φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Επιτηρητική είναι η εφαρμοσμένη τέχνη, η πρακτική επιστήμη της επιτήρησης του υποτελούς Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου από τον Κύριο, τον άρπαγα και καταστροφέα αυτού του πλούτου. Σκέφτηκα να συμπληρώσω και τον όρο Παρακολουθητική, μιας και σημασιολογικά οι παραπάνω όροι δεν ταυτίζονται. Εάν η επιτήρηση είναι ανοιχτή, απροκάλυπτη, δηλωμένη παρακολούθηση όλων των υποτελών ως ολότητα, η παρακολούθηση είναι κρυφή, καλυμμένη επιτήρηση όλων των υποτελών ως ατομική ύπαρξη. Θα αφιερώσουμε τις πρώτες διαλέξεις στην επισήμανση και την μελέτη τόσο της εννοιολογικής διαφοράς όσο και της προέλευσης και λειτουργίας των δύο αυτών πρακτικών του Κυρίου. Και θα επιχειρήσουμε ασφαλώς να δώσουμε μια απάντηση στα κομβικής σημασίας ερωτήματα: γιατί ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος, ποθεί διακαώς να επιτηρεί και να παρακολουθεί τον υποτελή Παραγωγό; Τι ακριβώς θέλει να μάθει; Τα καταφέρνει και , αν ναι, ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της επιτυχίας;
Η πρώτη ερώτηση φέρνει στο προσκήνιο τους φόβους του Κυρίου. Πίσω από κάθε επιθυμία του Κυρίου, κρύβεται ένας φόβος. Όσες οι επιθυμίες του, τόσοι και οι φόβοι του. Όσο πιο έντονη η επιθυμία του, τόσο πιο έντονος και ο φόβος του. Εάν ο Κύριος είναι το ανθρώπινο ον που έχει τόσες πολλές και χωρίς όρους και όρια επιθυμίες όσο κανένα άλλο, είναι γιατί δεν έπαψε ποτέ να είναι διαρκώς ενδεές, φοβισμένο, πανικοβλημένο, χεσμένο πάνω του από γεννησιμιού. Τα ζητήματα αυτά τα εξετάζουμε στο αδρομερές σκιαγράφημα δύο ιστοριών του ανθρώπινου γένους και στην θεολογία της προόδου: διαπιστώνουμε ότι ο Κύριος μοιάζει με τα μωρά και τα νήπια που η εγγενής τρομακτική αδυναμία τους τα αναγκάζει να αναπτύξουν επιθυμίες παντοδυναμίας. Από ψυχολογικής άποψης, οι Κύριοι είναι μωρά, νήπια και έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Το πρόβλημα είναι ότι είναι παντοδύναμα με ένα τρόπο που δεν είναι τα μωρά και τα νήπια. Οι Κύριοι είναι ενήλικα μωρά και νήπια, αυτό είναι το υπαρξιακό τους δράμα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πολύ συχνά και με διαφόρους τρόπους οι υποτελείς Παραγωγοί ανά την οικουμένη τους αποκαλούν “φουκαράδες”. Ποιος φόβος λοιπόν ελλοχεύει πίσω από την επιθυμία της επιτήρησης και της παρακολούθησης; Εάν υπάρχει κάποια κλίμακα φόβων, ποια είναι η θέση του ελλοχεύοντος πίσω από την επιτήρηση φόβου;
Ο μεγαλύτερος φόβος του Κυρίου είναι ο Θάνατος – όχι ο θάνατος. Ο Θάνατος είναι ένας άρπαγας· ο θάνατος είναι μια φυσική διαδικασία. Ο Θάνατος είναι ο Κύριος του Κυρίου: τον εξοντώνει, τον καταστρέφει, του αρπάζει ότι έχει και δεν έχει και τον περιορίζει είτε σε μια γούρνα 2Χ1Χ1 είτε σε μια χούφτα στάχτη. Κατά συνέπεια η μεγαλύτερη επιθυμία του Κυρίου είναι να γίνει αθάνατος. Η εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας είναι το καθοδηγητικό νήμα της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι ο πυρηνικός σκοπός της προόδου. Θεωρώ ότι η επιθυμία αυτή δεν μπορεί να εκπληρωθεί με αυτό το τρόπο, τον συνειδητό, τον θετικό, (για τον Κύριο, μην παρεξηγηθούμε). Μπορεί όμως να εκπληρωθεί με τον ασυνείδητο, τον αρνητικό τρόπο: την καταστροφή της ζωής. Εάν η ζωή εξαφανιστεί, ο θάνατος θα εξοβελιστεί. Κάτι βέβαια που δεν θα το ήθελε και πολύ ο Κύριος και ίσως αναγκαστεί να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί.
