περικύκλωση της Ρωσίας, διάλυση της Κίνας, κατάκτηση της Σιβηρίας: Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (2)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Υποστηρίξαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι δεν μας επιτρέπεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ενός Γ΄Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν μας επιτρέπεται όμως να είμαστε και βέβαιοι. Στη πρώτη περίπτωση, αυτό που μας παρωθεί να μην αποκλείουμε αυτό το ενδεχόμενο είναι η κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής – μόνο με έναν πόλεμο, με καταστροφή και εξόντωση,  είναι δυνατό το ριζικό ξεπέρασμα της κρίσης. Στη δεύτερη περίπτωση,  το στοιχείο που μας παρακινεί να είμαστε αυτοσυγκρατημένοι είναι ότι πολλά Κράτη με αντίρροπα συμφέροντα κατέχουν πυρηνικά όπλα.

     Ως προς το πρώτο σημείο σημειώσαμε ότι ένας Γ΄Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει μεταξύ των ισχυρότερων Κρατών, με επιτιθέμενο τον ισχυρότερο ή αυτόν που νομίζει ότι είναι ο ισχυρότερος. Και φέραμε στο προσκήνιο και το ζήτημα των συμμαχιών. Μιας και το ισχυρότερο σήμερα Κράτος είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρούμε ότι πίσω από αυτές θα συρθεί όλος ο δυτικός κόσμος. Τη διαπίστωση αυτή την ανάγω στο επίπεδο της βεβαιότητας: ο Πόλεμος δεν θα γίνει μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, δεν θα γίνει μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, για παράδειγμα, δεν θα γίνει, και θα κλιμακωθεί, μεταξύ Γερμανίας- Αγγλίας, ή μεταξύ Γερμανίας – Γαλλίας. Θεωρώ ότι όλος ο δυτικός κόσμος θα εμφανιστεί ενιαίος και συμπαγής. Εναντίον όμως τίνος;

   Μια δεύτερη διαπίστωση μπορεί κι αυτή να αναχθεί στο επίπεδο της βεβαιότητας: ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αν γίνει, δεν θα είναι συμβατικός, δεν θα γίνει με συμβατικά όπλα, αλλά θα είναι πυρηνικός. Αυτή τη διαπἰστωση θα υποστηρίξω σήμερα κι είναι αυτή που δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για βεβαιότητα. Θα ήθελα όμως πρώτα να θέσω ένα άλλο ερώτημα: γιατί συζητούμε για το ενδεχόμενο ή μη ενός Γ΄Παγκοσμίου Πολέμου;      Συζητούμε για το ενδεχόμενο ή μη του Πολέμου γιατί μας ενδιαφέρει το ζήτημα της αποτροπής του. Μπορούν οι Υποτελείς να αποτρέψουν ή να σταματήσουν έναν Παγκόσμιο Πόλεμο;

    Μπορούμε, φίλες και φίλοι, να φανταστούμε πως θα είναι η ζωή μας όταν θα πέσει μια πυρηνική βόμβα, η οποία ενδέχεται να μην είναι και η πρώτη; Υπάρχει το ενδεχόμενο να υπάρξει υποχώρηση ή και συμβιβασμός, ώστε να μην ριφθεί καμία ή να ριφθεί μόνο μία; Φαντάζεστε αυτή η βόμβα να πέσει κάπου στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες; Φαντάζεστε τι πανικός θα υπάρξει, πως θα είναι η ζωή μας; Γιατί όμως λέω ότι θα πέσει στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη;

     Εφόσον συναρτάμε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο με το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης, κι εφόσον θεωρήσαμε ως βέβαιο ότι ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος, συμπεριλαμβανομένων των στενών συμμάχων του (Ιαπωνία, Αυστραλία), θα είναι ενιαίος και συμπαγής, τότε αυτός ο Πόλεμος θα είναι ένας πόλεμος καταστροφής και εξόντωσης των άλλων χωρών εκτός της Δύσης. Αυτό είναι κάτι που το διαπιστώνουμε άλλωστε συχνά εδώ και μερικές δεκαετίες. Εάν είναι έτσι, ο Γ’ Πόλεμος μπορεί να εμφανιστεί ως ένα κύμα πολέμων ανά την υφήλιο, με επιτιθέμενο την καπιταλιστική Δύση. Δεν νομίζω όμως ότι θα είναι ένας Παγκόσμιος Πόλεμος όπως τον εννοούμε.

    Διαπιστώσαμε όμως ότι δεν νοείται πόλεμος χωρίς την αρπαγή. Η αρπαγή είναι ο πρώτος σκοπός, ακόμα κι αν φαινομενικά  ένας πόλεμος είναι πόλεμος καταστροφής και εξόντωσης. Και υποστηρίξεμε ότι το βλέμμα  της Δύσης έχει στραφεί εδώ και πολλές δεκαετίες προς την αχανή και διαθέτουσα τεράστιο φυσικό πλούτο Σιβηρία. Ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος για να υπάρχει και να διαιωνίζεται χρειάζεται τεράστιες ποσότητες ενέργειας, πρώτων υλών και τροφής. Και η αχανής Σιβηρία τα διαθέτει ή μπορεί να τα διαθέτει και τα τρία σε πολύ μεγάλες ποσότητες.

