φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΟΛΛΟΙ και πολλές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, επαγγελματίες πολιτικοί, δηλαδή επαγγελματίες επαναστάτες της Ιστορικής Αριστεράς, εδώ και αρκετούς μήνες, με πιο γνωστό τον ΠΑΝΟ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ (τραβάει μεγάλο ζόρι αυτές τις μέρες), αντιμετωπίζουν το εξής δίλημμα: να παραμείνουν στην κυβέρνηση και στο κόμμα ή να αποχωρήσουν μόλις εμφανιστεί η ευκαιρία σε κάποια κρίσιμη ψηφοφορία, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης ή και προκήρυξης εκλογών. Το κρίσιμο αυτό δίλημμα προκαλείται από σκέψεις που αφορούν το πολιτικό τους επαγγελματικό μέλλον απλά και μόνο και τίποτα άλλο. Το δίλημμα υπάρχει και είναι σαφές – αυτό που δεν είναι σαφές είναι οι αποφάσεις που θα ληφθούν. Έτσι, το ενδεχόμενο της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και της πτώσης της κυβέρνησης εγώ δεν το αποκλείω – εσείς αποκλείστε το.
ΝΑ ποιες είναι αυτές οι σκέψεις. Εάν ακολουθηθεί η πορεία που προκρίθηκε, ο συντονισμός δηλαδή της τρίτης καπιταλιστικής επίθεσης (τρίτο μνημόνιο) και προφανώς και της τέταρτης, όποτε κι αν γίνουν εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί εκλογική πανωλεθρία που θα είναι η αρχή του τέλους του. Εάν οι εκλογές γίνουν στο τέλος της τετραετίας, τόσο το χειρότερο! Η πανωλεθρία θα είναι εξοντωτική. Κι όλα αυτά μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Ναι, αλλά οι επαγγελματίες επαναστάτες της ιστορικής Αριστεράς βλέπουν πολύ μακριά: πίσω από τους σημερινούς μεσήλικες ακολουθεί ένας εσμός, ένας συρφετός σαραντάρηδων και τριαντάρηδων που φιλοδοξούν και βουλευτές να γίνουν και ευρωβουλευτές και γενικοί γραμματείς σε Υπουργεία και Υπουργοί! Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει – αυτός ο κοινωνικός βούρκος της πολιτικής θρασυδειλίας, απάτης και εξαχρείωσης.
Η αποχώρηση από το κόμμα έχει ήδη προκριθεί από την Λαϊκή Ενότητα (Π.Λαφαζάνης) και την Πλεύση Ελευθερίας (Ζ. Κωνσταντοπούλου) με σκοπό την πολιτική επιβίωση, την παραμονή στο πολιτικό προσκήνιο. Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η αποχώρηση δείχνει την πολιτική τους θρασυδειλία και η θρασυδειλία είναι αυτή που δεν θα τους επιτρέψει ποτέ να απογειωθούν – η Κωνσταντοπούλου ενδέχεται να παίξει κάποιον σημαντικό ρόλο σε πολύ κρίσιμες στιγμές του όχι και μακρινού μέλλοντος, να διαχειριστεί δηλαδή μια προσωρινή έξοδο από το εβρό: ή η επιζήσασα Αριστερά με επικεφαλής την Κωνσταντοπούλου ή μια δεξιοακροδεξιά συμμαχία!
ΑΥΤΟΙ και αυτές που έχουν μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να βλέπουν όλο και πιο καθαρά ότι καλύτερο μέλλον έχουν οι απατεώνες των δύο κομματιδίων που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ παρά οι ίδιοι. Τι θέλουν; Να γίνουν βουλευτές, τι να θέλουν, κι ας είναι μια ζωή στην αντιπολίτευση! Δεν συμμερίζονται την στρατηγική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ: επιστρέφουμε στην αντιπολίτευση και αρχίζουμε και πάλι αγώνα για να σκίσουμε καλσόν και μνημόνια. Κι αυτό διότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιστρέψει στην αντιπολίτευση αλλά να επιλέξει (ή να εξαναγκαστεί) να συμμετάσχει σε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία, απροκάλυπτα ή καλυμμένα (κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ομόνοιας και σωτηρίας), για μια ακόμα τετραετία(έτσι θέλουν να πιστεύουν).