Ο δεύτερος φόβος του είναι η εξάρτησή του από τον υποτελή Παραγωγό του κοινωνικού πλούτου. Ο Κύριος είναι, ήταν, είναι και θα είναι ενδεής, δηλαδή ανασφαλής και φοβισμένος. Ο Κύριος όχι μόνο φοβάται μήπως μια μέρα χάσει ό,τι έχει αρπάξει, μήπως δεν έχει να φάει και να πιει αλλά φοβάται μήπως χάσει και το κεφάλι του. Εάν ο άνθρωπος, λόγω της καταγωγής του, είναι ένα παρανοϊκό ον που μπορεί πολύ ευχάριστα και αποτελεσματικά να εξαλείψει την παράνοιά του μέσω της συμβίωσης και της συνεργασίας, ο Κύριος, λόγω της εγγενούς ψυχολογικής του ανωριμότητας, παραμένει ένας αθεράπευτος παρανοϊκός. Η ένδεια του τον κάνει παρανοϊκό, η εξάρτησή του από τον υποτελή Παραγωγό τον κάνει ψυχωτικό. Κατά συνέπεια, η εξ αυτού του φόβου προερχόμενη επιθυμία δεν είναι άλλη από την διαιώνιση της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου που παράγει ο υποτελής Παραγωγός.
Οι δυο παραπάνω φόβοι και επιθυμίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Για τον Κύριο, ο υποτελής Παραγωγός είναι ένας Θάνατος. Παρόλο που ο Κύριος δεν μπορεί να γίνει αθάνατος σε ατομικό επίπεδο και ανεξάρτητος σε κοινωνικό, η αθανασία της Κυριαρχίας είναι η σημερινή λύση που μπορεί να δώσει στα προβλήματά του. Εγώ είμαι θνητός, αλλά η Κυριαρχία είναι αθάνατη. Σε ατομικό επίπεδο χάνω τον πλούτο μου και την ισχύ μου, αλλά σε κοινωνικό γίνομαι ολοένα και πιο ισχυρός – και ίσως μια μέρα γίνω και αθάνατος, δηλαδή ανυπέρβλητα εγωιστής. Πως μπορώ να εξασφαλίσω την αθανασία της Κυριαρχίας; Υπάρχει ένας ριζικός τρόπος: να εξοντώσω τους υποτελείς Παραγωγούς. Θα δούμε στην Εξοντωτική, ότι η επιθυμία αυτή έχει διατυπωθεί από τον Κύριο από τις πρώτες κιόλας μέρες της ύπαρξης του. Θα μπορούσε να το κάνει αλλά υπήρχε ένα μικρό, πολύ μικρό πρόβλημα, το οποίο ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του, όπως θα δούμε, το περιγράφει ως εξής: εντάξει, να τους εξοντώσουμε, αλλά ποιος θα μας ταΐζει μετά; Θα μπορούσε να εξοντώσει ο δουλοκτήτης τους δούλους το, ο φεουδάρχης τους δουλοπάροικούς του, ο καπιταλιστής τους εργάτες του; Επιλεκτικά, το κάνουν, όπως θα δούμε στην Κατασταλτική και την Υποτακτική· ο καπιταλιστής μάλιστα αναδεικνύεται στον πιο μεγάλο σφαγέα της ιστορίας του ανθρώπινου γένους – και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Δεν μπορούσαν όμως και δεν μπορούν ούτε τώρα να τους εξοντώσουν: εάν το κάνουν, θα πάψουν να είναι Κύριοι κι αυτό είναι απαράδεκτο.
