φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Τι κάνει ο Κύριος; αναρωτηθήκαμε στην Κυριολογία και μεταξύ των άλλων είπαμε ότι γαμάει. Μόνο γαμάει; Όχι, γαμάει και δέρνει. Τη πρακτική αυτή, όπως γνωρίζετε, την αποκαλούμε γαμήσι. Η Γαμησιολογία (Gamesiology / Gamesiologie / Gamesiologik / Gamesiologia) είναι η έρευνα που το γνωστικό της αντικείμενο είναι το γαμήσι, η παραγωγή πόνου και ταπείνωσης κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης (και όχι “πράξης”).
Επειδή το γαμήσι δεν είναι μια πρακτική που χαρακτηρίζει μόνο τον Κύριο αλλά και τον Υποτελή που τον μιμείται, η Γαμησιολογἰα είναι μια έρευνα για την παραγωγή και εμπέδωση της Κυριαρχίας κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης. Ως επιβολή της θέλησης του ενός πάνω στον άλλον (όταν χρησιμοποιώ το αρσενικό γένος αναφέρομαι και στα δύο φύλα) αποτελεί μια έκφανση της επιβολής της ισχύος, δηλαδή της χρήσης βίας για την επιβολή της θέλησης. Το ζήτημα αυτό το εξετάζουμε στην Οντολογία της Ισχύος. Από την άλλη, από τη στιγμή που το γαμήσι παράγει Κυριαρχία, παράγει και την Υποταγή. Ο Κύριος, ή αυτός που θέλει να είναι Κύριος, δεν αρκείται στην επιβολή της Κυριαρχίας, της αρπαγής της ύπαρξης του άλλου, αλλά θέλει να παράγει και τις εκδηλώσεις υποταγής. Θα δούμε στην Υποτακτική ότι ο Κύριος (από δω και πέρα θα εννοώ κι αυτόν που επιθυμεί να είναι Κύριος, αδιάφορο εάν το γνωρίζει ή όχι) επιβάλλει στον Υποτελή τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να δηλώνει την υποταγή του και ορίζει τις εκδηλώσεις υποταγής. Η δήλωση της υποταγής είναι οι εκφράσεις της δουλοπρέπειας- πραγματικής ή υποκριτικής. Όταν σηκωνόμαστε από την καρέκλα κάθε φορά που μας πλησιάζει ένας Κύριος είναι μια δήλωση υποταγής. Ο πόνος, σωματικός και ψυχικός, το κλάμα, ο εξευτελισμός και η ταπείνωση που νιώθει, π.χ., το θύμα του βιασμού είναι εκδηλώσεις υποταγής. Η δήλωση, με τον έναρθρο λόγο ή τη μιμόγλωσσα, τη γλώσσα του σώματος, της υποταγής δεν αρκεί. Και δεν αρκεί γιατί ενδέχεται να είναι υποκριτικές. Και κάτι τέτοιο ο Κύριος δεν το ανέχεται. Ο Κύριος αναζητεί γνήσια σημάδια της υποταγής: θέλει να βλέπει και να ακούει την αδιαμφισβήτητη εκδήλωση της υποταγής, θέλει να εξαλείψει το ενδεχόμενο της ψευδούς και υποκριτικής έκφρασης της υποταγής. Γνωρίζει ότι κάνουμε αυτό που υποδεικνύει μια φυλή του Σουδάν: υποκλινόμαστε μεν όταν περνάει ο Κύριος από μπροστά μας, αλλά όταν απομακρύνεται κλάνουμε.
