωξη: η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού μέσω της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια Αριστερά του 20 και 30%, δεν θέλει μια Αριστερά που να αναστατώσει τις ψυχές, τα πνεύματα, τη σκέψη, τις πρακτικές, θέλει μια Αριστερά του 12%, ίσα που να επιβιώνει. Αυτός ήταν ο λόγος που ο ΣΥΝασπισμός προχώρησε στην σύμπηξη του Συ.Ριζ.Α.: ο ΣΥΝ κατόρθωσε να επιβιώσει, ρίχνοντας το δόλωμα της ενότητας της Αριστεράς, και οι συνιστώσες να έρθουν στο φως της δημοσιότητας, έχοντας την ελπίδα ότι θα γίνουν μαζικότερες. Η ιστορική Αριστερά άλλα λέει, άλλα σκέφτεται, άλλα εννοεί, άλλα κάνει.
Ο κόσμος όμως άρχισε να τους παίρνει χαμπάρι. Σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2007, η ιστορική (κοινοβουλευτική) Αριστερά διατήρησε τον αριθμό των εδρών αλλά έχασε (της εξωκοινοβουλευτικής περιλαμβανομένης) πάνω από 120.000 ψήφους. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι με την επιτυχία της αυτή, η ιστορική Αριστερά υπέγραψε την θανατική της καταδίκη. Ολοένα και λιγότεροι ανένταχτοι Αριστεροί και Αριστερές θα υπερψηφίζουν στο μέλλον τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς. Και θα έρθει μια μέρα, σε πέντε, δέκα χρόνια, που ούτε το ΚΚΕ ούτε ο Σύριζα θα εκπροσωπούνται στη Βουλή. Κι αυτό θα σημάνει ασφαλώς την διάλυσή τους. Η οποία βέβαια μπορεί να επιταχυνθεί, στη περίπτωση που κάνει την εμφάνισή της μια Αριστερά που δεν θα διακρίνει το σκοπό από τα μέσα, που δεν θα λέει άλλα και άλλα θα κάνει, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, που θα θεωρεί τον κομμουνισμό ως σημείο εκκίνησης και όχι ως απώτατο μελλοντικό σκοπό. Θεωρώ ότι η διαδικασία εμφάνισης αυτής της Αριστεράς έχει αρχίσει και θα επιταχύνεται όσο θα διαλύεται η ιστορική Αριστερά.
Ενδείξεις αυτής της σύνθετης διαδικασίας, του επικείμενου θανάτου της ιστορικής Αριστεράς και της διαμόρφωσης των όρων εμφάνισης της νέας, εντοπίζω ολοένα και συχνότερα σε έντυπα της Αριστεράς. Στην Εποχή της 27ης Σεπτεμβρίου (σελ. 6), ο Βασίλης Μουλόπουλος (εκλέχτηκε βουλευτής) θεωρεί ότι ‘‘ η Αριστερά για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πεθάνει. Δεν μπορούμε όμως να τη δολοφονήσουμε. Στη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ πήγαμε να τη δολοφονήσουμε αντί να πεθάνουμε οικειοθελώς για να ξαναγεννηθούμε. Εκβιαστικά δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο γιατί θα αποτύχουμε. Πρέπει εθελοντικά να πάρουμε το χάπι της ευθανασίας.” Στην ερώτηση, Θεωρείς ότι οι αριστεροί έχουν γίνει συστημικοί; απαντά: ”Απολύτως. Πιστεύω ότι ακόμα και οι πιο αντισυστημικοί βολευτήκαμε. Ακόμα κι αν διανοητικά το αρνιόμαστε, ουσιαστικά το έχουμε αποδεχτεί.’‘
Πως είναι όμως δυνατόν οι βολεμένοι και οι συστημικοί Αριστεροί να πάρουν εθελοντικά το χάπι της ευθανασίας; Και ποιο είναι αυτό; Το γνωρίζουν; Εμείς το γνωρίζουμε: είναι η αποποίηση των προνομίων που απολαύουν. Αυτοί νοιάζονται μόνο για τον πλούτο, την ισχύ και τη φήμη, όπως αρμόζει σε έναν Κύριο, σε έναν άρπαγα και καταστροφέα του κοινωνικού πλούτου. Είναι δυνατόν να πεθάνει οικειοθελώς ο Παπαδημούλης, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας, οι νταβατζήδες της Αριστεράς; Στη Γαλέρα του Σεπτεμβρίου (2009, τ. 47, σελ. 6), ο Ο Βασίλης Μουλόπουλος διαπιστώνει τα εξής: ”Η Αριστερά δεν μπορεί να παραδοθεί στο κοινό αίσθημα. Πρέπει να το αποδομήσει, να το ανατρέψει. Δεν μπορεί να υποκύψει στην αλήθειαπου είναι ψέμα, ακόμη κι όταν οι δικές της αλήθειες είναι δυσδιάκριτες, δύσκολο να γίνουν αποδεκτές. Πρέπει να αντιπαρατάξει στις εύκολες λύσεις τις δικές της λύσεις, ακόμα κι αν είναι μακρινές και δυσάρεστες, γιατί περιλαμβάνουν και εμάς, όχι μόνο τους άλλους. Ακόμη κι αν αυτές δεν γίνονται άμεσα αποδεκτές από τις μάζες, δεν δίνουν ψήφους. Καλύτερα μια Αριστερά ουτοπιστική παρά μια Αριστερά οπουρτουνιστική.” Στους ”Πολίτες” του Σεπτεμβρίου (τ. 6, σελ. 55), ο Γιάγκος Ανδρεάδης, καθηγητής στη Πάντειο, κλείνει το άρθρο του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ως εξής: ”Δηλώνουμε αριστεροί και αναπαράγουμε όλα τα δογματικά, σεξιστικά μικροαστικά και όποια άλλα μοντέλα αναπαράγουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση, την μικρόνοια και την μικροπρέπεια. Γι αυτό είναι που η πρώτη και η πιο επείγουσα πολιτισμική (ενν. επανάσταση ) της αριστεράς θα πρέπει να γίνει ενάντια στον εαυτό της.’‘
Αυτές οι δυο μαρτυρίες που παρουσιάζω είναι εξόχως διαφωτιστικές και αντιπροσωπευτικές. Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν τον επικείμενο θάνατο της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς και επιχειρούν να τους προλάβουν, προτείνοντας μια θεραπεία πολιτικής και κοινωνικής αυτοκτονίας: η ευθανασία είναι αυτοκτονία. Πρόκειται όμως για αυταπάτες. Οι Κύριοι της ιστορικής Αριστεράς δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Αυτοί που θέλουν μια άλλη Αριστερά το γνωρίζουν αλλά παραμένουν, δέσμιοι του παρελθόντος, με μισή καρδιά. Αυτά που λένε ο Μουλόπουλος και ο Ανδρεάδης εκφράζουν τον δίλημμα των ανένταχτων αριστερών, εκφράζουν την μεταβατικότητα της κατάστασης: δεν συμφωνώ αλλά στηρίζω. Άλλη μια εκδοχή της στάσης άλλα λέω άλλα κάνω.
Αυτό που απομένει να δούμε είναι το χάπι της ευθανασίας. Πως να πεθάνει η Αριστερά και να ξαναγεννηθεί;
Σχολιάστε ελεύθερα!