Οπότε το ερώτημα παίρνει άλλη μορφή: μιας και είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ελεήμονες και οικτίρμονες, φιλάνθρωποι δηλαδή, μιας και είμαστε υποχρεωμένοι να παραιτηθούμε της εξόντωσης και να προκρίνουμε την υποταγή, την συμβίωση με τον υποτελή Παραγωγό (και να την ονομάσουμε πολιτισμό αυτή την συμβίωση), πως θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε την κατάργηση της αρπαγής και της καταστροφής του πλούτου, πως θα μπορέσουμε να αποσπάσουμε την αφοσίωση των υποτελών; Στο ερώτημα αυτό ο Κύριος έδωσε τρεις απαντήσεις, πρότεινε τρεις λύσεις, εκ των οποίων τις δύο μπορούσε να τις εφαρμόσει, και τις εφάρμοσε, ενώ την τρίτη μπορεί να την εφαρμόσει μόνο στις μέρες μας. Ποιες είναι αυτές οι λύσεις;
Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η βασική επιδίωξη του Κυρίου είναι η ανισχυροποίηση, η αποδυνάμωση του υποτελούς Παραγωγού. Πότε ο Παραγωγός είναι ισχυρός και πότε ανίσχυρος; Ποια είναι η ισχύς του υποτελούς Παραγωγού, του ανθρώπου; (Θα δούμε στην Κυριολογία ότι, κοινωνικά, ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος). Ο Κύριος γνωρίζει την απάντηση: δεν μπορεί να υπάρξει ο Παραγωγός, ο άνθρωπος, εάν δεν συμβιώσει με τους άλλους, εάν δεν συνεργαστεί με τους άλλους. Η αναπαραγωγή τόσο της ζωής όσο και της κοινωνίας είναι παντελώς αδύνατη χωρίς την συμβίωση, την συνεργασία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία. Ο καθένας μας μπορεί να έχει το δικό του αυτοκίνητο αλλά μπορεί να έχει το δικό του οδικό δίκτυο; Να έχει το δικό του τρένο; Το δικό του αποχετευτικό σύστημα; Τη δική του γλώσσα, τη δική του γραφή, τη δική του ορθογραφία; Δεν μπορεί. Αυτή η κοινότητα, με την ευρύτατη έννοια του όρου, είναι η ισχύς του ανθρώπου. Για τον Κύριο, είναι ο εφιάλτης του. Η βασική του επιδίωξη είναι να σπάσει, να αποδιαρθρώσει, να διαλύσει τον εμμενή κομμουνισμό, όπως αποκαλώ την δομική συμβίωση, συνεργασία, κοινοχρησία και κοινοκτησία. Η επιδίωξή του είναι να γίνουμε όλοι μονάδες, να εξοβελίσουμε από τη ζωή μας κάθε ίχνος συμβίωσης, συνεργασίας, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας. Πως μπορεί να γίνει αυτό;
Θα αρχίσω από την τρίτη λύση, την πιο αποτελεσματική, αυτήν που ο καπιταλιστής Κύριος επιδιώκει να εφαρμόσει και, μπορούμε να πούμε ότι την εφαρμόζει αποσπασματικά, που όμως είναι η αρχαιότερη. Η λύση αυτή διατυπώθηκε ως επιθυμία και ενέπνευσε την πρόοδο, την επιστήμη και την τεχνολογία δηλαδή καταστροφή της κοινωνίας και της φύσης. Να αντικαταστήσουμε τους υποτελείς με μια άλλη ράτσα που θα είναι πιο υπάκουη, δηλαδή πιο ανίσχυρη, δηλαδή πιο μοναχική. Το ον αυτό μπορεί να είναι μια μηχανή, ή ένας συνδυασμός ζωντανού οργανισμού και μηχανής ή ένας πειραγμένος, με διαφόρους τρόπους, ζωντανός οργανισμός. Και βέβαια ο ζωντανός αυτός οργανισμός δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο, τον υποτελή Παραγωγό. Η πρώτη επιλογή, όπως θα δούμε στην Τιθασευτική, έχει ένα μειονέκτημα: στερεί τον Κύριο από την ηδονή της κάμψης της βούλησης του αντιπάλου που καθίσταται έτσι υποτελής. Ο Κύριος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν την ηδονή – πολλοί ζουν μόνο γι αυτήν. Το ίδιο μειονέκτημα παρουσιάζει και η δεύτερη λύση: η άπαξ διαπαντός τιθάσευση του αντιπάλου επιτρέπει την αντικειμενική Κυριαρχία, όχι όμως και την υποκειμενική. Η τρίτη λύση, το πείραγμα, η τροποποίηση, η βελτίωση του ζωντανού οργανισμού – είναι πλέον εφικτός με την βιοτεχνολογία, είναι πιο ενδιαφέρουσα αλλά τείνει αναγκαστικά και αυτή προς την πλήρη εξάλειψη της βούλησης του υποτελούς. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πώς η διαδικασία της μοναχικοποίησης του ανθρώπου έχει αρχίσει εδώ και πολλές δεκαετίες και πως η διαδικασία αυτή θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί στο άμεσο μέλλον. Η διαδικασία όμως αυτή έχει όρια: τα όρια είναι ο εμμενής κομμουνισμός, η προϋπόθεση της ύπαρξης του μοναχικού, συνεπώς φοβισμένου, συνεπώς αποβλακωμένου υποτελούς Παραγωγού. Η ύπαρξη βέβαια του εμμενούς κομμουνισμού δεν σημαίνει ότι πρέπει να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια ή με τα χέρια στις τσέπες, όταν, όπως λέει και ο ποιητής που αγνοώ το όνομά του, τόσα κορμιά περιμένουν να χαϊδευτούν, τόσα ποιήματα να γραφτούν.