Το πιο σίγουρο σημάδι ότι ο Υποτελής έχει υποταχθεί είναι ο πόνος, σωματικός και ψυχικός. Δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς πόνο. Στην Υποκριτική υποστηρίζουμε ότι ο Κύριος είναι ένας παραγωγός πόνου (και ταπείνωσης, εξευτελισμού, κλπ). Ο Κύριος είναι βέβαιος ότι ο Υποτελής είναι υποταγμένος μόνο όταν πονάει και όσο πιο μεγάλης διάρκειας είναι ο πόνος τόσο πιο μεγάλης διάρκειας είναι και η βεβαιότητά του. Η παράταση του πόνου είναι μια από τις πιο κομβικές επιδιώξεις του Κυρίου. Θα εξετάσουμε το ζήτημα αυτό διεξοδικά στην διάλεξη που θα φέρει τον τίτλο η διάρκεια του γαμησιού και θα δούμε ότι η αντίληψη της μεγάλης διάρκειας προέρχεται από την επιδίωξη της παράτασης του πόνου. Αν δεν υπάρχει πόνος, τουλάχιστον υπάρχει μεγάλη διάρκεια, της διείσδυσης, όπως θα δούμε παρακάτω, ως εκδήλωσης υποταγής. Η παράταση του πόνου μας είναι γνωστή από τα βασανιστήρια. Ο Κύριος δεν επιθυμεί να σκοτώσει τον Υποτελή: θέλει να τον ακούσει να τον ικετεύει να τον σκοτώσει κι αυτός να μην το κάνει. Δεν μπορείς να είσαι Κύριος ενός νεκρού – δεν μπορεί να είναι πια Υποτελής. Υποτελής μπορεί να είναι μόνο εάν είναι ζωντανός και πονάει. Ο συνδυασμός των βασανιστηρίων και θανάτωσης μας έχει δώσει τρόπους εκτέλεσης κατά τους οποίους επιδιώκεται ο αργός θάνατος, όπως η σταύρωση: το θύμα πονούσε για μια ολόκληρη εβδομάδα.
Η επιδίωξη λοιπόν του Κυρίου είναι να παράγει αίμα, τραυματισμό, καταστροφή, εξάντληση, πόνο, κλάμα, ταπείνωση, εξευτελισμό, αναπηρία ακόμα και θάνατο κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης. Οι τρόποι παραγωγής ποικίλουν: συχνά είναι άμεσοι και απροκάλυπτοι αλλά δεν πρέπει να λησμονάμε και τους έμμεσους, τους καλυμμένους, αυτούς που δεν υποπίπτουν άμεσα στην αντίληψή μας και εντοπίζονται στην συμπεριφορά όλων, ουδενός εξαιρουμένου και ουδεμιάς εξαιρουμένης. Αψευδής μάρτυρας της επιδίωξης της παραγωγής πόνου, με την ευρεία σημασία του όρου, είναι η γλώσσα και ειδικότερα η σημασιολογική εξέλιξη των λεξημάτων γαμάω και γαμήσι, εξέλιξη την οποίαν θα μελετήσουμε διεξοδικά και προσεκτικά. Οι εκφράσεις “με γάμησε αυτή η σχέση, το γάμησε το αυτοκίνητο, γάμα τον τον μαλάκα, θα σε γαμήσω, γαμιέσαι, τι γαμήσι ήταν αυτό σήμερα στη δουλειά ” και άλλες πολλές αποτελούν μαρτυρία ότι τα λεξήματα αυτά έχουν πάρει τη σημασία καταστρέφω, εξαντλώ, ταπεινώνω, εξευτελίζω. . .Από την άλλη, αντί του ρήματος γαμώ μεταχειριζόμαστε άλλα που δηλώνουν την καταστροφή, την αρπαγή, την βίαιη διείσδυση: καρφώνω, μπήγω, σκίζω, ξεσκίζω, σπάω, ντουφεκάω και άλλα πολλά τα οποία θα εξετάσουμε αναλυτικά.
Εξετάσαμε για ποιο λόγο ο Κύριος επιδιώκει την παραγωγή πόνου κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης. Πως όμως τον παράγει; Γνωρίζουμε ότι ο πόνος παράγεται κυρίως στον πόλεμο με την διείσδυση του βλήματος. Σε μια προσεχή διάλεξη θα εξετάσουμε μια αρχαιότατη αντίληψη, την εντοπίζουμε στην Ιλιάδα, κατά την οποία ο πόλεμος εκλαμβάνεται ως ερωτική συνεύρεση. Όσοι και όσες επιθυμούν εν τω μεταξύ να ερευνήσουν το ζήτημα αυτό ας ανατρέξουν στη ραψωδία Ν και στους στίχους 286-291 και ας προσέξουν τις λέξεις μιγήμεναι (286) και οαριστύν (291). Οι λέξεις αυτές είναι όροι της ερωτικής συνεύρεσης: ο πόλεμος περιγράφεται με ερωτική ορολογία. Προφανώς, το δόρυ αναζητά το στόχο του όπως το πέος τη γυναίκα ή τον άνδρα. Ένα άλλο καλό, αν και μεταγενέστερο, παράδειγμα είναι η αμφισημία των ρημάτων τύπτω και τιτρώσκω: σημαίνουν “χτυπώ” και “τραυματίζω” αλλά και “διεισδύω με το πέος”.
