φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΤΑΝτο 1974 ‘πήγε’ να γίνει πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας, στα χωριά γύρω από το Διδυμότειχο κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι τουρκόφωνοι Ρομά του Διδυμοτείχου αγόρασαν όλους τους μπαλτάδες, τα τσεκούρια, για να μας σφάξουν, μόλις θα άρχιζε ο πόλεμος. Το 2002 ρώτησα έναν συνομίληκο συνάδελφο οικοδόμο, Ρομά, εάν αλήθευε αυτό που είχε διαδοθεί. Με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε; Καλά, χαζός είσαι; Δεν ξέρεις ότι είμαστε πολύ λίγοι; Τα τσεκούρια πράγματι τα αγοράσαμε, μα όχι για να σας σφάξουμε αλλά για να αμυνθούμε, να μη μας σφάξετε.
ΚΟΝΤΕΥΩ τα εξήντα κι εδώ εξήντα χρόνια όλο θα γίνει πόλεμος και πόλεμος δεν γίνεται. Και δεν πρόκειται να γίνει όσο σύσσωμη η καπιταλιστική Δύση πολιορκεί τη Ρωσία με απώτερο, απώτατο μάλλον, σκοπό να κατακτήσει την αχανή και πλούσια σε γη, δάση, ενέργεια και πρώτες ύλη Σιβηρία. Τώρα, χάριν της απόστασης που εξασφαλίζει η ηλικία, μπορώ να δω ότι κάθε φορά που οξύνονται οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας έχουμε πολιτικές εξελίξεις. Κι όταν λέω πολιτικές εξελίξεις εννοώ ότι κάποια επίθεση των καπιταλιστών κατά των Υποτελών επίκειται. Επίθεση που δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί εάν δεν εξασφλιστεί η εθνική ενότητα, η εθνική ομόνοια. Μερικές φορές αυτή επιτυγχάνεται με την επίκληση κάποιου κοινού σκοπού, κάποιου εθνικού αφηγήματος· όταν αυτό δεν υπάρχει ή έχει ξεθωριάσει, ο Έλληνας Κύριος καπιταλιστής ζητάει τη βοήθεια του γείτονα Τούρκου Κυρίου καπιταλιστή κι αυτός την προσφέρει πολύ πρόθυμα.
ΔΕΝ αρνούμαι, κατά κανέναν τρόπο, ότι μεταξύ αυτών των δύο Κυρίων υπάρχει ανταγωνισμός, για οικονομικούς και ιστορικούς (εδαφικούς και γεωπολιτικούς) λόγους. Τα Βαλκάνια έγιναν οικονομική επαρχία των Ελλήνων καπιταλιστών την τελευταία τριακονταετία, όχι των Τούρκων, ή μάλλον πολύ λιγότερο των Τούρκων. Κι αν μιλήσουμε και λίγο λενιστικά, ο ανταγωνισμός αφορά την εξασφάλιση υψηλότερης θέσης στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Υπάρχει όμως και συνεργασία. Εάν υπάρξει επανάσταση στη μια ή στην άλλη χώρα, ο γείτονας θα τρέξει να βοηθήσει στην ανηλεή καταστολή της. Δεν χρειάζεται να αναφέρω την οικονομική συνεργασία και τις επενδύσεις των μεν και των δε στην κοινωνία των άλλων.
