φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας,
Στο ερώτημα “πως φτάσαμε εδώ” δυο απαντήσεις μπορούν να δοθούν. Μία από την πλευρά του Κυρίου και μία από την πλευρά του Υποτελούς Παραγωγού. Κάθε απάντηση οφείλει να περιγράφει αξιολογικά το “εδώ” και το “πως φτάσαμε” εδώ. Εμείς δώσαμε τη δική μας απάντηση. Να διευκρινίσουμε ότι η απάντησή μας δεν είναι η απάντηση των υποτελών Παραγωγών αλλά ενός υποτελούς Παραγωγού, ενός οικοδόμου καλουπατζή. Θα μου επιτρέψετε να την επαναλάβω απλά και σύντομα. Το εδώ είναι η Κόλαση, είναι τα πρόθυρα της Αποκάλυψης. Η Κόλαση είναι η συσσώρευση εδώ και πολλές χιλιετίες παγκόσμιων πια κοινωνικών προβλημάτων τα οποία όχι μόνο δεν επιλύονται αλλά και αποτρέπεται, από τον Κύριο, η επίλυσή τους. Η Αποκάλυψη είναι η γενίκευση και η εντατικοποίηση της εξόντωσης των υποτελών Παραγωγών, της αρπαγής και καταστροφής του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου – και όλα δείχνουν ότι έχουμε διαβεί τις πύλες της. Η Αποκάλυψη δεν θα έρθει, έχει έρθει εδώ και πολλά χρόνια. Το εδώ είναι όμως και ο Παράδεισος μιας και μπορούμε να επιλύσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Η συνύπαρξη της Κόλασης και του Παραδείσου και η εξάρτηση της πρώτης από τον δεύτερο, δηλαδή του Κυρίου από τον υποτελή Παραγωγό, μας επιτρέπει να υποστηρίξουμε ότι η σημερινή κατάσταση είναι συνέπεια του ελλείμματος κομμουνισμού που προκαλεί η Κυριαρχία, η συνειδητή και προγραμματισμένη δράση του Κυρίου: δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει κοινωνία χωρίς συμβίωση και συνεργασία, χωρίς κοινοχρησία και κοινοκτησία. Τα κοινωνικά προβλήματα εμφανίζονται όταν συρρικνώνονται οι προϋποθέσεις αυτές – με την αρπαγή και καταστροφή του κοινωνικού πλούτου. Οι πρακτικές αυτές, η Κυριαρχία, εμφανίστηκαν πολύ πρόσφατα στην ανθρώπινη ιστορία, μιας και μόλις πρόσφατα υπήρξε υλικός κοινωνικός πλούτος – εννοώ την δημιουργία του αποθέματος από τις νεολιθικές αγροτικές κοινότητες. Από το 190.000 π.Χ. μέχρι το 8.000, ο μόνος κοινωνικός πλούτος ήταν η ταχύτατα και ελεύθερα διαδιδόμενη γνώση. Το ζήτημα των συνθηκών εμφάνισης της Κυριαρχίας, της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, είναι πολύπλευρο, θα το μελετάμε συνεχώς και, προς το παρόν, θα αρκεστούμε στις απόψεις που εκτίθενται στο αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Κύριος θα δώσει τη δική του απάντηση στο ερώτημα “πως φτάσαμε εδώ”. Η απάντηση που διατυπώνεται έχει δοθεί από πολλούς Κυρίους, με πολλούς τρόπους, σε διαφορετικές εποχές. Από τη στιγμή που τα περισσότερα κείμενα του Κυρίου προσπαθούν να δώσουν μια απάντηση στο κομβικό ερώτημα “πως να περιορίσουμε, πως να εξαλείψουμε τον στοιχειώδη, τον εμμενή κομμουνισμό”, θα αναφέρω ενδεικτικά την “Πολιτεία” του Πλάτωνα, τη “Θεωρία