Εάν όμως στην Ιλιάδα το δόρυ εκλαμβάνεται ως πέος, ο αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή γραμματεία παρέχει πληθώρα μαρτυριών ότι το πέος εκλαμβάνεται ως δόρυ, ως βλήμα που διεισδύει στο σώμα του αντιπάλου και προκαλεί τραυματισμό, αιμορραγία, πόνο, ήττα, εξευτελισμό. Η αντίληψη αυτή επιβίωσε και επιβιώνει σε όλες σχεδόν τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες – για τις άλλες δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη και πολύ θα θέλαμε να μας ενημερώσουν όσοι και όσες μπορούν. Εμείς φέτος θα περιοριστούμε στην μελέτη της ελληνικής και ινδοευρωπαϊκής Γαμησιολογίας και επιφυλασσόμαστε να καταπιαστούμε με την αραβική, εβραϊκή, τουρκική, κλπ, Γαμησιολογία στο μέλλον και εφόσον υπάρξει συνεργασία και αλληλοκατανόηση.
Από τη στιγμή που το βλήμα εκλαμβάνεται ως πέος και το πέος ως βλήμα, αναπόφευκτα θα ασχοληθούμε με την ενεργητική διείσδυση ως εκδήλωση ισχύος και την παθητική ως εκδήλωση υποταγής. Γνωρίζουμε ότι η νίκη στον πόλεμο είναι αποτέλεσμα της επίτευξης της διείσδυσης. Όποιος μπορεί να διεισδύσει, νικάει, θριαμβεύει, εξευτελίζει. Όποιος υφίσταται την διείσδυση, ηττάται, υποτάσσεται, εξευτελίζεται. Κατά συνέπεια, ο υποταγμένος είναι προορισμένος να υφίσταται την διείσδυση. Η λατρεία της διείσδυσης, που θα εξετάσουμε στην θεολογία της προόδου, προέρχεται από τον πόλεμο αλλά επεκτάθηκε σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Η επίτευξη της διείσδυσης αποτελεί ασφαλή ένδειξη υπεροχής και προϋποθέτει την οξύτητα, την αιχμηρότητα. Ο Κύριος λατρεύει την επιβολή της διείσδυσης και επίσης λατρεύει και την οξύτητα. Ο οξύς, ο αιχμηρός είναι ταυτόσημος του ισχυρού, του επιδέξιου, του ικανού, του κατάλληλου. Ο Κύριος θέλει να είναι οξύνους και οξυδερκής. Τι θέλουμε να πούμε κάθε φορά που μεταχειριζόμαστε εκφράσεις όπως “διεισδυτική ματιά, διεισδυτικά σχόλια, διεισδυτικές παρατηρήσεις” και άλλες ανάλογες; Πως είναι δυνατόν μια παρατήρηση να είναι διεισδυτική; Προφανώς πρόκειται για μεταφορά: οι διεισδυτικές παρατηρήσεις μας εντυπωσιάζουν, μας ξαφνιάζουν καλύτερα, με την ακρίβειά τους και την αλήθειά τους. Όπως κι ένα βέλος που βρίσκει το στόχο του, διεισδύει και φονεύει.
Οι βρισιές “γαμιέσαι” και “α γαμήσου” δηλώνουν ότι όποιος υφίσταται την διείσδυση είναι ηττημένος, άξιος περιφρόνησης και όποιος είναι άξιος περιφρόνησης, δηλαδή υποταγμένος, πρέπει να υφίσταται την διείσδυση, πρέπει να γαμιέται ή να γαμηθεί. Εάν ο άνδρας γαμάει και η γυναίκα γαμιέται, αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνδρας διαθέτει πέος και η γυναίκα αιδοίο αλλά επειδή ο πρώτος είναι ή θεωρείται ότι είναι νικητής, Κύριος και η γυναίκα ότι είναι ή θεωρείται ότι είναι νικημένη, υποταγμένη. Κι όταν ένας άνδρας θελήσει να εξευτελίσει έναν άλλον άνδρα, θα επιβάλει τη διείσδυση, θα τον βιάσει. Θα τον υποβιβάσει την κατάσταση της γυναίκας. Ο υποβιβασμός αυτός μπορεί να γίνει και συμβολικά. Ο πιο γνωστός τρόπος είναι το ποδόσφαιρο: όποιος βάζει γκολ. όποιος επιτυγχάνει την διείσδυση, νικάει, είναι άνδρας, γαμάει· όποιος τρώει γκολ, γαμιέται, υποβιβάζεται στην κατάσταση της γυναίκας. Είναι κρίμα που εδώ και 150 ποδοσφαίρου, δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα γιατί δεν υπάρχει γυναικείο ποδόσφαιρο, γιατί οι γυναίκες αδιαφορούν για το ποδόσφαιρο, γιατί οι άνδρες γελούν βλέποντας τις γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο. Χωρίς πέος, δεν μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο· εάν παίξεις, είσαι φαιδρός.
