φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα
Αν μπορούσα να σας δανείσω για λίγο τα μάτια μου, θα βλέπατε τους πολιτικούς ντυμἐνους με στρατιωτική στολή, με γαλόνια και σιρίτια κι αστέρια, με ξιφίδια στη ζώνη και το κινητό μέσα στη θήκη του περιστρόφου – το συνηθίζουν οι καραβανάδες, μα την Παναγία, σε λέω! Όπως υπάρχουν μπάτσοι με πολιτικά, οι ασφαλίτες (και οι ασφαλιστές), υπάρχουν και στρατιωτικοί με πολιτικά, το πολιτικό προσωπικό του Κυρίου, του κυρίου του χρόνου, του χώρου και του κοινωνικού πλούτου, οι υπουργοί και οι υφυπουργοί της κυβέρνησης, οι διαχειριστές του Κράτους, οι συντονιστές της επίθεσης κατά των Υποτελών, οι θεοί,οι τοποτηρητές της κατάκτησης, της διαχείρισης του κομμουνισμού του παρόντος.
Θα καταφύγω σε μια από τις πλέον διάσημες ιλιαδικές παρομοιώσεις για να σχολιάσω τις διαθέσεις και τις επιδιώξεις της νέας κυβέρνησης της Πασοκονεοδημοκρατίας. Στη ραψωδία Π, ο Πάτροκλος πείθει τον τσαντίλα Αχιλλέα να ηγηθεί της επίθεσης κατά των Τρώων για να αναχαιτίσει την προέλασή τους και οι στρατιώτες είναι έτοιμοι, όπως και οι επικεφαλής των τμημάτων του στρατεύματος. Λαχταρούν τόσο πολύ να πολεμήσουν, να σφάξουν και να αποκεφαλίσουν! Την πολεμοχαρή και αιμοδιψή διάθεση ο ποιητής την αποδίδει με την εξής παρομοίωση (Π 155-163, μετ. Καζαντζάκη-Κακριδή):
Κι ωστόσο στα καλύβια τρέχοντας τους Μυρμιδόνες όλους
αρμάτωνε ο Αχιλλέας και φρένιαζαν αυτοί, σα σαρκοφάγοι
λύκοι, που δύναμη ακατάλυτη τους σπρώχνει, κι ως σπαράζουν
τρανή λαφίνα, διπλοκέρατη μες στα βουνά, την τρώνε
αρπακτικά· κι ως τα μουσούδια τους βαφήκαν μ΄ αίμα ακράτο,
κοπαδιαστά να πιουν ξεκίνησαν σε μαύρη νερομάνα·
και το βαθύ νερό απανάλαφρα με τις λιγνές τους γλώσσες
λάφτουν, κι αναξερνούν τα γαίματα· μα ατρόμητη στα στήθια
βαστάει η ψυχή τους, κι ας εβάρυνε τόσο πολύ η κοιλιά τους·
Αν θα θέλαμε να ήμασταν συντομότεροι, η γνωστή ρήση του Χάρολντ Πϊντερ θα ήταν επίσης ένας καίριος σχολιασμός: οι μεγάλες πούτσες βγήκαν έξω.
Δύο από τις μεγάλες αυτές πούτσες ξεχωρίζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε είναι δηλωτικές των διαθέσεων και των επιδιώξεων του Κυρίου ημών: ο αιμοδιψής ταξίαρχος Άδωνις Γεωργιάδης και ο αιμοβόρος και αιμοχαρής σωματάρχης (αντιστράτηγος) Κυριάκος Μητσοτάκης. Η κυβέρνηση αυτή θα γαμήσει και δείρει απηνώς και ανηλεώς και αδιστάκτως.
Μπορούμε να τη σταματήσουμε; Η απάντησή μου: μπορούμε. Πώς;
Εάν ο Κύριος είναι ισχυρός, λόγω συντριπτικής οπλικής υπεροχής, κατά συνέπεια, εμείς είμαστε ανίσχυροι· είναι και ανίσχυρος, λόγω της εξάρτησής του από τους Υποτελείς, άρα, εμείς είμαστε ισχυροί, διότι από μας εξαρτάται ο Κύριος μας. Θα πρέπει λοιπόν να εστιάσουμε την προσοχή μας στην υπάρχουσα και διάθεσιμη ισχύη μας. Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε την κυβέρνηση, να αποκρούσουμε τη επίθεση της με μια απεργία διαρκείας του βιομηχανικού προλεταριάτου, κάτι τέτοιο όμως δεν το βλέπω. Μακάρι να διαψευστώ και να γίνω ρεζίλι και δημόσιο ανάθεμα! Να τους σταματήσουμε με μια ολιγοήμερη εξέγερση με διαδηλώσεις και συλλαλητήρια και ταραχές και εμπρησμούς και καταλήψεις δεν μπορούμε, λόγω της οπλικής υπεροχής του αντιπάλου· εάν κάποιοι και κάποιες νομίζουν ότι οι πολιτικοί καραβανάδες δεν θα κατεβάσουν τον στρατό, ελληνικό και ξένο, για να μας τον χώσουν πιο βαθιά, χωρίς καπότα και χωρίς σάλιο, τι να πω, λυπάμαι.
