ήρθε η ώρα να τα αλλάξουμε όλα

ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον τίτλο

Ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε ότι ο τίτλος της νέας Αριστεράς δεν πρέπει να καταγράφει το ποιοι είμαστε και δεν πρέπει να προτρέπει τους εργαζομένους. Γιατί; Από τη στιγμή που όλοι, από τους ακροδεξιούς μέχρι τα απορρυπαντικά και τις αυτοκινητοβιομηχανίες,  δηλώνουν ότι είναι επαναστάτες και κάνουν επανάσταση, ότι είναι ριζοσπάστες και καινοτόμοι ή πρωτοπόροι, από τη στιγμή που όλοι δηλώνουν σοσιαλιστές, εμείς οφείλουμε να μην τους μιμηθούμε. Διότι πιά πρόκειται περί μίμησης του λόγου του πολυπρόσωπου  Κυρίου, ο οποίος άρπαξε, υιοθέτησε και αφομοίωσε το λόγο της ιστορικής Αριστεράς. Και από τη στιγμή που ο Κύριος, από το αφεντικό στη δουλείά και τον πολιτικό στο βήμα, από τον δημοσιογράφο και τον διαφημιστή στη τηλεόραση, οφείλουμε να πάψουμε να παροτρύνουμε, δηλαδή να διατάζουμε τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικο9ύ πλούτου. Οι τίτλοι ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Π.Α.ΜΕ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Κόψτε (πιο κομψά: να κάψουμε) σύριζα, κάντε ανταρσύα, πάμε πορεία. Το πιο κραυγαλέο όμως είναι το ανεκδιήγητο ΣΥΜΜΑΧΙΑ ”ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ”. Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιους παροτρύνει/προστάζει αυτός ο τίτλος. Τους Κυρίους ή τους υποτελείς  Παραγωγούς;  Η γενικόλογη αυτή ασάφεια  είναι δομικό χαρακτηριστικό και των δύο επιλογών: τι ριζοσπάστες είμαστε, τι αντικαπιταλιστές, τι να κόψουμε σύριζα, τι ανταρσύα να κάνουμε, που να πάμε;

Ήρθε η ώρα να επινοήσουμε μια νέα φιλοσοφία, μια νέα στάση ως προς το ζήτημα του τίτλου. Ο τίτλος είναι ένα σημαντικότατο όπλο και πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε ως τέτοιο. Οφείλουμε να επινοήσουμε έναν τίτλο που να δημιουργεί προβλήματα στον Κύριο, τον βιομήχανο, τον τραπεζίτη και τα τσιράκια τους, από τους πολιτικούς μέχρι τους δημοσιογράφους τους. Έναν τίτλο που στο άκουσμά του να κάνει τον Κύριο να χάνει τον ύπνο του, ένα τίτλο που να λειτουργεί ως καταλύτης στη συνείδηση των υποτελών Παραγωγών. Το όπλο αυτό, ο καταλύτης αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την απλή και λιτή διατύπωση της στρατηγικής μας, δηλαδή διατύπωση των πυρηνικών επιθυμιών μας, των στοιχειωδών αναγκών μας.  Ποιες είναι αυτές; Δεν είναι πολλές, μονάχα δύο:  πρώτον, να εργαζόμαστε όλοι και  όλες λίγες ώρες, και δεύτερον, να έχουμε όλοι και όλες πρόσβαση στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο.  Να εργαζόμαστε λίγο ώστε από τη μια να κάνουμε αυτά που μας δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή και από την άλλη να μπορούμε να να εργαζόμαστε όλοι και όλες. Να έχουμε όλοι πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο για να ζούμε χωρίς άγχος και ταλαιπωρία και να μπορούμε να κάνουμε αυτά που μας δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή. Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις πυρηνικές επιθυμίες, αυτές τις ριζικές ανάγκες σύνθημα και τίτλο της νέας Αριστεράς; Ασφαλώς και μπορούμε! Θα μπορούσαμε να τις συμπυκνώσουμε με ευθύτητα και σαφήνεια ως εξής: τριαντάωρο και μισθός για όλους. Αυτή είναι η δική μου πρόταση. Είναι πρόταση, δεν είναι απόφαση. Η πρόταση αποσύρεται εάν υπάρξει κάποια καλύτερη. Και θέτω το εξής ερώτημα:  τι θα γίνει εάν στις προσεχείς βουλευτικές ή ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει μέρος με αυτόν τον τίτλο; Θα ξεπεράσουμε το 10% ή όχι; Βάζω στοίχημα.

ήρθε η ώρα να αλλάξουμε                                                                τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων

Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ μόνο για ένα λόγο: για τον ίσο αριθμό και την εναλλαγή ανδρών και γυναικών. Το στοιχείο αυτό ήταν το μόνο χαρακτηριστικό που έρχεται από το μέλλον και ένιωσα την ανάγκη να το υποστηρίξω. Για κανέναν άλλο λόγο δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, το ξεκαθαρίζω. Η πρακτική αυτή είναι μια πρακτική κομμουνιστική στη πράξη και όχι στα λόγια, άρα μια πρακτική που διευρύνει τον κομμουνισμό του παρόντος.  Αλλά είναι η μόνη. Μπορεί να υπάρξουν άλλες; Ασφαλώς! Θα αναφερθώ σε τρεις,  σε αυτές που άπτονται του ζητήματος της συμμετοχής στις ευρωεκλογές. Η πρώτη: θα πρέπει να εξασφαλίσουμε την εκλογή όλων των υποψηφίων, ανδρών και γυναικών. Όλοι, και οι 2ο ή 22, δεν έχει καμιά σημασία, πρέπει να εκλέγονται. Μα είναι δυνατόν; Ασφαλώς και είναι! Με την εναλλαγή των υποψηφίων. Όχι ένας για πέντε χρόνια, αλλά και οι 2ο για τρεις μήνες ο καθένας. Όχι δυο για πέντε χρόνια αλλά και οι 20 για έξι μήνες, κλπ. Όλοι θα πολεμάμε και όλοι θα νικάμε. Όχι όλοι και όλες να πολεμάμε και λίγοι να νικούν. Ήρθε η ώρα αυτό να τελειώσει. Η δεύτερη πρακτική: κανείς και κανένας δεν θα έχει το δικαίωμα να βάζει υποψηφιότητα. Μία φορά είναι αρκετή, ώστε να συμμετέχουν και να εκλέγονται όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες. Η τρίτη πρακτική αφορά τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων.  Ήρθε η ώρα να αλλάξει ο τρόπος επιλογής τους. Δεν θα τους επιλέγουν η κορυφή (τα στελέχη) αλλά η ίδια η βάση – επιτρέψτε μου την απαράδεκτη αυτή λέξη.  Κάθε τοπικός πυρήνας, κάθε πολιτικό κύτταρο της νέας Αριστεράς, θα εκλέγει έναν άνδρα και μια γυναίκα και κατόπιν με  κλήρωση θα επιλέγονται οι δέκα ή έντεκα άνδρες και γυναίκες. Θέμα προτερειότητας δεν τίθεται μιας και όλοι και όλες θα εκλέγονται.

Και θα θέσω και πάλι το ερώτημα που έθεσα παραπάνω:  Τι θα γίνει εάν στις επόμενες βουλετικές ή ευρωεκλογές ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με τον τίτλο τριαντάωρο και μισθός για όλους  και ταυτόχρονα με ίσο αριθμό γυναικών και ανδρών υποψηφίων, με την δέσμευση ότι όλοι και όλες θα εκλεγούν, ότι δεν θα έχουν το δικαίωμα να ξαναθέσουν υποψηφιότητα, με την επιλογή των υποψηφίων από τη βάση και στη συνέχεια με κλήρωση; Θα πάρει πάνω από 15% ή δεν θα πάρει. Βάζει κανείς στοίχημα; Θα πάμε να ψηφίσουμε και μετά θα πάμε για μπάνιο και για ούζο! Γιατί; Γιατί θα πειστούμε ότι αυτή η Αριστερά είναι η δική μας Αριστερά. Είναι η Αριστερά που δεν μας εκμεταλλεύεται (παντοιοτρόπως) πολιτικά , είναι η Αριστερά που εκφράζει τις επιθυμίες μας, είναι η Αριστερά που θα επιδιώξει να κάνει τα λόγια πράξη: να εφαρμόσει το τριαντάωρο και τον μισθό για όλους και όλες.

Και θα μας ρωτήσουν; Πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Πως θα μπορέσουμε να μειώσουμε το χρόνο εργασίας; Πως θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση όλων στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, δηλαδή τον μισθό για όλους και όλες; Τον μισθό μπορούμε να τον εξασφαλίσουμε με την απεργία. Την μείωση του χρόνου εργασίας με το πέρασμα στην πράξη, με τη  μαζική αποχή από την εργασία. Υπάρχει και ο τρόπος της διακυβέρνησης. Θα πρέπει να το διατυπώσουμε καθαρά και απλά: ναι, θέλουμε να κυνερνήσουμε για να εφαρμόσουμε – μέσα σε ένα μήνα, το πολύ –  την τριαντάωρη εργασία και τον μισθό για όλους. Θα ήταν καλύτερα, πρώτα να τα εφαρμόσουμε και μετά να κυβερνήσουμε. Θα συμφωνήσουν ανεπιφύλακτα μαζί μας.

Ας υποθέσουμε ότι πράγματι κατεβαίνει με αυτό το τρόπο στις  όποιες εκλογές και ότι αυτή η απόφαση είναι απόφαση ενός συνεδρίου. Ποιες θα είναι οι συνέπειες;  Θα είναι πολλές και ιστορικές. Θα αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ όποιος και όποια τα βρίσκει όλα αυτά απαράδεκτα.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι. Θα διαλυθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη συνέπεια θα είναι η ταχύτατη συρρίκνωση του ΚΚΕ,  το οποίο σε δέκα χρόνια θα πάψει να υπάρχει, και των Πρασίνων Οικολόγων.  Η τρίτη συνέπεια θα είναι η προσχώρηση στο εγχείρημα όλων σχεδόν των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων και οργανώσεων της ιστορικής Αριστεράς. Με λίγα λόγια, το ”τριαντάωρο και μισθός για όλους” και ο τρόπος καθόδου στις εκλογές θα αποτελέσει τον πυρήνα της νέας Αριστεράς, της Αριστεράς που όχι μόνο θα βάλει όρια στη δράση των Κυρίων αλλά και θα είναι πρόπλασμα και σαφής εικόνα της δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας, μέσα στην οποία όχι μόνο θα μπορούμε να επιλύουμε τα προβλήματα, προσωπικά και κοινωνικά,  που αναπόφευκτα θα προκύπτουν αλλά και θα μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή εφόσον η ολιγόωρη εργασία, οι  ποικίλες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δραστηριότητες  και η πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο θα δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή μας.