Η επίτευξη της διείσδυσης του πέους συνιστά κριτήριο κατηγοριοποίησης των ανδρών. Στην πρώτη κατηγορία υπάγονται οι άνδρες που γαμούν· στη δεύτερη, όσοι γαμούν και γαμιούνται· στη τρίτη όσοι δεν γαμούν, οι μαλάκες, και στη τέταρτη όσοι γαμιούνται, οι πούστηδες. Από την άλλη, οι άνδρες εκτιμούν τις γυναίκες που δεν γαμιούνται ενώ περιφρονούν αυτές που το κάνουν, οι γαμιόλες, οι γαμιαρούδες, οι σκύλες, οι σκρόφες, κλπ.
Το γαμήσι είναι η πρόκληση του πόνου κατά τη διάρκεια της διείσδυσης του εκλαμβανομένου ως αιχμηρό βλήμα πέους. Η πιο γνήσια παραγωγή πόνου είναι αυτή που συνδυάζεται με την παραγωγή αίματος. Θα εξετάσουμε, στη διάλεξη με τον τίτλο το σπάσιμο της παρθενιάς, ότι η παραγωγή του αίματος κατά την διείσδυση του πεοβλήματος είναι ίδιον των πολεμικών ποιμενικών κοινωνιών, στους κόλπους των οποίων εμφανίστηκε η δυτική πατριαρχία. Όταν επιδεικνύεται το αίμα που χύνεται κατά τη διείσδυση, αυτό που επιδεικνύεται δεν είναι παρά μια ένδειξη της αντικειμενικής υποταγής. Αυτή είναι η μοναδική αξία της παρθένας: να πονάει και, κυρίως, να ματώνει. Η αποκατάσταση της καταστροφής, η παρθενορραφή, την οποία αναλαμβάνει η κολποπλαστική, σκοπό έχει την επανάκτηση μιας μοναδικής δυνατότητας, την επανάκτηση της ιδιαίτερης αξίας της. Η οξύτητα και η διάρκεια του πόνου εξαρτάται από την ηλικία: όσο πιο νεαρή είναι η παρθένα, τόσο πιο σαφής είναι η εκδήλωση της υποταγής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μια από τις πιο βασικές υπηρεσίες που προσφέρει ο εξωτικός σεξοτουρισμός είναι οι παρθένες νεαρής ηλικίας. Σε ακραίες περιπτώσεις το όριο της ηλικίας κατεβαίνει ακόμα πιο κάτω αλλά πρόκειται για ένα φαινόμενο που θα το εξετάσουμε αλλού.
Εάν η γυναίκα δεν είναι παρθένα, υπάρχουν τέσσερις τρόποι να προκληθεί πόνος και αίμα. Ο πρώτος είναι το μέγεθος του πέους: όσο πιο μεγάλο και χοντρό είναι, τόσο πιο οξύ πόνο παράγει. Οι άνδρες αρέσκονται να το αποκαλούν παλούκι, γαϊδουρινή, κλπ.· ο Σαντ μας έχει χαρίσει έξοχες περιγραφές υπερμεγεθών και μεγαλοπρεπών πεών, αναδεικνύοντας έτσι το έργο του ως μια ανεκτίμητης αξίας πηγή των γαμησιολογικών σπουδών. Από την άλλη, η περιφρόνηση του μικρού πέους είναι πια παροιμιώδης. Ο δεύτερος τρόπος είναι η στενότητα του αιδοίου. Οι γυναίκες που διαθέτουν αυτό το ανεπανάληπτης αξίας ανατομικό χάρισμα αποκαλούνται στενομούνες”· οι άνδρες ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες αυτές είναι τριζάτες, έχουν τριζάτο μουνί: είναι τέτοια η στενότητα που ο ακούγεται ο ήχος της διείσδυσης του πέους. Από την άλλη, οι φαρδομούνες, οι ανοιχτομούνες, οι γεννημένες, οι ξεχειλωμένες αποτελούν στόχο διαρκούς περιφρόνησης και χλευασμού. Η στενότητα είναι μεταβλητή της ηλικίας: όσο πιο νεαρή μια γυναίκα, τόσο πιο στενή. Το πιο στενό μουνί το διαθέτει το κοριτσάκι. Κατά συνέπεια, η γυναίκα πρέπει να δείχνει όχι απλά νεαρής ηλικίας αλλά παιδί. Η βιομηχανία