Η ιστορική Αριστερά είναι νεκροζώντανη. Καθε τι που είναι νεκροζώντανο (ένας οργανισμός, μια πρακτική, ένας θεσμός) είναι και δεν είναι ζωντανό, είναι και δεν είναι νεκρό. Η συνύπαρξη του ζωντανού και του νεκρού καθορίζει και τη διέξοδο από την κατάσταση της νεκροζωντανότητας, όπως την αποκαλούμε στο πρώτο μέρος της μελέτης μας Νεκροζώντανη Αριστερά, θα είναι ή η ζωή ή ο θάνατος. Για έναν ετοιμοθάνατο γέρο, ο οποίος βιώνει μια κατάσταση νεκροζωντανότητας, η διέξοδος δεν μπορεί παρά να είναι ο θάνατος. Για τον οδηγό της Φόρμουλα 1, ο οποίος απομακρύνεται ταχύτατα από τον θάνατο και ταυτόχρονα πάει προς αυτόν και επιχειρεί να τον αποφύγει, άρα και για τον κάθε χειρώνακτα οδηγό αυτοκινήτου, η διέξοδος είναι συνήθως η ζωή αλλά ενίοτε είναι και ο θάνατος. Θεωρώ ότι η οδήγηση είναι μια κατάσταση νεκροζωντανότητας: ποιος, ποια είναι βέβαιος ότι θα φτάσει σώος και ακέραιος στον προορισμό του;
Παρ’ όλο που το πρώτο σχόλιο πάνω στην κατάσταση της νεκροζωντανότητας έγινε πριν από 2.600 χρόνια – θα το βρείτε στον Οιδίποδα επί Κολωνώ και το εξετάζω λεπτομερειακά στην Νεκροζώντανη Αριστερά, είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε εντοπίσει και μελετήσει την κατάσταση της συνύπαρξης της ζωής και του θανάτου. Θεωρώ ότι τώρα μπορούμε να το κάνουμε: όλη η ζωή πάνω στον πλανήτη, φυσική και κοινωνική, δεν είναι παρά μια κατάσταση νεκροζωντανότητας. Ρίξτε μια ματιά τριγύρω σας και θα δείτε την πλήρη επικράτηση αυτής της κατάστασης. Τα παιδιά που δεν παίζουν, είναι ζωντανά; Οι άνεργοι είναι ζωντανοί; Οι άστεγοι; Οι λιμοκτονούντες; Οι καρκινοπαθείς; Οι μοναχικοί; Οι καταθλιπτικοί; Η ολοσχερής επικράτηση της κατάστασης της νεκροιζωντανότητας είναι το αποτέλεσμα της επικράτησης του εμπορεύματος και του χρήματος, του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός από τη φύση του είναι νεκροζώντανος: είναι ζωντανός, ρωμαλέος και σφριγηγός μόνο και μόνο για να προκαλεί την καταστροφή, την απόγνωση και τον θάνατο. Η διέξοδος από την παγκόσμια κατάσταση της καπιταλιστικής νεκροζωντανότητας είναι ο θάνατος, δεν είναι η ζωή. Το ζούμε καθημερινά.
Νεκροζώντανη είναι και η ιστορική Αριστερά, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ και τα άλλα κόμματα και οργανώσεις. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά, ίσως πιο αποφασιστικά από άλλοτε, στις ευρωεκλογές του 2009. Η ιστορική Αριστερά δεν είναι νεκρή αλλά πεθαίνει. Αργά αλλά σταθερά. Στις ευρωεκλογές του 1981, 1.ο50.000 ψήφισαν Αριστερά (ΚΚΕ, ΚΚΕ (εσ.) και άλλα μικρά κόμματα). Το 1989, 900.οοο. Το 1994, 800.000. Το 2009, 600.000. Το 2014, θα είναι πολύ λιγότεροι. Το 1981, το ΚΚΕ έλαβε 620.000 ψήφους, προχτές 360.000, σχεδόν τους μισούς. Τ0 2014, θα είναι κάτω από 500.000 για την Αριστερά, κάτω από 250.000 για το ΚΚΕ. Ολοένα και πιο πολλοί εργαζόμενοι, ιδίως οι νεώτεροι, της γυρίζουν τη πλάτη. Η διέξοδος της νεκροζώντανης Αριστεράς δεν είναι η ζωή αλλά ο θάνατος. Η ιστορική Αριστερά είναι καταδικασμένη να μαραζώσει και να πεθάνει. Είναι μανεκέν για σάβανο. Γιατί; Μπορεί η ιστορική Αριστερά να κατανοήσει ότι πεθαίνει; Μπορεί να κατανοήσει γιατί οι εργαζόμενοι της γυρίζουν την πλάτη; Όχι, δεν μπορεί. Μπορούμε όμως να δώσουμε μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα;
Ασφαλώς και μπορούμε. Εάν η ιστορική Αριστερά επικαλείται τον Μαρξ για να κατανοήσει την κοινωνἰα και την ιστορία, οφείλει να καταφύγει σε αυτόν για να μελετήσει την ίδια της την ύπαρξη, την κατάσταση της νεκροζωντανότητας. Εάν ο Μαρξ έθεσε και απάντησε το ερώτημα ”ποιες σχέσεις υφίστανται μεταξύ των ανθρώπων κατά τη διαδικασία της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου σε μια δοσμένη κοινωνία”, εμείς οφείλουμε να αναρωτηθούμε ”ποιες σχέσεις υφίστανται μεταξύ των εργαζομένων κατά τη διάρκεια της παρέμβασης στην ιστορία, δηλαδή στο πεδίο της πολιτικής”. Οι εργαζόμενοι, που γυρίζουν τη πλάτη στην ιστορική Αριστερά, διαθέτουν μια ενστικτώδη απάντηση, μια απάντηση