ΟΙ πρόσφατες ‘θρασύτατες τουρκικές προκλήσεις’ προαναγγέλλουν σφοδρότατη επίθεση των καπιταλιστών Ελλήνων κατά των Υποτελών και, άρα, πολιτικές εξελίξεις, μια σύντομη περίοδο κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Το μέγεθος της ‘θρασύτητας’ δείχνει όχι μόνο την σφοδρότητα της επίθεσης αλλά και την έλλειψη εθνικού στόχου, εθνικού αφηγήματος, το οποίο δεν είναι παρά απόκρυψη του καπιταλιστικού συμφέροντος σε βάρος αυτό των Υποτελών. Το εθνικό αφήγημα είναι μια άλλη έννοια για την απάτη. Εμείς οι Κύριοι καπιταλιστές κι εσείς οι Υποτελείς εργαζόμενοι έχουμε τον ίδιο σκοπό, τα ίδια συμφέροντα. Εάν ικανοποιηθούν τα δικά μας, θα ικανοποιηθούν και τα δικά σας – όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα συμφέροντά τους, η αύξηση των κερδών τους, μπορεί να πραγματοποιηθούν μόνο εάν δεν πραγματοποιηθούν τα δικά μας, μόνο εάν μειωθούν μισθοί και μεροκάματα και αυξηθεί ο χρόνος εργασίας και άλλα πολλά.
ΟΤΑΝ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ή δεν έχει κάποιο εθνικό αφήγημα , καταφεύγει στην απειλή, κι όταν δεν μπορεί ο ίδιος ο Κύριος να απειλήσει, ζητά τη βοήθεια του γείτονα κολλητού Τούρκου καπιταλιστή – αυτός θα απειλήσει. Κι αν αυτές οι απειλές δεν πιάσουν τόπο, τότε θα καταφύγει στη βία του Κράτους· κι αν αυτή η βία δεν είναι αρκετή, θα τρέξουν να βοηθήσουν και Τούρκοι και Αλβανοί, όλοι οι εχθροί της πατρίδας θα βοηθήσουν τον Έλληνα κολλητό τους Κύριο· κι αν ούτε αυτή είναι αρκετή, το ΝΑΤΟ εδώ κοντά είναι.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι ο Έλλην Κύριος καπιταλιστής και τα τσιράκια του αρχίζουν να αντιλαμβάνοναι ότι το το δίλημμα, η απειλή, που εξασφάλισε επικές νίκες κατά τις τρεις προηγηθείσες σφοδρές επιθέσεις (μνημόνια), ‘εάν δεν θέλετε να χάσετε λίγα, θα τα χάσετε όλα’ τείνει να εξαντλήσει τη δυναμική της. Όταν ολοένα και περισσότεροι τα χάνουν ή τα έχουν χάσει ή βλέπουν ότι θα τα χάσουν όλα, γιατί να μασήσουν και να σκύψουν το κεφάλι. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το κάνουν: η επίκληση του κινδύνου του πολέμου. Όσο θα εκτυλίσσεται η επίθεση, το ενδεχόμενο θα τείνει να μετατρέπεται τεχνηέντως σε βεβαιότητα.
ΥΠΑΡΧΕΙ μόνο ένας τρόπος να διαλύσουμε αυτή την απειλή, αυτή την απάτη, αυτό το ψεύδος: να διακηρύξουμε ανοιχτά ότι έχουμε κατανοήσει ότι πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι αδιανόητος.
Δεν μασάμε, μαλάκες, δε μασάμε!
