‘ζητήσαμε διάλογο, εμείς δε θα φύγουμε από δω, ας έρθουν να μας πάρουν νεκρούς’

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Αφού αναφωνήσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και του μυαλού μου

ζήτω η απεργία 

[ η στάση (εργασίας, κλπ), η αποχή, η απουσία, η διασπορά, η εξαφάνιση, το κοινωνικό αντάρτικο]

κι αφού εξαντλήσω όλη μου την κατανόηση και προς  στους απεργούς που γύρισαν στη δουλείά τους (καλύτερα στη δουλειά και 1100 εβρά παρά φυλακή και ανεργία)  και προς τους συκοφάντες και επιτιμητές (άνεργοι, αγρότες, εργάτες, νοικοκυρές οι περισσότεροι) της όποιας απεργίας γίνεται από τους κρατικούς και δημόσιους υπαλλήλους, τους αυταπασχολούμενους, τους εργάτες, και οι οποίοι από τη μια ξεχνάνε ότι το οχτάωρο, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, λοχείας, κλπ, οι συλλογικές συμβάσεις, οι πληρωμένες άδειες, η περίθαλψη και άλλα πολλά είναι αποτέλεσμα νικηφόρων απεργιών και από την άλλη δεν καταλαβαίνουν όχι μόνο ότι για την ανεργία δεν φταίνε όσοι εργάζονται αλλά και ότι κάθε ήττα είναι ήττα όλων μας,

θα επιχειρήσω μια κριτική της απεργίας των εργαζομένων στο μετρό που έληξε με μεγαλειώδη ήττα, θα επιχειρἠσω δηλαδή να διατυπώσω κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα: γιατί ηττήθηκαν οι απεργοί; μπορούν να δουν τα λάθη τους και τις αδυναμίες τους; θα δούμε στο μέλλον νικηφόρες απεργίες;

Οι τρεις προτάσεις του τίτλου, συρραφή δηλώσεων του προέδρου του σωματείου των εργαζομένων στο μετρό Αντώνη Σταματόπουλου, ο οποίος ανήκει πολιτικά στην Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.), καταγράφουν τα λάθη των απεργών, λάθη τα οποία οφείλονται σε θεωρητική ένδεια – και όχι μόνο. Πριν τα δούμε αναλυτικά ας επαναλάβω ότι κατά τη διάρκεια του 2013 δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο μιας κλιμάκωσης απεργιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μιας πολιτικής αναταραχής που θα κλείσει πιθανόν με μια ολιγόμηνη κυβέρνηση των μεσαίων και μικροαστικών τάξεων, συν τους αυταπασχολούμενους, με μια κυβέρνηση δηλαδή του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς  (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: επιστρέψτε στις δουλείες σας, αναλαμβάνουμε εμείς τώρα), η οποία θα είναι ένα σύντομο διάλειμμα, μιας και ο Κύριος θα επανέλθει πάλι με τη γνωστή τρικομματική συνεργασία, συν, αν χρειαστεί, τη μισή Χρυσή Αυγή που θα μεταλλαχτεί και θα αλλάξει όνομα. Αύριο το πρωί θα εξετάσουμε γιατί θα είναι διάλειμμα και μάλιστα συντομότατο.

1. ζητήσαμε διάλογο

Έχουμε γράψει πολλά γι αυτό το ζήτημα, ας τα επαναλάβουμε εν συντομία. Από δω και πέρα ο Κύριος δεν θέλει να κάνει κανένα διάλογο με τους όποιους  Υποτελείς. Αυτή είναι μια βεβαιότητα, και χωρίς βεβαιότητες είναι καλύτερα να καθόμαστε σπιτάκι μας και να μην πουλάμε μαγκιά. Ο διάλογος αφορά αιτήματα, ο Κύριος όμως δεν θέλει να ακούει λέξη για αιτήματα. Γιατί; Διότι είναι αποφασισμένος αδιστάκτως. Γιατί; Διότι έχει πλήρη επίγνωση της φθίνουσας ζωτικότητας του καπιταλισμού, της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όταν βλέπει ότι χάνει, τον πιάνει τρέλα κι αρχίζει να αρπάζει, να καταστρέφει, να απειλεί, να φυλακίζει, να σκοτώνει. Ο Μάκης Βορίδης, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της θανατικής ποινής, η οποία λειτουργεί αποτρεπτικά. Αποτρεπτικά; Αποτρεπτικά: οι απεργοί, και όχι μόνο,  θα χαρακτηρίζονται  επαναστάτες  και  οι επαναστάτες, ως γνωστόν,  (θα) εκτελούνται. Με την καθιέρωση της θανατικής ποινής, θα φοβούνται και δεν θα απεργούν. . .