που σχηματίζεται λόγω της θέσης τους στην παραγωγή. Η απάντηση αυτή είναι πολύ γνωστή και συμπυκνώνεται στην πολὐ απλή φράση: όλοι ίδιοι είναι. Δηλαδή: τα στελέχη και οι ηγέτες είναι οι Κύριοι της Αριστεράς, όπως είναι στο εργοστάσιο ο βιομήχανος. Οι Κύριοι είναι άρπαγες και καταστροφείς, επομένως και οι Κύριοι της ιστορικής Αριστεράς είναι άρπαγες και καταστροφείς, εκμεταλλευτές και καταπιεστές. Αυτό που βλέπουν οι εργαζόμενοι, οι οικοδόμοι και οι φορτηγατζήδες, οι καθαρίστριες και οι σερβιτόρες, δεν μπορούν – διότι δεν θέλουν – να το δούν τα στελέχη, οι ηγέτες και οι ηγετίσκοι της Αριστεράς. Δεν βλέπουν οι εργαζόμενοι τα στελέχη της Αριστεράς να είναι επι δεκαετίες βουλευτές και ευρωβουλευτές; Να έχουν ακριβά αυτοκίνητα, να έχουν εξοχικά, να έχουν μετοχές, ακίνητα, καταθέσεις, να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού; Νομίζετε ότι είναι τυφλοί; Δουλεύω στο εργοστάσιο και την οικοδομή και το αφεντικό μου πλουτίζει και καλοπερνάει. Ψηφίζω Αριστερά και το στέλεχος πλουτίζει και καλοπερνάει. Υπάρχει καμιά διαφορά; Εγώ δεν βλέπω. Η ιστορική Αριστερά είναι η Αριστερά της πολιτικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης. Η ιστορική Αριστερά είναι Κύριος και Κράτος. Προστάζει όπως ο Κύριος (μεταχειρίζεται συνεχώς την Προστακτική), αρπάζει όπως ο Κύριος, είναι οργανωμένη όπως το Κράτος, δηλαδή με πρότυπο τον στρατώνα και το μαντρί.
Η ιστορική Αριστερά δεν μπορεί να δει ότι πεθαίνει, ότι οι εργαζόμενοι της γυρίζουν τη πλάτη επειδή τα ηγετικά στελέχη, και οι φιλόδοξοι παρατρεχάμενοί τους, οι οποίοι μια μέρα θα πάρουν τη θέση τους, είναι Κύριοι και τα κόμματα Κράτος. Επιχειρεί να εξηγήσει την αδιαφορία τους ως αποτέλεσμα κακών τακτικών χειρισμών. Συνεπώς, είμαστε πια βέβαιοι ότι η ιστορική Αριστερά δεν νοιάζεται για την επίλυση των προβλημάτων που ταλανίζουν τους υποτελείς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου αλλά μόνο γαι την αναπαραγωγή και διαιώνισή των προνομίων των στελεχών της, της λείας τους δηλαδή. Να εκλέγουν μερικούς βουλευτές στο Κοινοβούλιο και στο ευρωκοινοβούλιο είναι αρκετό. Είναι αρκετό ένα 5-6% για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα 7-8% για το ΚΚΕ. Είναι αρκετό για να αναπαραχθεί ο κομματικός μηχανισμός. Μια ενωμένη αριστερά του 30-40% είναι κάτι που το απεύχονται μετά βδελυγμίας.
Η ιστορική Αριστερά έρχεται από το παρελθόν, είναι επομένως νεκροζώντανη. Και μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα πεθάνει. Η Αριστερά όμως που θα έρχεται από το μέλλον θα εμφανιστεί – δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πότε αλλά θα εμφανιστεί. Τι σημαίνει όμως Αριστερά του μέλλοντος;
Σημαίνει ότι δεν θα είναι οργανωμένη όπως το Κράτος, δηλαδή με πρότυπο τον στρατώνα και το μαντρί. Θα είναι μια συνομοσπονδία αυτόνομων ολιγομελών πυρήνων παρά μια ιεραρχική και γραφειοκρατική οργάνωση. Στις εκλογές, οι συνδυασμοί θα απαρτίζονται από ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών, θα εκλέγονται όλοι και όλες (εναλλαγή), και μόνο για μια φορά. Η Αριστερά του μέλλοντος θα καταργήσει τους επαγγελματίες πολιτικούς της Αριστεράς, θα καταργήσει τους Κυρίους και το Κράτος της Αριστεράς κι αυτός είναι ο λόγος που θα πέσουν να τη φάνε, σε περίπτωση που εμφανιστεί. Ο τίτλος της δεν θα καταγράφει αυτό που είμαστε αλλά αυτό που θέλουμε σε μια συγκεκριμένη συγκυρία. Εάν αυτό που θέλουμε σήμερα είναι να εργαζόμαστε όλοι και λίγο, ο τίτλος της Αριστεράς θα πρέπει να είναι τριαντάωρο και μισθός για όλους. Απλά και καθαρά λόγια και όχι . . . γενικολογίες, αρκτικόλεξα και γρίφους (”για τις ανάγκες των πολλών”! ”ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α”!).
Τη χαριστική βολή στην ετοιμοθάνατη και μελλοθάνατη, στην νεκροζώντανη Αριστερά θα τη δώσει η Αριστερά του μέλλοντος που αναπόφευκτα θα προκύψει από τους κόλπους της. Δε νομίζετε ότι ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε τις επαφές; Τι λέτε;
Σχολιάστε ελεύθερα!