της Δικαιοσύνης” του Ρολς και τις απόψεις του Φουκουγιάμα, μας επιτρέπεται να διατυπώσουμε μια απάντηση που θα βρίσκει απολύτως σύμφωνους τους Κυρίους. Και η απάντηση αυτή είναι η εξής. Εάν νομίζετε ότι το εδώ, η σημερινή παγκόσμια κατάσταση, η ύπαρξη και η διαιώνιση πάμπολλων και συνεχώς επιδεινούμενων παγκόσμιων προβλημάτων συνιστά μια αστοχία του συστήματος, μια αποτυχία μας, μια έλλειψη πρόβλεψης, σας δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι είστε, λίαν επιεικώς, αφελείς. Η σημερινή κατάσταση είναι η κατάληξη μιας μακραίωνης διαδικασίας ισχυροποίησής μας. Κάθε συνέπεια αυτής της διαδικασίας τη χρησιμοποιούμε ως μέσον παραπέρα ισχυροποίησης – ο σκοπός μας είναι η αθανασία, αν όχι η δική μας, σίγουρα της Κυριαρχίας. Για το σκοπό της διηνεκούς ισχυροποίησης χρησιμοποιούμε κάθε μέσο που προσφέρεται και εμείς αυτό το λέμε ορθό λόγο. Ο ορθός λόγος μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διάκριση μεταξύ σκοπού και μέσου. Αθεράπευτα ορθολογιστές, θα χρησιμοποιήσουμε την σημερινή κατάσταση για να ενισχύσουμε ακόμα παραπέρα την Κυριαρχία. Το μόνο που μας σώζει είναι η φυγή προς τα εμπρός, η ακόμα μεγαλύτερη αύξηση, η ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων, η ακόμα περαιτέρω συρρίκνωση του εμμενούς κομμουνισμού. Είδατε τα επιτεύγματα του νεοφιλελευθερισμού μας; Στην Αγγλία το μόνο δωρεάν είναι η βροχή – που θα μας πάει κι αυτή; Οι επιλογές μας σας φαίνονται αυτοκτονικές και αυτοκαταστροφικές, αλλά πλανάσθε. Δεν πρόκειται ούτε να αυτοκαταστραφούμε, ούτε να αυτοκτονήσουμε – την αγαπάμε τη ζωούλα μας. Εάν τα πράγματα ξεφύγουν από τον έλεγχό μας, θα κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα : θα κάνουμε πίσω, θα υποχωρήσουμε, θα συμβιβαστούμε μόνο και μόνο για να επανέλθουμε δριμύτεροι. Ως προς το “πως φτάσαμε” εδώ, είμαστε βέβαιοι ότι η εξόντωση, η αρπαγή, η καταστροφή, ο εγωισμός, η κτητικότητα, ο ανταγωνισμός, η απληστία, η πλεονεξία είναι ίδιον του ανθρώπου. Συνεπώς, εμείς είμαστε οι πιο συνεπείς με τη ανθρώπινη φύση. Εσείς είστε ένα μέσον για μας, το πιο πολύτιμο μέσον. Βέβαια, προτιμάτε να πάτε έξι μήνες φυλακή παρά καθόλου και να πάει ο διπλανός σας δέκα χρόνια, αλλά που θα πάει, η κατασκευή του νέου ανθρώπου, ο χωρίς σχέσεις απομονωμένος υποτελής, σημειώνει προόδους: με τον ορθό λόγο στη σκέψη και με το σχολείο, τη διαφήμιση, την τηλεόραση, την βιοτεχνολογία και άλλες μεθόδους στο χέρι θα τα καταφέρουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Η κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης, που εναγωνίως καταγράφεται στο ερώτημα πως φτάσαμε εδώ και η δυαδικότητα των απαντήσεων μας επιτρέπει να θέσουμε ένα ερώτημα, η απάντηση του οποίου δημιουργεί την ανάγκη ύπαρξης ενός κύκλου διαλέξεων με τίτλο Κυριολογία. Το