φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Στη σημερινή διάλεξη θα ασχοληθούμε με τη χειρονομία του κωλοδάχτυλου και με τις εκφράσεις που σχετίζονται με αυτήν: π.χ., του έβαλα χοντρό/αυστηρό κωλοδάκτυλο, Η χειρονομία αυτή είναι γνωστή σε όλο τον δυτικό πολιτισμό: προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα, ήταν γνωστή στη ρωμαϊκή κοινωνία και μέσω αυτής πέρασε στον δυτικό κόσμο. Η χειρονομία παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον και με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια. Την άνοιξη του 1987 (πως περνάνε τα χρόνια!) είχα δημοσιεύσει ένα ομώνυμο άρθρο σε ένα περιοδικό, τον Σχολιαστή, ίσως κάποιες και κάποιοι να το θυμούνται, στο πλαίσιο της συγγραφής της Γαμησιολογίας. Η χειρονομία συνιστά εκδήλωση εξεγερσιακής διάθεσης και είναι ευρύτατα διαδεδομένη στο κόσμο της νεολαίας, του γηπέδου, της εξέγερσης, της Αριστεράς, των αντιεξουσιαστών, κλπ. Υπάρχει μια πολύ γνωστή φωτογραφία της χειρονομίας του κωλοδάχτυλου με δράστη ένα νεαρό εξεγερμένο (από το γαλλικό Μάη;), την οποία μπορείτε να θαυμάσετε στη σελίδα 32 του 11ου τεύχους (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2007) του περιοδικού FUTURA. Είναι μια υβριστική χειρονομία και ανήκει στο οπλοστάσιο της γαμηστικής υβρεολογίας, μαζί με τις λεκτικές γαμιέσαι ή άει γαμήσου και τις απειλητικές γαμηστικές βρισιές θα σε γαμήσω, κλπ., με τις οποίες θα ασχοληθούμε διεξοδικά στο άμεσο μέλλον. Τα ζητήματα που εγείρει αυτή η χειρονομία είναι πολλά: ποιο μήνυμα στέλνει αυτή η χειρονομία; Ποιος είναι ο πομπός και ο δέκτης του μηνύματος; Το μήνυμα είναι το ίδιο όταν το στέλνει ο Κύριος στον υποτελή κι όταν το στέλνει ο υποτελής στον Κύριο; Τι συμβαίνει όταν ο πομπός και ο δέκτης είναι της ίδιας κοινωνικής θέσης; Ποια σχέση εγκαθιδρύεται, ή επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί, όταν ο πομπός και ο δέκτης είναι υποτελής; Με αυτά λοιπόν τα ζητήματα και με άλλα πολλά θα ασχοληθούμε στη σημερινή διάλεξη.
Καλημέρα!
Ας κάνω εγώ την αρχή λοιπόν μήπως και “προκαλέσω” κανέναν…
Η άποψη μου πάνω στο ερώτημα σου ποιά σχέση εγκαθιδρύεται είναι μια σχέση βίας. Αυτή η βία (όπως βλέπω εγώ τα πράγματα) είναι καταρχάς νοητική. Δηλαδή σκέφτεσαι βίαια. Δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο, για παράδειγμα όταν το στέλνει ο υποτελής στον Κύριο. Το μύνημα είναι πάντα ίδιο (είτε προέρχεται από τον υποτελή, είτε από τον Κύριο), το αποτέλεσμα αλλάζει μόνο. Και σημασία έχει ότι γίνεσαι βίαιος.
Καιι αυτό γίνεται τρόπος ζωής. Και σε παρασέρνει σε πράξεις βίας. Ενώ μπορείς να αντι-δράσεις χωρίς να είσαι βίαιος.
Η βία σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι εσύ ο Κύριος, επομένως δεν μπορεί να υπάρξει σχέση μεταξύ υποτελών (όπως ρωτάς). Μόνο για έναν τρίτο εξωτερικό παρατηρητή. Από τη στιγμή που γίνεσαι Κύριος, αυτόματα δικαιολογείται και η οποιαδήποτε πράξη σου. Σαν να σου θολώνει το μυαλό. Πως το κάνει αυτό; Σε “υψώνει” πάνω από τον δέκτη της χειρονομίας και σε τελική ανάλυση σου στερεί το πιθανό δίκιο που έχεις. Σε οδηγεί στην οργή και έτσι σου στερεί την νηφαλιότητα.
Έχει επίσης μεγάλη σημασία να δούμε από που ξεκινάει η βία και η οργή. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση στο φόβο. Όποιος μας προκαλεί το φόβο γίνεται αυτόματα εχθρός μας.
Αναρωτιέμαι όμως σε έναν ελεύθερο άνθρωπο μπορεί να προκληθεί φόβος; Νομίζω πως όχι. Άρα ο φόβος προκαλείται μόνο σε ανελεύθερους ανθρώπους και συνεπώς είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που τον προκαλεί. Γεννιέται δηλαδή εσωτερικά, ακόμα και αν φαίνεται ότι δεν υπήρχε εκεί πριν τον προκαλέσει ο άλλος. Επομένως ο αληθινός εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Οι τάσεις του, οι προσκολλήσεις του, οι ιδέες του, οι επιθυμίες του κοκ. Νομίζω ότι αν μπορέσουμε να δούμε αυτό, ελευθερωνόμαστε από πολλά άχρηστα πράγματα, όπως για παράδειγμα από την ανάγκη να αντιδράσουμε με μία “βίαιη” χειρονομία…
Συγνώμη για την κατάχρηση χώρου, αλλά ήταν απαραίτητη για να αναλύσω την σκέψη μου.
Καλή συνέχεια!