Οι άλλες δυο λύσεις έχουν τεθεί σε εφαρμογή από τις πρώτες μέρες της ύπαρξης της Κυριαρχίας, της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και από τότε η εφαρμογή αυτή δεν έπαψε ποτέ. Η κάθε λύση αντιμετωπίζει το ζήτημα της ισχύος του υποτελούς Παραγωγού, το ζήτημα δηλαδή του εμμενούς κομμουνισμού, με το δικό της τρόπο. Η μία επιχειρεί να μετατρέψει τον εγγενή κομμουνισμό σε κομμουνισμό της στάνης. Να ποια είναι η λογική της – ο Πλάτων την έχει διατυπώσει πρώτος και μάλιστα με τρόπο συγκλονιστικά έξοχο, όπως θα επισημάνουμε στην Ανθρωποβοσκητική : εάν οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί, λέει στην Πολιτεία, εάν δηλαδή μετατρέψουμε τον εμμενή κομμουνισμό σε αγελαίο, οι υποτελείς Παραγωγοί αναπόφευκτα θα υποπέσουν στην κατηγορία των ζώων εκτροφής και των υποζυγίων. Εάν τώρα ρίξετε μια ματιά τριγύρω σας θα δείτε ότι υπάρχει πολύ μαντρί τριγύρω μας. Δεν υπάρχει ούτε ένας κοινωνικός χώρος, ούτε κοινωνικός θεσμός που να μην είναι οργανωμένος με πρότυπο το μαντρί. Ο στρατός και ο στρατώνας; Η εκπαίδευση και το σχολείο; Η εργασία και το εργοστάσιο, το γραφείο; Η διασκέδαση και το μπαρ, το οποίο η νεολαία το αποκαλεί ήδη μαντρί και τη μπάρα ποτίστρα; Το κράτος, τα υπουργεία, τα κόμματα, το γήπεδο, το νοσοκομείο, ποιος χώρος δεν είναι μαντρί;
Η δεύτερη λύση επιχειρεί να αντιμετωπίσει και να καταστρέψει τον εμμενή κομμουνισμό με την ενίσχυση του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών Παραγωγών. Είναι η λεγόμενη δημοκρατική λύση, όπως θα δούμε στην Μιμητική. Προσέξτε να δείτε τη λογική αυτής της μεθόδου της καταστροφής του εμμενούς κομμουνισμού: Γιατί τα βάζετε μαζί μας; Και εσείς στη θέση μας το ίδιο δεν θα κάνατε; Θα το κάνατε; Σε τι διαφέρουμε λοιπόν; Αντί να τα βάζετε μαζί μας και να εποφθαλμιάτε τον πλούτο μας και την ισχύ μας γιατί να μην γίνετε κι εσείς πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι; Σκοτώστε και αρπάξτε, όχι εμάς. Τους άλλους, εντός και εκτός της κοινότητας. Η πιο εντυπωσιακή διατύπωση αυτής της λύσης έχει γίνει από τον Περικλή/Θουκυδίδη, στον περίφημο Περικλέους Επιτάφιο, με τη μελέτη του οποίου θα ανοίξει η αυλαία του κύκλου διαλέξεων της Μιμητικής. Δεν είναι ντροπή να είναι κανείς φτωχός, λέει ο Περικλής, ντροπή είναι να μην προσπαθεί να αποφύγει την φτώχεια με τον κατακτητικό πόλεμο. Άλλωστε, ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος. Πάσα γη. Δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους να γίνετε πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι: αυτό θα είναι το όραμά σας και με οδηγό τον εγωισμό, τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό, θα τα καταφέρετε μια χαρά. Εάν δεν τα καταφέρετε, δεν πειράζει, πάσα γη τάφος. Θέλετε πλούτο; Και Χρηματιστήριο έχουμε και προπατζίδικα έχουμε. Θέλετε ισχύ; Και κινητά έχουμε και αυτοκίνητα έχουμε; Θέλετε δημοσιότητα; Το πάμε πακέτο και η Ανίτα Πάνια θα σας παραχωρήσουν ένα δεκαπεντάλεπτο.