Καλή και η αλληλεγγύη και η συνεργασία εάν έχεις ένα καρβέλι ψωμί και το μοιράσεις στα δύο ή στα τρία· εάν δεν έχεις όμως καρβέλι, πάει κι η αλληλεγγύη, πάει και η συνεργασία. Και απομένει μόνο η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου.
Η πρότασή μου: διαρκής και γενικευμένη και υποφώσκουσα αναταραχή μακράς διάρκειας για να προκαλέσουμε όσο γίνεται περισσότερα προβλήματα στον Κύριο και τα τσιράκια με τρόπους που το Κράτος δεν μπορεί (να μην μπορεί) να καταστείλει· και με δύο προϋποθέσεις: να (τείνει να) είναι καθολική η συμμετοχή και αέναος ο πολλαπλασιασμός των πηγών αναταραχής: όλοι και όλες πηγή αναταραχής, σε όλα τα κοινωνικά πεδία – κάθε πεδίο κι αυτό πηγή αναταραχής και αναστάτωσης.
Διακρίνω και προτείνω τρεις τρόπους: την απουσία, τη στάση πληρωμών και την πρότασή μας για την ανεργία,
Από πού μπορούμε να απουσιάσουμε; Από τη δουλείά δεν μπορούμε, το είπαμε. Από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο; Από τα γήπεδα; Από τις παρελάσεις; Από την Εκκλησία; Από τα καφέ και τα εστιατόρια; Μα θα επιδεινωθεί η ύφεση! Ναι, την ύφεση να επιδεινώσουμε, αυτή είναι μία από τις βασικές μας επιδιώξεις – δεν καταστέλλεται η επιδείνωση της ύφεσης!
Μπορούμε να μην καταθέσουμε φορολογικές δηλώσεις, να μην καταβάλουμε φόρους στην Εφορία; Και βέβαια μπορούμε! Να μην πληρώσουμε λογαριασμούς της ΔΕΗ και του Νερού και του Φυσικού αερίου, μπορούμε; Και βέβαια μπορούμε. Να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τη στάση πληρωμὠν στα λεωφορεία, στα διόδια, στα νοσοκομεία; Ναι, να την επαναφέρουμε. Να μην πληρώσουμε τέλη κυκλοφορίας και ασφάλιστρα των αυτοκινήτων; Ναι, μπορούμε. Μπορούμε να σταματήσουμε να καταβάλουμε τις δόσεις στις τράπεζες; Μπορούμε. Μα θα μειωθούν τα κρατικά έσοδα και αυτό θα φέρει νέα μέτρα!
Ναι, να επιδεινώσουμε την ύφεση και να μειώσουμε τα κρατικά έσοδα, να τους αναγκάσουμε να πάρουν κι άλλα μέτρα, που θα επεκτείνουν την υποφώσκουσα, διάχυτη, μοριακή και συλλογική διαρκή αναταραχή, που θα φέρει νέα μέτρα, που θα φέρει νέα αναταραχή, και ούτω καθεξής, κι όποιος αντέξει – εμείς θα αντέξουμε.
Και ο τρίτος τρόπος: η προβολή
σε κάθε χώρο και κάθε στιγμή
της πρότασής μας για την επίλυση της ανεργίας.
Δεν γνωρίζω ποιά είναι η δική σας. Η δική μου είναι
εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες!
Αύριο πάλι. Ξημέρωσε. Από σήμερα αρχίζω να κουβαλάω ξύλα για τον χειμώνα – προβλέπεται δριμύτατος!
Καλή η πρόταση αλλά δεν πρόκειται να τρέξει. Ο Κύριος έχει στη διάθεσή του την κυβέρνηση, τον λαζαρίδη, στρατηγούς, ταγματάρχες, λοχαγούς για να εφαρμόσει τα σχέδια του με τακτική και οργάνωση. Οι υποτελείς βολοδερνουν απο δω και απο κει σαν μια αλαφιασμένη αγέλη ζώων που την έχουν περικυκλώσει τα αρπαχτικά και αποσπούν ένα ένα τα μέλη της ελπίζοντας αυτά να μην είναι τα επόμενα θύματα. Δεν υπάρχει σχεδιασμός ούτε οργάνωση και κυρίως ομοιογένεια και κοινά συμφέροντα. Ας φάνε τους άλλους να γλιτώσω εγώ είναι η μόνη στρατηγική σκέψη του υποτελούς εώς ότου κατέλθει στο κοινωνικό βασίλειο του Πλούτωνα.
γεια χαρά, ο φίλος από το ριφιφί εδώ….
καιρό τώρα θέλω να στο πω.
την πρότασή σου για την ανεργία την έχω ξαναδεί στο πλάνο 30/900… δεν ξέρω αν το ξέρεις και έχεις ασχοληθεί καθόλου με αυτήν την συνέλευση, πάντως αν δεν τους ξέρεις μπες εδώ http://plano30900.gr/ έχει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση.
προσωπική μου άποψη πάνω σε αυτό το αίτημα είναι ότι αν και αποτελεί τον πιο συνεπή συνδικαλισμό και εργατισμό την ίδια στιγμή για τον ίδιο λόγο αδυνατεί να παράγει κάτι ποιοτικά ανώτερο από το υπάρχον. θέλω να πώ πως αν αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση σαν την κυριαρχία του προλεταριάτου τότε το αίτημα αυτό είναι το μέσο και ο σκοπός, αφού όσο το πετυχαίνει το προλεταριάτο παίρνει όλο και περισσότερη ισχύ. από την άλλη όμως αν θεωρήσουμε ότι επανάσταση θα είναι η κατάργηση του προλεταριάτου και συνεπώς της ταξικής κοινωνίας και άμεση παραγωγή του κομμουνισμού (κομμουνιστικοποίηση) τότε αυτό το 20ωρο και μισθός για όλους δεν μας βοηθά γιατί προϋποθέτει την διατήρηση της μισθωτής εργασίας.
Γιώργο και Γιώργο,
θα εκθέσω τις σκέψεις μου για τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες σας την Πέμπτη το πρωί. Προς το παρόν θα ήθελα να διατυπώσω μόνο την άκρη του νήματος των σκέψεων μου: εάν η κοινωνική σχέση που ονομάζουμε κεφάλαιο είναι μια μορφή Κυριαρχίας, είναι μια μορφή της κυριαρχικής σχέσης, η πρωτοβουλία για την σύμπηξη, την εγκαθίδρυση αυτής της σχέσης, στην παραγωγική καταρχάς και τουλάχιστον διαδικασία, είναι του ενός από τους δύο φορείς (πόλους) της σχέσης, τον οποίο αποκαλώ ιδεοτυπικά και αφηρημένα Κύριο, ιστορικά όμως είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ο έμπορος της ύστερης φεουδαρχικής εποχής, αν και δεν ήταν μόνο αυτός, και πρόκειται για την συνάντηση του ανθρώπου με τα σκούδα με τον διωγμένο από τη γη δουλοπάροικο, όπως μας λέει ο Μαρξ. Το κεφάλαιο λοιπόν ως σχέση είναι επινόηση, δημιουργία, κοινωνική καταστευή του Κυρίου – δεν έπεσε από τον ουρανό, δεν γεννήθηκε αυτόματα.
Εάν έχετε χρόνο και διάθεση να συζητήσουμε, νομίζω πως αυτή είναι η άκρη του νήματος. Εάν συμφωνήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η συμφωνία – βάση της συζήτησης έχει πάρα πολλές συνέπειες, λογικής φύσης, που θα μας επιτρέψουν να προσεγγίσουμε θεωρητικά και ιστορικά τα ζητήματα που θίγετε, κι άλλα που δεν θίγονται άμεσα, θα εμφανιστούν όμως στο προσκήνιο με την εκδίπλωσηξ της συζήτησης.
Διότι, εάν ισχύει αυτό που διατύπωσα περί του κεφαλαίου ως ιστορικής επινόησης του Κυρίου, κι εάν η σχέση αυτή είναι προβληματική από τη φύση της, και κατά τη γνώμη μου είναι, τότε και η διαχείριση των κρίσεων του καπιταλισμού ή της κρίσης του καπιταλισμού, όπως υποστηρίζω, όχι μόνο δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά προκαλεί κι άλλα που δεν είναι διαχειρίσιμα.Μήπως στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τη κρίση του κεφαλαίου και του Κράτους μέσω της επιδείνωσης της κρίσης της εργασίας, ο Κύριος καπιταλιστής οξύνει τις παραπάνω δύο κρίσεις Του; Και ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της όξυνσης, της επιδείνωσης;
Για τους φἰλους και τις φίλες που θα ήθελαν να διαβάσουν το κείμενο στο οποίο θα αναφερθούμε:
http://rififi.espivblogs.net/2013/05/13/%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%B1-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82/
Αθανάσιε, η μεταφορά που έκανα απο το ζωικό βασίλειο εξυπηρετεί μια προσωπική περιγραφή της στιγμής έτσι όπως την βλέπω και την αισθάνομαι παρατηρώντας τον εαυτό μου και την κοινωνία αυτή τη στιγμή. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι αυτη η μεταφορά είναι νομοτελειακή, δηλαδή ότι πάντα έτσι ήταν και έτσι θα είναι.
Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή (ζώου ή όχι), (να μορφωθεί) και καμιά πραγματικότητα κοινωνικών σχέσεων (καπιταλιστική, κομουνιστική, κοινοτική, ιεραρχική ή όχι σε διάφορους βαθμούς) δεν μας επιτρέπεται να αποκλείσουμε ότι μπορεί να συμβεί. Ναι, το κεφάλαιο είναι μια επινόηση.