ερώτημα το θέσαμε ως τίτλο της σημερινής διάλεξης: ποιος είστε, Κύριε; Γνωρίζουμε ποιος είναι ο Κύριος; Τι κάνει ο Κύριος; Γιατί να μάθουμε ποιος είναι ο Κύριος; Νομίζω ότι απαιτείται πρώτα να δώσουμε μια απάντηση στο τελευταίο ερώτημα. Κι αυτό διότι το αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει τις δυο απαντήσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εκδήλωση του πολέμου που διεξάγεται μεταξύ του Κυρίου και του υποτελούς Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου από τις πρώτες μέρες της εμφάνισής τους. Ο κοινωνικός αυτός πόλεμος – επίδικο αντικείμενο του οποίου είναι η συρρίκνωση/διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού – διεξάγεται με πολλούς τρόπους και σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Η συνύπαρξη της Κόλασης και του Παραδείσου δεν μας επιτρέπει να υποστηρίξουμε ότι ο Κύριος είναι αήττητος αλλά δεν μπορούμε να μη δεχτούμε, το βαρύ παρόν μας το υπαγορεύει, ότι είναι ο νικητής. Και είναι νικητής διότι προσπαθεί να εφαρμόζει όλα τα αξιώματα της τέχνης του πολέμου. Ένα από αυτά μας λέει ότι, ο Σεν Τζου το διατύπωσε έξοχα, μπορείς να νικήσεις μόνο εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου και τον αντίπαλό σου. Θεωρώ ότι δεν γνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τον αντίπαλο. Εάν τους γνωρίσουμε, θα νικήσουμε. Και θα νικήσουμε διότι η ισχύς του Κυρίου οφείλεται στην διάκριση μέσου-σκοπού, ενώ η δική μας στην ταύτιση μέσου-σκοπού. Η διάκριση μέσου-σκοπού είναι ο ορθός λόγος και το έσχατο δημιούργημά του είναι η ατομική βόμβα. Όταν λέμε ορθός λόγος εννοούμε ατομική βόμβα, το πιο ισχυρό όπλο του Κυρίου. Το δικό μας ισχυρότερο όπλο είναι ο κομμουνισμός, η διεύρυνση του κομμουνισμού του παρόντος.
Τι κάνει ο Κύριος; Ο Κύριος αρπάζει, καταστρέφει, εξοντώνει, φοβάται, φονεύει, εξαπατά, οργίζεται, νικά, ηττάται, ικετεύει, εύχεται, προσεύχεται, διατάζει, απαγορεύει, απελπίζεται, επιθυμεί, πολεμά, διεισδύει, ελεεί, τιμωρεί, πείθει, εκφοβίζει, διανέμει, απειλεί, νοθεύει, ζητιανεύει, κλέβει, ληστεύει, βασανίζει, δαμάζει, απάγει, γαμάει, δέρνει, βιάζει, σφάζει, εγκλείει, πειθαρχεί, αιχμαλωτίζει, ταλαιπωρεί, ταλαιπωρείται, κρύβει, επιδεικνύει, αντέχει, ζει, πεθαίνει, ελπίζει, απελπίζεται, πανικοβάλλεται. . . Ο Κύριος διατείνεται ότι όλοι οι άνθρωποι τα κάνουν αυτά· κατά συνέπεια, ο Κύριος είναι άνθρωπος. Εάν θέλουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα ποιος είστε Κύριε; οφείλουμε να θέσουμε και το παρακάτω ερώτημα: είναι άνθρωπος ο Κύριος; Από ανθρωπολογικής και βιολογικής άποψης, ο Κύριος είναι ένα ον που ανήκει στην ανώτατη ομάδα των πρωτευόντων θηλαστικών, κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι η όρθια στάση, τη λογική και τον άναρθρο λόγο. Είναι λοιπόν άνθρωπος.