Τι αντιλαμβάνεται ο Κύριος όταν ο ίδιος δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θέλει διάλογο  και οι Υποτελείς εργαζόμενοι απεργοί θέλουν; Αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί το εξής:  ότι οι απεργοί είναι αδύναμοι. Ο Κύριος δεν κάνει διάλογο διότι είναι ισχυρός· οι απεργοί θέλουν διάλογο, άρα είναι ανίσχυροι. Γιατί είναι ανίσχυροι; Επειδή δεν έχουν χημικά και όπλα; Όχι, φίλες και φίλοι, όχι. Είναι ανίσχυροι διὀτι εισέρχονται στο πεδίο της μάχης με το βασικό μέλημα να διατηρήσουν αυτά που έχουν και να κερδίσουν και άλλα. Θα μου πείτε, μα είναι λογικό αυτό, είναι κακό δηλαδή;

Δεν είναι κακό, είναι ΚΑΚΙΣΤΟ!

Είναι η ΗΤΤΑ, αυτοπροσώπως. Διότι ο Κύριος εκεί θα χτυπήσει -και χτύπησε. Εκεί χτυπάει, εκεί θα ξαναχτυπήσει: για να μη τα χάσετε  όλα, δεχτείτε να χάσετε λίγα ή τα μισά ή τα περισσότερα, πάντως όλα δεν θα τα χάσετε, σας εγγυώμαι εγώ ο Κύριος. ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΧΑΣΟΥΜΕ: και δουλείές, και μεροκάματα, και συντάξεις, και επιδόματα ανεργίας και λοχείας, όλα, όλα: όσοι δουλεύουν θα δουλεύουν για  ένα πιάτο φαΐ · για τους άνεργους έχουμε δύο πολύ ωραία δωράκια: την απόλυτη εξαθλίωση και την εξόντωση.

Όταν μπαίνεις στο πεδίο της μάχης με τον φόβο μήπως χἀσεις τα ‘κεκτημένα’, είσαι φοβισμένος, άρα ηττημένος, έχεις γράψει λοιπόν στα τέτοια σου τα δυο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Ας επαναλάβουμε τα λόγια του Σουν Τζού (4.15):

Έτσι στον πόλεμο, ο νικηφόρος μαχητής επιδιώκει τη μάχη αφού έχει εξασφαλίσει τη νίκη, ενώ εκείνος που μάχεται και μετά επιδιώκει τη νίκη είναι καταδικασμένος να ηττηθεί.

Ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα. Και μόλις διατυπώθηκαν οι απειλές της απόλυσης και κηρύχτηκε η πολιτική επιστράτευση, έτρεξαν όλοι στις δουλείές τους.  Και καλά έκαναν, πολύ καλά έκαναν – καλύτερα η δουλείά και τα 1100 εβρά το μήνα παρά φυλακή και απόλυση. Εάν οι απεργοί και οι συνδικαλιστές φωστήρες που είναι πάνω από το κεφάλι τους αγνοούν βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου, καλύτερα στη δουλείά παρά ανώφελες και άσκοπες θυσίες και μαλακισμένους ηρωισμούς. 

2 και 3. εμείς δε θα φύγουμε από δω, ας έρθουν να μας πάρουν νεκρούς

Ας διαβάσουμε έναν μαλακισμένο επαναστατικό τροτσκιστικό ηρωισμό. Αναρτήθηκε στο Βαθύ Κόκκινο, στις 25 Ιανουαρίου, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο:

Νομίζουν ότι με την επιστράτευση, τις νυχτερινές επιδρομές και τον αντιλαϊκό τσαμπουκά θα λυγίσουν τους εργαζόμενους που μάχονται.

Η φωτογραφία του κειμένου: ένα χαρακτικό του 1943 που αναπαριστάνει  συλλαλητήριο όπου οι διαδηλωτές κρατούν πανό που γράφει ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ.  Το κείμενο τελειώνει με την εξής πρόταση:

Ας μην ξεχνάνε τα τσιράκια του κεφάλαιου (ενν. τα ΜΜΕ): Αυτός ο λαός ματαίωσε την επιστράτευση του 1943. . .

Τα κόκκινα και τα αποσιωπητικά δεν είναι δικά μου.  Ίσα, ρε μἀγκες! Φιλάρες, ξεκολλάτε: η επιστράτευση, οι νυχτερινές επιδρομές και ο αντιλαϊκός τσαμπουκάς λύγισαν τους εργαζόμενους. Μήπως η συνεχής θέαση του βαθέος κόκκινου έχει προκαλέσει ψιλοκαταστροφές και μπλοκαρίσματα στος συνάψεις του εγκεφάλου σας;

Κι εγώ θα αναφωνήσω:

ζήτω ο λαϊκός τσαμπουκάς!