Μήπως θα έπρεπε κάποτε να μας απασχολήσει ο τρόπος που θα μεταφέρουμε το όποιο μήνυμα (δεν μασάμε μαλάκες…κλπ). Διότι το να κατανοεί κάποιος σωστά είναι πολύ δύσκολο, αλλά το να καταφέρει να ενημερώσει τους άλλους έγκαιρα, είναι ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ πιο δύσκολο. Το να έχουμε και θετικά αποτελέσματα, εξαιτίας πετυχημένης δράσης, είναι μάλλον αδύνατον. Οπότε ρωτώ: μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε τι δεν κάνουμε καλά;
Δημήτρη, αν καταλαβαίνω καλά, η υπόδειξή σου αφορά την τελευταία φράση του κειμένου – δεν μασάμε, μαλάκες, δεν μασάμε; Εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω τι δεν κάνω καλά – αυτό κατά κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι το ή τα κάνω καλά. Θα με βοηθούσες πολύ εάν υποδείκνυες με περισσότερες λεπτομέρειες τι δεν κάνουμε καλά. Σε ενόχλησε μήπως η αθυροστομία; Ή κάτι άλλο; Αναφέρεσαι μόνο στο συγκεκριμένο κείμενο ή γενικά σε όσους και όσες βρίσκονται ή θέλουν να βρίσκονται σε διανοητική και πνευματική εγρήγορση;
Χαίρε Αθανάσιε. Δεν με ενοχλούν οι αθυροστομίες, συνήθως μου αρέσουν. Συμφωνώ με την πρόταση να πάμε στην επαρχία, να κάνουμε ανταλλακτικό εμπόριο χωρίς φόρο στους Κυρίαρχους κλπ. Αλλά νομίζω ότι η αντίληψη και περιγραφή του προβλήματος, δεν είναι αρκετή. Απόδειξη ότι η μισή Ελλάδα είναι ακόμη στην Αθήνα. Πάω παραπέρα την συζήτηση και αναρωτιέμαι τι χρειάζεται για την αφύπνιση και πραγματοποίηση των ιδεών, ώστε να πραγματοποιούνται και να μην μένουν στην θεωρία. Δεν αφορά μόνον το συγκεκριμένο άρθρο αυτή η ανησυχία μου. Απλά έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους ΠΟΛΛΟΥΣ, να το παλεύουν σωστά και να γίνεται πάντα η λάθος κίνηση από τους λίγους επικυρίαρχους και να μας πηδάνε όλους. Δεν με ενδιαφέρει μόνον να δώσω την μάχη, με ενδιαφέρει να βρω τρόπο και να κερδίσω και μάλιστα όσο πιο πανηγυρικά μπορώ. Προσωπικά έχω σκεφτεί ότι μόνον με ομαδικές εργασίες, μπορούμε να ξεσηκώσουμε αρκετό κόσμο ο οποίος δεν ξέρει πως να το χειριστεί. Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι, μπορεί να μην ξέρουν ακριβώς το τελείως σωστό, αλλά εξ ενστίκτου κατανοούν την σωστή κατεύθυνση και άρα μπορούν εύκολα να απορρίψουν την λάθος πρόταση των τσοπαναραίων. Όμως τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετό. Από την άλλη, αν μια ομάδα ανθρώπων, εύρισκε ένα πεδίο συμφωνίας και εργάζονταν πάνω σε αυτό, θεωρώ ότι θα άλλαζαν πάρα πολλά. Τι λες γι’αυτό; Ελπίζω να έγινα πιο κατανοητός.
Το πώς πάμε παρακάτω την ζωή μας, δεν αφορά πλέον κάποιους υποψιασμένους και με μακρά θητεία στα κινήματα κλπ… Είναι το ερώτημα πολύ μεγάλων πληθυσμών και για να αρχίσει κάπως να ξεκαθαρίζει πρέπει να πάμε ένα βήμα πίσω.
Αυτό που συναντάμε τότε είναι το φαινόμενο της “νέας φτώχειας”.
Τι ξέρουμε γι’αυτό; Τι σημαίνει;
Αν δούμε υπό το πρίσμα της κατάστασης της νέας φτώχειας, τα πραγματα τότε ίσως να καταλάβουμε τι σημαίνει για τον άλλον άνθρωπο να συναριθμείται και να είναι “νεόπτωχος”. Τι κανονίζει την συνείδησή του; Ποιές είναι οι προσδοκίες και οι φόβοι του…κλπ.
Δημήτρη και parakosmos, θα γράψω δυο πρωινά σημειώματα αύριο και μεθαύριο και θα σκεφτώ για τα όσα ενδιαφέροντα γράφετε. Το ένα (Δημήτρης) θα θέσει το ερώτημα γιατί οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, οι Υποτελείς βλέπουν προς τα πίσω κι αν αυτό έχει κάποια σχέση με το πως βλέπουν τον Κύριο αφεντικό τους. Στο δεύτερο (paracosmos) θα καταπιαστώ με το ζήτημα ποιους δρόμους παίρνει η απελπισία των Υποτελών.