ΑΚΟΜΑ κι έτσι, όσοι και όσες αντιμετωπίζουν το δίλημμα της αποχώρησης ή της παραμονής, η διάρκεια ζωής του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξεπεράσει τα έξι με εφτά το πολύ χρόνια – λιγότερα από τρία χρόνια να γίνουν εκλογές και άλλα τέσσερα χρόνια η επόμενη κυβέρνηση, στην οποία θα συμμετάσχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι εάν όντως επιστρέψει στην αντιπολίτευση, πόσο βέβαιο είναι ότι στις επόμενες εκλογές θα κερδίσει περισσότερες έδρες και δεν θα διαλυθεί;
ΤΟ δέλεαρ της παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές, με πολύ λίγους όμως βουλευτές, θα είναι καταλυτικό. Θα είναι τόσο καταλυτικό ώστε να αποβεί παραλυτικό: να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο όλοι μαζί μέσα σε λίγα χρόνια. Εάν το ξανασκεφτούν, το δέλεαρ θα τους εμποδίζει να σκεφτούν με ανοιχτό μυαλό και να αργούν να πάρουν αποφάσεις και θα την πατήσουν όπως την πάτησαν τα ανδρείκελα Λαφαζάνης και Κωνσταντοπούλου. Αυτά μπορεί να σηκώσουν λίγο το κεφάλι τους, αλλά και αυτοί λίγο θα το σηκώσουν. Αυτοί όμως θέλουν να το σηκώσουν πολύ, να παραμείνουν στο πολιτικό προσκήνιο πολλές ακόμα δεκαετίες ώστε να εξαντληθεί η επετηρίδα των αγωνιστών που θέλουν να γίνουν βουλευτές. Όσο περνάνε οι μέρες, το δίλημμα των πέριξ του Σκουρλέτη και άλλων, των συν αυτώ και του βούρκου της Νεολαίας θα γίνεται όλο και πιο έντονο και βασανιστικό, θα γίνεται αβίωτο. Οι αποφάσεις όμως θα ληφθούν, ούτως ή άλλως.
ΓΙΑ να δούμε τι θα δούμε.
Αγαπητέ Θανάση, το πολιτικό προσωπικό, ο αφρός δηλαδή της φιλοδοξίας- κενότητας και επιθυμίας για κυριαρχία, το δια του νεοφλοιού ελεγχόμενο, φυσικό ζώο με έμφυτη την αυτοσυντήρηση, είναι αυτό που είναι και είναι μάταιο να περιμένει κανείς κάτι από αυτό. Βέβαια στον κανόνα της ιστορίας, υπάρχουν και εξαιρέσεις και θα μπορούσε να εμφανιστεί και στη χώρα μας μια τέτοια. Το εργασιακό- υποστηρικτικό- ανταλλακτικό προσωπικό είναι ανάλογο του πολιτικού ή θα μπορούσε να πει κανείς – όπως λέγεται- ότι ισχύει και το αντίστροφο. Δυστυχώς η υπόθεση της κυριαρχίας δεν είναι υπόθεση πάλης ανάμεσα σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, όπως αγαπάμε να βλέπουμε το θέμα με ρομαντισμό, χριστιανική αγάπη και αριστερή μυωπία, αλλά πάλη όλων εναντίον όλων με τρόπαιο- έπαθλο την κυριαρχία. Δεν είναι υπόθεση αμαρτίας ή συνέπεια των τρόπων παραγωγής, είναι ο φυσικός τρόπος της ζούγκλας, υπό την επήρεια του εξελιγμένου ανθρώπινου εγκέφαλου. Αν δεν παραδεχτούμε ότι τα σκουλήκια που σέρνονται στην εξουσία, δεν έχουν κάποια διαφορά από εμάς, αν δεν κατανοήσουμε ότι ο δρόμος που ακολούθησε η ανθρωπότητα ήταν ο μόνος δυνατός σε σχέση με την εξέλιξη της διανοητικής της ηλικίας και τους φυσικούς νόμους, πάντα θα αναλωνόμαστε στο κυνήγι των κακών και όσα κεφάλια και να κόβουμε πάντα στη θέση τους θα φυτρώνουν καινούρια.Ευχαριστώ για τον χώρο. Σχολίασα ελεύθερα.
Δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να σχολιάσει κανείς μία παράδοση μαθήματος στην οποία ο Δάσκαλος μας μίλησε για πιθανότητες, χωρίς όμως να μπει και στον κόπο να τις αναλύσει. (Παράδειγμα για όσους και όσες δεν το έπιασαν: Αν παίξω σήμερα στο Στοίχημα ένα μονό παιχνίδι τού Champions League, είναι πιθανό να κερδίσω. Πιθανότητες; Μία στις τρεις. Αν παίξω Τζόκερ την Πέμπτη, είναι επίσης πιθανό να κερδίσω. Αλλά με πιθανότητες –περίπου– μία στις 25.000.000!)
Αντίθετα, αξίζουν δύο λόγια για μία από τις πιο παράδοξες (έως βαθμού αστειότητας) idées fixes τού Δασκάλου μας. Είναι αυτή που τον υποχρεώνει να αποκαλεί τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ «επαγγελματίες επαναστάτες».
Η πρώτη φορά που είδα αυτόν το χαρακτηρισμό για Συριζαίο ήταν στις 24 Αυγούστου τρέχοντος, όταν ο Δάσκαλος χαρακτήρισε τον ίδιο τον …Τσίπρα «επαγγελματία επαναστάτη» –ακόμα πονάνε τα μάτια μου και κουνιέται το μυαλό μου… 😉 Τότε, είχα διατυπώσει (συγκρατημένα) την αγανάκτησή μου. Για να μου απαντήσει ο Δάσκαλος παραπέμποντάς με σε ένα άλλο μάθημά του Στιγμές [λ], 24 Αυγούστου με τα εξής συνοδευτικά λόγια:
«Αν έχεις χρόνο και διάθεση, διάβασε τις ‘στιγμές [λ]’.* Οι σημερινοί επαγγελματίες επαναστάτες της Αριστεράς είναι απόγονοι των επαγγελματιών επαναστατών (και συνωμοτών) του 19ου αιώνα, […]»
Δεν είχα απαντήσει τότε. Τι να απαντήσεις σε ένα τέτοιο παιδικό επιχείρημα; Τώρα, βλέπω πάλι να επανέρχεται ο χαρακτηρισμός «επαγγελματίες επαναστάτες» για τους εξωνημένους έως μυελού οστέων τύπους που καμώνονται τους αριστερούς. Και δεν αντέχω. Όσο σεβαστός κι αν είναι ο Δάσκαλος, κυρίως λόγω ηλικίας, λέω να του την πω. Ορίστε:
Τι ατράνταχτη λογική! Οι απόγονοι ταυτίζονται με τους πρόγονους! Αν την υιοθετήσουμε, έχουμε κάθε δικαίωμα (για να μην πω υποχρέωση προς την επιστημονική αλήθεια) να χαρακτηρίσουμε τον Δάσκαλο πίθηκο, αφού, εξαιρώντας την (πιθανή) περίπτωση να κατάγεται από τους Ελοχίμ, είναι κι αυτός απόγονος των πιθήκων όπως όλοι μας!
Ε ρε τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες… 😉 🙂