Φίλες και φίλοι, κάτι δεν πάει καλά εδώ. Γνωρίζετε ότι υποστηρίζουμε πως ο ορισμός του πολιτισμού έχει διατυπωθεί από τον Κύριο κι αυτόν τον ορισμό τον δεχόμαστε και εμείς. Παρατηρήσαμε όμως ότι αυτό πού εκλαμβάνει ο Κύριος ως πολιτισμό δεν είναι παρά βαρβαρότητα – μιας και η κατασκευή και η χρήση των πυρηνικών όπλων θεωρείται επίτευγμα του πολιτισμού. Και τι είναι τότε πολιτισμός; Πολιτισμός είναι η βαρβαρότητα: η ενίσχυση της ζωής μέσω της έγερσης ορίων στην επιθυμία και την ελευθερία, μέσω της ενίσχυσης της συμβίωσης και της συνεργασίας, της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας. Σε κάθε ορισμό του πολιτισμού αντιστοιχεί και ένας ορισμός του ανθρώπου, από ανθρωπολογικής και όχι βιολογικής άποψης. Ο ορισμός του ανθρώπου που παρέθεσα έχει διατυπωθεί από τον Κύριο και αντιστοιχεί στον δικό του ορισμό για τον πολιτισμό. Στον κομμουνιστικό ορισμό του πολιτισμού αντιστοιχεί ένας κομμουνιστικός ορισμός του ανθρώπου. Άνθρωπος είναι το ον που ανήκει στα πρωτεύοντα, κλπ, που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά, κλπ (ο Πλάτων έλεγε ότι την όρθια στάση και οι κότες την έχουν) και που προκρίνει και ενισχύει την έγερση ορίων στην επιθυμία και την ελευθερία, που παραιτείται από την επιθυμία της αλληλοβοράς, που ενισχύει την συμβίωση, τη συνεργασία, την κοινοχρησία, την κοινοκτησία, την δημιουργική σύγκρουση. Αυτά δεν είναι δευτερογενή χαρακτηριστικά, ούτε καν πρωτογενή: είναι αυτά που μας επέτρεψαν να γίνουμε άνθρωποι και να επιβιώσουμε.
Κατά συνέπεια, η απάντηση στο ερώτημα εάν ο Κύριος είναι άνθρωπος είναι: όχι, δεν είναι άνθρωπος. Και γεννάται το ερώτημα: τι είναι εάν δεν είναι άνθρωπος; Προάνθρωπος; Όχι, έχει επίγνωση του θανάτου. Μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα με διαφορετικό τρόπο: Ο Κύριος τείνει προς τον άνθρωπο ή προς τον προάνθρωπο; Φίλες και φίλοι, η σημερινή παγκόσμια κατάσταση μας παρακινεί να διατυπώσουμε την άποψη ότι ο Κύριος απομακρύνεται από τον άνθρωπο και τείνει προς τον προάνθρωπο. Από βιολογικής άποψης, δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ ανθρώπου και προανθρώπου. Ανθρωπολογικά, αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τον προάνθρωπο είναι το γεγονός της αίσθησης του χρόνου, της επίγνωσης του θανάτου, επομένως της συνείδησης. Τα χαρακτηριστικά αυτά προέκυψαν από την λύση που δόθηκε στον κίνδυνο της εξαφάνισης που αντιμετώπισε ο προάνθρωπος: από την έγερση ορίων στην επιθυμία και την ελευθερία.
Η επόμενη διάλεξη θα φέρει τον τίτλο “Κύριος, ο φιλάνθρωπος”: θα εξετάσουμε όλες τις μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες ο ίδιος ο δυτικός Κύριος δεν θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο, με την αρχική και κοινωνική σημασία του όρου. Θα δούμε ότι άνθρωπος σημαίνει υποτελής, οπότε ο Κύριος δεν μπορεί να είναι άνθρωπος. Ο όρος άνθρωπος πήρε ανθρωπολογική και βιολογική σημασιολογική χροιά λόγω του πλήθους των υποτελών: εάν όλοι είναι υποτελείς, ο όρος υποτελής (άνθρωπος) κατέληξε να δηλώνει το ανθρώπινο ον στο σύνολό του; Και κοινωνικά λοιπόν, ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος. Μόνο βιολογικά είναι – αν και αρχίζει να παραμορφώνεται τώρα τελευταία. Έτσι, ο Κύριος μπορεί να είναι φιλάνθρωπος μόνο επειδή δεν είναι άνθρωπος. Είναι δυνατόν ένα ζώο να είναι φιλόζωο; Όχι, μόνο ο άνθρωπος. Το πρώτο συνθετικό φιλο- δηλώνει την ύπαρξη ενός οντολογικού χάσματος. Ένας θεός, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος: αυτός είναι και ο λόγος που στον Προμηθέα Δεσμώτη το Κράτος, ο υπηρέτης του Δία, της προσωποποίησης της Ισχύος, υποδεικνύει έμμεσα στον Προμηθέα, στον ενδέκατο στίχο, φιλανθρώπου δέ παύεσθαι τρόπου.