Νομίζω ότι είναι σαφής η διαφορά μεταξύ της πλατωνικής, της αριστοκρατικής, και της θουκυδίδειας, δημοκρατικής μεθόδου. Η πρώτη δεν καταστρέφει τον εμμενή κομμουνισμό αλλά τον αλλοιώνει κι αυτός είναι ο λόγος που στην Πολιτεία υπάρχει τόση κοινοκτημοσύνη. Ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για κοινοκτημοσύνη στάνης. Η δημοκρατική μέθοδος, αυτή που ακολουθεί η καπιταλιστική δημοκρατία, στοχεύει στην ριζική καταστροφή του εμμενούς κομμουνισμού. Αυτή τη λύση έχει υιοθετήσει και ο φιλελευθερισμός, ο Διαφωτισμός και η νεωτερικότητα. Ο μεταμοντερνισμός είναι το καθεστώς της προϊούσας καταστροφής του εμμενούς κομμουνισμού σε καπιταλιστικές συνθήκες μέσω της δημοκρατικής μεθόδου. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι και οι δύο λύσεις συνυπάρχουν, ενώ ολοένα και πιο πολύ επεκτείνεται και η τρίτη λύση, η λύση της αντικατάστασης του υποτελούς Παραγωγού με μηχανές, ανθρωπομηχανές ή πειρασμένα ανθρώπινα όντα.
Η συνύπαρξη αυτών των επιλογών φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα τα οποία είναι πρωτοφανή και αφορούν τις σχέσεις μεταξύ αυτών των λύσεων που προκρίνει ο Κύριος για να αποδυναμώσει τον υποτελή Παραγωγό και διαιωνίσει την Κυριαρχία. Τι θα γίνει; Θα συνυπάρχουν αυτές οι τρεις λύσεις ή θα κυριαρχήσει μία και ποια θα είναι αυτής Μήπως η συνύπαρξη αυτών των λύσεων αφήνει κενά, τα οποία μπορεί να αποδειχτούν μοιραία; Και δεν είναι τα μόνα ερωτήματα; Η λύση δεν μπορεί να δοθεί στο άμεσο μέλλον αλλά μέτρα προστασίας μπορούμε να πάρουμε: να εντείνουμε την επιτήρηση και την παρακολούθηση. Η ολοκληρωτική επιτυχία της δημοκρατικής λύσης ή της αντικατάστασης του υποτελούς, η ολοκληρωτική καταστροφή του εγγενούς κομμουνισμού κάνει περιττή την επιτήρηση και την παρακολούθηση από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ο πειραγμένος υποτελής ή το ρομπότ να εξεγερθεί κατά του Κυρίου του, αν και η επιστημονική φαντασία μας προτείνει να μην αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο. Όπως και νάχει πάντως το πράγμα, αυτό που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι η επιτήρηση και η παρακολούθηση προσιδιάζει περισσότερο την πλατωνική λύση. Διότι, όπως το λέει ο ίδιος ο Πλάτων αλλά επιβεβαιώνεται και στις μέρες μας, τα ζώα επαναστατούν: ελέφαντες ποδοπατούν τους δεσμοφύλακές τους, τα άλογα δυστροπούν, τα γαϊδούρια πεισμώνουν, τα μουλάρια μουλαρώνουν, πρόβατα επιτίθενται κατά του βοσκού, λιοντάρια κόβουν χέρια, τίγρεις και φίδια αποδιδράσκουν, μαθητές αντιμιλούν, φυλακισμένοι κάνουν απεργίας πείνας και άλλα πολλά. Εάν μια λύση πρέπει να εξοβελιστεί ως αναποτελεσματική, άρα επικίνδυνη, αυτή είναι η πλατωνική. Μπορεί να κάναμε τον εμμενή κομμουνισμό κομμουνισμό της στάνης, δεν παύει όμως αυτός να είναι κομμουνισμός. Ούτε ο εγκλεισμός ούτε η επιτήρηση και η παρακολούθηση μας κάνει πλέον.
Στο σημείο όμως αυτό παρατηρούμε μια αντίφαση. Ενώ προωθούνται οι λύσεις της ριζικής καταστροφής του εμμενούς κομμουνισμού, πως γίνεται ο Κύριος να στρέφει διαρκώς το ενδιαφέρον του στην επιτήρηση και την παρακολούθηση.; Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, ως προς την πρώτη, ουδέποτε άλλοτε ο Κύριος είχε μια τόσο ευκρινή γενική εικόνα της επικράτειάς του, δηλαδή του συνόλου των υποτελών Παραγωγών, και μια τόσο στενή παρακολούθηση όλων όσο σήμερα. Μια από τις πρώτες και πυρηνικές επιθυμίες του Κυρίου εκπληρώθηκε: οι τεχνολογίες της επιτήρησης και της παρακολούθησης είναι άκρως αποτελεσματικές. Με αυτές πέτυχε την πανταχού παρουσία και την παντογνωσία: ο Κύριος επιθυμεί διακαώς να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται κάθε ένας από τους υποτελείς του, τι κάνει, τι τρώει, τι παράγει, τι σκέφτεται, τι νιώθει, τι συζητάει, τι ερευνά, τι σχεδιάζει και άλλα πολλά. Η Ιλιάδα και τα κρατικά αρχεία της μυκηναϊκής Πύλου μας λένε πολλά απ’ αυτού του ζητήματος. Τα ίδια ζητήματα θα τα επισημάνουμε και σε πολλά κείμενα των πρώτων κρατών της Εγγύς Ανατολής, όπως θα δούμε στον ομώνυμο κύκλο διαλέξεων.
Η προώθηση των λύσεων της ριζικής καταστροφής του εμμενούς κομμουνισμού και του εξοβελισμού της πλατωνικής λύσης θα σημάνει την υποχώρηση της επιτήρησης και της παρακολούθησης; Όχι. Γιατί; Για δύο λόγους: πρώτον, δεν υπάρχει ένας Κύριος. Εάν υπήρχε ένας Κύριος (ο μονοθεϊσμός είναι επιθυμία) και οι υποτελείς ήταν άκρως μοναχικά όντα, τότε η επιτήρηση και η παρακολούθηση δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει και δεν πρόκειται να συμβεί. Οι Κύριοι. για ιστορικούς είναι πολλοί και ανταγωνίζονται – η παρακολούθηση είναι αναγκαία. Άλλωστε, η δημοκρατική μέθοδος, γεννά Κυρίους, έστω και σαν μινιατούρες/καρικατούρες. Δεύτερον, ο Κύριος έχει πεισθεί ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί από τον εμμενή κομμουνισμό είναι να απαλλαγεί από τον άνθρωπο. Κάτι τέτοιο όμως θα ισοδυναμούσε και με την αυτοεξαφάνισή του. Ο Κύριος επιθυμεί και επιδιώκει το τέλος του ανθρώπου αλλά έχει και σαφή επίγνωση των συνεπειών αυτής της λύσης. Θεωρώ ότι είναι υποχρεωμένος να υποχωρεί και να συμβιβάζεται διαρκώς. Κάτι τέτοιο τον εξαγριώνει, τον κρατά δηλαδή ζωντανό. Κι αυτό είναι αυτό που επιθυμεί πάνω από όλα, μιας κι έχουμε δεχτεί ότι ο Θάνατος και η κατάλυση της Κυριαρχίας είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του, οι χειρότεροι φόβοι του.
Σχολιάστε ελεύθερα!