της παιδοποίησης της γυναίκας (αποτρίχωση, ξανθά μαλλιά, μαλακό δέρμα, κλπ) είναι προϊόν της επιδίωξης της παραγωγής πόνου κατά την ερωτική συνεύρεση, είναι προϊόν του γαμησιού. Ο τρίτος τρόπος είναι ο βιασμός. Η βασική επιδίωξη του βιαστή δεν είναι μόνο η παραγωγή του πόνου και της ταπείνωσης μέσω της βίαιης διείσδυσης του πεοβλήματος αλλά η κάμψη της αντίστασης του θύματος. Θα το συζητήσουμε διεξοδικά στην Τιθασευτική· εδώ θα παρατηρήσουμε μόνο ότι υπάρχει και βιασμός που δεν στοχεύει στην κάμψη της αντίστασης λόγω της αδυναμίας του δράστη (νεκροφιλία, κτηνοβασία). Και βεβαίως δεν θα αποφύγουμε να εξετάσουμε διεξοδικά τον εκλεπτυσμένο βιασμό, τις πρακτικές πόνου που εφαρμόζονται κατά τη διάρκεια της συναινετικής ερωτικής συνεύρεσης. Και ο τέταρτος: η πρωκτική διείσδυση. Εννοείται ότι και εδώ η στενότητα του πρωκτού είναι μεταβλητή της ηλικίας της γυναίκας. Γι αυτό το ζήτημα ο Σαντ και ο καπιταλιστικός σεξοτουρισμός έχουν πολλά να μας πουν.
Αλλά το γαμήσι, η παραγωγή του πόνου μέσω της διείσδυσης του πεοβλήματος, δεν επιβάλλεται μόνο από τους άνδρες στις γυναίκες αλλά και μεταξύ ανδρών. Διαπιστώσαμε ότι ο άνδρας πιο πολύ εκτιμά τον άνδρα που γαμάει· εκτιμά και τον άνδρα που γαμάει και γαμιέται. Περιφρονεί τον άνδρα που δεν γαμάει, τον εκτιμά όμως μιας και δεν γαμιέται. Περιφρονεί, χλευάζει και ταπεινώνει αυτόν που μόνο γαμιέται. Έτσι, ο άνδρας γαμάει τον άλλο άνδρα για δυο λόγους: για να τον υποτάξει και για να τον τιμωρήσει. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης είναι η ανδρική ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Η δεύτερη περίπτωση είναι ένας συνδυασμός επιβολής κυριαρχίας και ποινής και εκφράζεται με την πολύ συνηθισμένη απειλή “θα σε γαμήσω”. Ως πρακτική, είναι διαδεδομένη μεταξύ των ανδρών του υποκόσμου και απαντάται κυρίως στους χώρους εγκλεισμού τους.
Αυτά είναι τα βασικά θέματα με τα οποία θα καταπιαστούμε στις προσεχείς διαλέξεις. Θα αρχίσουμε με την περιγραφή του πολέμου με ερωτικούς όρους· στη συνέχεια, θα επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε τις ρίζες της λατρείας της διείσδυσης και της οξύτητας. Αναπόφευκτα, θα στρέψουμε τη προσοχή μας στην Ιλιάδα.
Σας εύχομαι υγεία και χαρά και σας χαιρετώ με κάποιες σκέψεις που έκανε ο Έκτορας λίγο πριν τα βλήματα του Αχιλλέα διεισδύσουν στο κορμί του. Ίσως οι υπαινιγμοί του Έκτορα να μην γίνουν αντιληπτοί, στην προσεχή όμως διάλεξη θα μας δοθεί η ευκαιρία να τους αποκωδικοποιήσουμε. Μετάφραση Καζαντζάκη – Κακριδή (Χ 123-8): Εγώ μην πάω παρακαλώντας τον, κι αυτός σπλαχνιά δε νιώσει / κι ουδέ με σεβαστεί ξαρμάτωτο μονάχα με ξεκάνει / σα μια γυναίκα, όπως θα βρίσκομαι, με δίχως τ’ άρματά μου. / Καιρός δεν είναι πια να στήσουμε γλυκοκουβέντα οι δυο μας, / λόγια του ανέμου, ως ένας άγουρος που σμίξει με κοπέλα / ως μια κοπέλα κι ένας άγουρος που γλυκοκουβεντάζουν.
Σχολιάστε ελεύθερα!