Και αφού εξετάσουμε τι είναι ο Κύριος, θα στρέψουμε την προσοχή μας στην καταγωγή και την ονοματολογία του Κυρίου. Θα εξετάσουμε τα ονόματα που δίνει όχι μόνο ο ίδιος ο Κύριος στον εαυτό του αλλά κι αυτά που πλάθει ο υποτελής. Η έρευνα αυτή έχει πολύ μεγάλη σημασία διότι μαθαίνουμε και πως βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του αλλά και πως τον βλέπει ο υποτελής. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Κύριος εμφανίστηκε σε πολλές κοινωνίες, όχι όμως σε όλες, κάθε γλώσσα αυτών των κοινωνιών έχει τη δική της ονοματολογία του Κυρίου. Κατά συνέπεια, η μελέτη του ονόματος του Κυρίου δεν μπορεί παρά να είναι συλλογική και προϊόν συνεργασίας. Από τη μεριά μου, θα περιοριστώ στην αρχαία ελληνική, την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή και την σουμερική ονοματολογία, μιας κι αυτές μελετώ και γνωρίζω. Ως προς την καταγωγή του Κυρίου, θα στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στον ασιατικό και ποιμενικό τρόπο παραγωγής, οι οποίοι και γέννησαν τους πρώτους Κυρίους: τον φαραώ και τον ήρωα. Θα μελετήσουμε μετά τις μεταμορφώσεις του αρχαϊκού Κυρίου και, συνεπώς, θα εξετάσουμε τον Κύριο καπιταλιστή ως ήρωα-ποιμένα, ενώ στον κύκλο διαλέξεων Ιλιάς und Das Kapital θα δούμε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι παρά μια παραλλαγή του ποιμενισμού. Κατά την διάρκεια αυτών των μελετών, όπως και σε άλλους κύκλους διαλέξεων, θα επισημάνουμε ποια κείμενα του Κυρίου μας παρέχουν τις πιο πολύτιμες και χρήσιμες πληροφορίες γι αυτόν και θα εξετάσουμε τις εφαρμοσμένες τέχνες και τις πρακτικές επιστήμες που χρησιμοποιεί για να επιτυγχάνει τους στόχους του. Δύο από τα πρώτα ζητήματα που θα μελετήσουμε αυτοτελώς θα είναι οι πρώτες μέρες της αγοράς, του εμπορεύματος και του χρήματος και η καταγωγή του ορθού λόγου στον κύκλο διαλέξεων ορθός λόγος:από την Ιλιάδα στον Αριστοτέλη.
Σας εύχομαι υγεία και χαρά και σας χαιρετώ με ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του Κυρίου στο οποίο θα καταφεύγουμε πολύ συχνά μιας και μας λέει πάρα πολλά, τους Ψαλμούς: Μήπως, Κύριε, δεν μισώ αυτούς που σε μισούν; Μήπως δεν εξοργίζομαι με αυτούς που επαναστατούν εναντίον σου; Με τέλειο μίσος τους μισώ όλους αυτούς· τους θεωρώ εχθρούς μου. (Ψαλμοί, ρλθ΄, 21-2).
Σχολιάστε ελεύθερα!