    Το πρόβλημα είναι ότι η Σιβηρία ανήκει στη Ρωσία.  Υπάρχει όμως κι ένα άλλο πρόβλημα: η Κίνα. Η οποία δεν θα ήθελε να βρεθεί η Σιβηρία υπό της κατοχή της Δύσης κι αυτός είναι ο βασικός λόγος της αγαστής συμμαχίας Ρωσίας  – Κίνας. Το πρώτο πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί με την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας, εφόσον η Ευρώπη  έχει μεριμνήσει εν τω μεταξύ και έχει εξασφαλίσει ενέργεια από άλλη πηγή πέραν της Ρωσίας , που δεν είναι άλλη από την Ανατολική Μεσόγειο, Αιγαίο, Τουρκία, Μέση Ανατολή, Κουρδιστάν. Και θεωρώ πως κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.

    Και αναρωτιέμαι: περικυκλώνουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους τη Ρωσία; Ναι, θα έλεγα. Όσο περνάνε τα χρόνια, η περικύκλωση γίνεται ολοένα και πιο σαφής. Αλάσκα, Αφγανιστάν, Ισραήλ, ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, Τουρκία (-Ελλάδα). Απομένουν δύο εμπόδια: το Ιράν και η Συρία, χώρες με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τον πόλεμο στη Συρία τον ξεκίνησε η Δύση – σήμερα πολεμάνε πολλοί δυτικοί μισθοφόροι εκεί, με τη συνεργασία των ισλαμιστών. Ο πόλεμος αυτός θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος αλλά ποιό θα είναι το τέλος; Όποιο κι αν είναι, ένα μικρό ή μεγάλο μέρος της Συρίας ενδέχεται να περάσει στα χέρια της Δύσης ως προκεχωρημένο φυλάκιο – σε βάρος της Ρωσίας και της Κίνας. Θα μπορούσε να δημιουργήσει άλλο ένα, ένα κουρδικό Κράτος, αλλά το σχέδιο αυτό παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες λόγω των αντιρρήσεων της Τουρκίας. Ως προς το Ιράν, η στρατηγική της Κίνας και της Ρωσίας είναι να το εφοδιάσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα με πυρηνικά όπλα και είναι βέβαιο ότι το έχουν εφοδιάσει.

    Το δεύτερο πρόβλημα είναι η Κίνα. Δεν θα συναινέσει να αλλάξει στρατόπεδο έναντι ενός μέρους της Σιβηρίας για τον εξής λόγο: εάν οι ΗΠΑ και οι συμμαχοί τους κατακτήσουν τη Σιβηρία, το μέλλον της Κίνας θα εἰναι πολύ αβέβαιο: οι ΗΠΑ θα αναβάλλουν αυτό που σκοπεύουν να κάνουν τώρα: να διαλύσουν την Κίνα. Θα γνωρίζετε ότι οι ΗΠΑ έχουν εγκαταλείψει τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό κι έχουν συγκεντρώσει τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στον Ειρηνικό. Γιατί φίλες και φίλοι; (Να και η χρησιμότητα της Χαβάης κι άλλων νησιών του τρικυμιώδους Ειρηνικού!). Πώς όμως μπορούν να διαλύσουν την Κίνα οι ΗΠΑ;

    Η Κίνα είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό εθνικοτήτων και δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξυπνήσουν οι  αλυτρωτικές διαθέσεις – η Δύση έχει μεγάλη πείρα σε τέτοια ξυπνήματα. Κάτι τέτοιο δεν θα γίνει απομονωμένα αλλά σε συνδυασμό με ζητήματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Η προτεραιότητα των δεύτερων έναντι των πρώτων είναι σαφής λόγω αποτελεσματικότητας, λόγω δηλαδή επικαιρότητας. Θα δούμε στη Κίνα αυτό που συνέβη στη Δύση, αυτό που υποστηρίζει ο Ντάνιελ Μπελ στον ‘Πολιτισμό της μεταβιομηχανικής Δύσης’: την όξυνση της αντίφασης μεταξύ της ηθικής της εργασίας και της καταναλωτικής ευτυχίας. Με άλλα λόγια, η συνεχής καπιταλιστικοποίηση της οικονομίας της Δύσης  ενισχύεται και για αυτό τον μακροπρόθεσμο σκ0πό, πέραν αυτού του βραχυ- και μεσοπρόθεσμου, δηλαδή της αύξησης της κερδοφορίας μέσω της μείωσης του εργατικού μισθού. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να περιμένουμε στα προσεχή χρόνια μια συνειδητή και προγραμματισμένη και ενορχηστρωμένη επίθεση από την πλευρά των ΗΠΑ κατά της Κίνας με σημαία τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εάν αυτό το εγχείρημα τελεσφορήσει, η διαδικασία της αποσκίρτησης εθνικοτήτων δεν θα αργήσει να εκκινήσει.