 Ο οποίος λαϊκός τσαμπουκάς εκδηλώθηκε πρώτα φραστικά από τον πρόεδρο του σωματείου των εργαζομένων:

Η κυβέρνηση με την απόφασή της (για επιστράτευση) δείχνει την αδυναμία της για λύση. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Εμείς δε θα φύγουμε, κάποιοι άλλοι θα χάσουν τη θέση τους. 

Αυτά είπε ο πρόεδρος του σωματείου. Και μετά ο λαϊκός τσαμπουκάς εκδηλώθηκε στη πράξη: μπήκαν τα ΜΑΤ μέσα και οι παρευρισκόμενοι καμιά πενηνταριά απεργοί βγήκαν έξω χωρίς να προβάλουν αντίσταση, με το κεφάλι κατεβασμένο σαν τα πρόβατα. Πολύ καλά έπραξαν. Ξέρετε, όταν περπατάνε τα πρόβατα το καλοκαίρι, χώνουν το κεφάλι τους κάτω από την ουρά του προηγούμενου για να το προφυλάξουν από τις καυτές ακτίνες του ήλιοὔ. Τα πρωτοπόρα πρόβατα υποφέρουν, ασφαλώς.

Με την επιστράτευση η κυβέρνηση έδειξε την αδυναμία της; Κατά κανένα τρόπο. Η κυβέρνηση γαμάει και δέρνει και θα γαμάει και θα δέρνει και στο μέλλον, εγγύς, απώτερο και απώτατο. Η κυβέρνηση με την επιστράτευση έδειξε την ισχύ της και γνώριζε πολύ καλά ότι μόλις πάρουν οι απεργοί τα φύλλα επιστράτευσης, ένας ένας, μία μία, θα επιστρέψουν στις δουλείες τους. Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ Σταματόπουλος εκτός τόπου και χρόνου, παντελώς -και όχι μόνο αυτός ασφαλώς. Αδυναμία για λύση; Ποια λύση; Για την κυβέρνηση έχει λυθεί το πρόβλημα, για τους απεργούς δεν έχει λυθεί. Οι απεργοί προσδοκούν μια λύση, όχι η κυβέρνηση! Ψιλά, πολύ ψιλά, ψιλότατα γράμματα.

Και μετά τις γαμάτες και γαμιστερές εκτιμήσεις, να και ένας καταιγισμός απειλών: ο  καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του, εμείς δε θα φύγουμε (από το αμαξοστάσιο), κάποιοι άλλοι θα χάσουν τη θέση τους. Η πρώτη απειλή υπαινίσσεται ότι θα γίνει χαμός· η δεύτερη ὀτι είναι αποφασισμένοι να αμυνθούν, αποκρούσουν την άναμενόμενη επίθεση των ΜΑΤ·  η τρίτη είναι λογική συνέπεια των δύο προηγούμενων: θα γίνει χαμός διότι είμαστε αποφασισμένοι να αποκρούσουμε την επίθεση των ΜΑΤ, η οποία επίθεση μπορεί να έχει και νεκρούς. Οπότε, ελάτε να μας πάρετε, ελάτε να πάρετε τα πτώματα μας, μόνο ως πτώματα θα βγούμε από το αμαξοστάσιο. Και αφού θα υπάρξουν νεκροί, κάποιοι θα χάσουν τη θέση τους.

Και όντως, φίλες και φίλοι, τους έβγαλαν έξω ως πτώματα, ως νεκροζώντανα πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά πτώματα. Και κανένας δεν έχασε τη θέση του – ίσα ίσα, ισχυροποιήθηκε! Αυτές οι απειλές δεν είναι κούφιες απειλές, είναι θρασύδειλες απειλές. Και είναι κούφιες και θρασύδειλες διότι αυτός που τις διατυπώνει είναι ανίσχυρος αλλά έχει την εντύπωση ότι είναι ισχυρός. Ο ισχυρός όταν απειλεί, απειλεί για να εκφοβίσει, κι αν τα καταφέρει, έχει νικήσει. Μάλλιασε η γλώσσα μου να τα επαναλαμβάνω.

Τι λένε αυτές οι απειλές; Λένε τα εξής: Κυβέρνηση, εσύ θα φταις εάν γίνει χαμός και μάχες σώμα με σώμα και έχουμε και νεκρούς. Εφόσον όμως είσαι αποφασισμένος να τα κάνεις όλα αυτά, γιατί το βράδυ ήταν στο αμαξοστάσιο μόνο πενήντα απεργοί και δεν ήταν 10 χιλιάδες ή εκατο χιλιάδες; Θα μπορούσε να ήταν; Εάν θα μπορούσε, γιατί δεν το κάνατε; Εάν δεν μπορούσε, προς τι οι απειλές;

Και η κυβέρνηση: στ΄αρχίδια μου, παλιομαλάκες! Να γίνει χαμός, να σας ταράξουμε στο ξύλο, και νεκρούς να έχουμε! Νομίζετε ότι μασάω;

Όχι, οι απεργοί ήταν βέβαιοι ότι η κυβέρνηση δε μασάει. Και γι αυτό δεν κάλεσαν τον κόσμο (άσε που δεν θα πήγαινε κανένας, και πολύ καλά θα έκαναν, έχοντας σαφή επίγνωση της συντριπτικής  αστυνομικοστρατιωτικής υπεροχής της κυβέρνησης), γι αυτό βγήκαν ως πρόβατα, ως πτώματα.

Γιατί όμως εκσφενδονίζονται αυτές οι κούφιες και θρασύδειλες απειλές, τί δείχνουν, τί  θέλουν να δείξουν; Μήπως κρύβεται και κάτι άλλο πίσω από αυτές;  

Αυτό που φαίνεται και δεν κρύβεται, αυτό που επιχειρείται να δηλωθεί περιτράνως  είναι η αγωνιστικότητα, η μαχητικότητα, η αποφασιστικότητα των απεργών. Φραστικά, βέβαια. Αυτό είναι το ΚΚΕ, αυτό είναι και το μικρό, μικροσκοπικό ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία είναι μια μεγέθυνση όλων των ανεπαρκειών και όλων των μαλακιών του ΚΚΕ: είναι πιο αγωνιστική, πιο μαχητική, πιο αποφασιστική, άρα πιο επαναστατική. Το κάνουν για να μη χάσουν τα μέλη τους ή για να ψαρέψουν κι άλλα, τώρα με τη κρίση;  Ό,τι και να κάνουν, δεν την έχουν ψιλοβάψει, την έχουν χοντροβάψει: μάγκες, σας πήρε χαμπάρι ο κόσμος, μια μέρα θα αναγκαστείτε, μαζί με το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ,  να συνεργαστείτε, ή και να ενωθείτε, για να επιβιώσετε πολιτικά. Θα πιαστείτε  χεράκι χεράκι και θα πέσετε στην άβυσσο της ανυπαρξίας ενωμένοι. 

Θα νομίζετε ότι αυτή είναι άποψη ενός τρελού μαλάκα. Πόσο πλανάσθε!

Κι αυτό που κρύβεται και λανθάνει είναι είτε άγνοια, ανικανότητα, ανεπάρκεια  είτε απροθυμία όσον αφορά τη νικηφόρα διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Ποιό από τα δύο;

και τα δύο!  

Και άγνοια, ανικανότητα, ανεπάρκεια και απροθυμία. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους; Ασφαλώς και υπάρχει. Διότι εάν δεν γνωρίζεις πως να πολεμήσεις, πολύ σύντομα. λόγω της αποτυχίας, της απελπισίας και της απόγνωσης,  η επιθυμία θα καταλαγιάσει, θα σβήσει. Ψηφίστηκαν τα δυο πρώτα μνημόνια, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, ο Κουβελάκης και άλλοι μίλησαν για λαϊκό παρατεταμένο πόλεμο, με το τρίτο μνημόνιο όμως πάνε και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες πάει και ο λαϊκός παρατεταμένος πόλεμος! Τσίου τσίου το πουλάκι.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ανικανότητα και απροθυμία: αυτή της κλιμάκωσης και του συντονισμού του κοινωνικού πολέμου μέσω της επέκτασης και της γενίκευσης των απεργιών. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Γιατί δε γίνεται με δεδομένη την οικτρή κατάσταση των υποτελών εργαζομένων; Μήπως δεν την θέλουν, μιας και η επανάσταση είναι πολύ μεγάλη και καθόλου θεμιτή αναστάτωση;

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρεθεί κάτι που να ενώνει όλους τους εργαζόμενους, στον ιδιωτικό και το κρατικό-δημόσιο τομέα. Αυτή η κόλλα δεν έχει βρεθεί, κι αν δεν βρεθεί δεν θα υπάρξει ποτέ μα ποτέ νικηφόρα απεργία.

Βρε παιδιά, μην απεργείτε όλοι μαζί, ένας ένας! (ο τίτλος του αυριανού σημειώματος)

Σήμερα, Κυριακή, θα αγοράσω τις εφημερίδες Ριζοσπάστης, Αυγή, Εποχή, Πριν, Δρόμος της Αριστεράς, τις οποίες έχω προ πολλού πάψει να διαβάζω, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, θα στερηθώ δηλαδή ένα βιβλίο, για να δω πόση κλάψα και διαμαρτυρία έχει πέσει. (Ήδη το ΚΚΕ έχει αρχίσει τα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και συμπαρἀστασης στους ηττημένους). Και θα τις σχολιάσω σε ένα προσεχές πρωινό σημείωμα, το οποίο θα έχει τον εξής τίτλο: γιατί νίκησες,  Κύριε; διαμαρτύρεται ο Αριστερός

Αύριο πάλι. Και μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση, δημιουργία.