     Δεν μπορώ όμως να διανοηθώ μια δημοκρατική Κίνα, μια Κίνα με άνθρώπινα δικαιώματα. Κι αυτό διότι μια δημοκρατική Κίνα θα είναι μια διαλυμένη Κίνα. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να αποτραπεί με κάθε τρόπο. Και υπάρχουν δύο και μόνο δύο τρόποι. Ο πρώτος είναι η πιο στυγνή, η πιο αδίστακτη και ανηλεής καταστολή από τη πλευρά του κινέζικου Κράτους κάθε διαβήματος, αιτήματος, εξέγερσης με περιεχόμενο την μετατροπή του δικτατορικού πολιτεύματος σε κάποια μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.  Ο δεύτερος τρόπος είναι οι σαφείς προειδοποιήσεις της Κίνας προς τις ΗΠΑ ότι εάν επιχειρηθεί απόπειρα διάλυσης της Κίνας η απάντηση θα είναι η χρήση των πυρηνικών όπλων.

     Τις προειδοποιήσεις αυτές δεν τις κάνει η ίδια η Κίνα αλλά το μακρύ της χέρι, η Βόρεια Κορέα. Και το άλλο της χέρι, το Ιράν. Το ότι η Κίνα βρίσκεται πίσω από τη Β. Κορέα θα πρέπει να το αναγάγουμε στο επίπεδο της βεβαιότητας. Και η Ρωσία ασφαλώς! Διότι τα πυρηνικά της Β. Κόρεας δεν είναι μόνο κινέζικα αλλά και ρωσικά.

   Το ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει σε αυτό το σημείο είναι το εξής: μήπως η Κίνα, άρα και η Ρωσία, μέσω της Β. Κορέας μπλοφάρουν; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το εξής πολεμολογικό αξίωμα.

    Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι σε ένα πόλεμο νικάει πάντα ο αδίστακτος, ειδικά εάν είναι αμυνόμενος, ο πιο αδίστακτος θα κρίνει και το εάν θα γίνει πόλεμος κι αν αυτός θα είναι πυρηνικός. Και εγείρεται το ερώτημα: ποιος είναι πιο αδίστακτος; Οι ΗΠΑ ή η Κίνα και η Ρωσία – και το Ιράν; Τι είναι αυτό που επιτρέπει κάποιον να είναι αδίστακτος;

    Εάν ο πόλεμος, κατά τον Κλάουζεβιτς,  είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, θα πρέπει να αναζητήσουμε το νήμα που συνδέει το αδίστακτο στον πόλεμο με το αδίστακτο στην πολιτική. Όταν λέμε ότι κάποιος είναι αδίστακτος εννοούμε ότι δεν διστάζει να εξοντώσει μαζικά τους Υποτελείς του. Το μήνυμα που στέλνει η Κίνα κάθε τόσο με μίσθαρνο όργανο τη Β. Κορέα είναι ότι δεν θα κωλώσει, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει πυρηνικά και να πλήξει τις ίδιες τις ΗΠΑ, ή και την Ιαπωνία. Και θεωρώ ότι εννοούν  αυτά που λένε.

     Τί κάνουν οι ΗΠΑ σε αυτή την περίπτωση; Θα ρίξουν λάδι στη φωτιά και θα ζήσουμε έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο ή θα υποχωρήσουν;

    Η γνώμη μου είναι ότι θα υποχωρήσουν. Κι αυτό διότι η ρίψη μιας πυρηνικής βόμβας στις ΗΠΑ ή στην Ιαπωνία ή στο Ισραήλ (μέσω του Ιράν) θα έχει κοινωνικές συνέπειες που ο δυτικός κόσμος, τα Κράτη εννοώ, δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί. Αντ’ αυτού η κρίση θα επιχειρηθεί να ξεπεραστεί με το ξέσπασμα ολοένα και περισσότερων περιφερειακών πολέμων, οπότε η αναβολή της κατάκτησης της Σιβηρίας στο απώτερο και απώτατο μέλλον θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη. Προς το παρόν είναι οι σχέσεις του Κυρίου με τους Υποτελείς στη Δύση που θα τον αναγκάσουν να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί, σχέσεις ιστορικά διαμορφωμένες, σχέσεις που είναι αποτέλεσμα νικών των Υποτελών κατά τη διάρκεια των δύο τελαυταίων αιώνων της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Εάν αυτός ο συσχετισμός δυνάμεων, εάν αυτή η κατανομή ισχύος ανατραπεί, μεταβληθεί σε βάρος των Υποτελών, τότε και ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος θα γίνει εξίσου αδίστακτος. Εάν δεν ανατραπεί αλλά μεταβληθεί υπέρ των Υποτελών, έστω και στοιχειωδώς, η συμβιβαστική στάση έναντι της Κίνας και της Ρωσίας θα ενισχυθεί και θα γίνει πολύ πιο σαφής.

    Αύριο πάλι. Μέχρι τότε, μην ξεχνάτε, σας παρακαλώ, ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία.